نگاهی دیگر به گردهمایی سراسری جمهوری خواهان دموکرات و لائیک، شهاب فيضي

در نگاه قبلی « با نام اولین نگاه به گردهمایی سراسری جمهوری خواهان دموکرات و لاییک» به بضاعت ؛ توانایی, عشق , صداقت و سرمایه ی این جمع پرداخته شد. آنچه که باید این جمع بدان توجه کند شرایط حساس کنونی جامعه ی ایران و جمهوری خواهان است.

عدم حضور در ایران که به این جمع و بسیاری از ایرانیان فعال عرصه ی سیاسی و اجتماعی تحمیل شده است ضربات جبران ناپذیری به جنبش عمومی مردم ایران زده است. جمعیت ایرانِ امروز را بیش از 70% جوانان تشکیل می دهند. جمهوری خواهان دموکرات و لاییک برای پر رنگ تر کردن حضور زنان در این جمع به ترکیب شورای هماهنگی پنجاه در صدی رای دادند. به این معنی که زنان باید 50% اعضای شورای هماهنگی را تشکیل دهند. این طرح با تمام سایه روشن هایش نشان می دهد که جمهوری خواهان به نقش زنان و حضور زنان در این مبارزه اهمییت می دهند.

با توجه به اینکه 70% جمعیت ایران را جوانان تشکیل می دهند چه باید کرد؟ بی شک تقسیم 70% عملی نیست و لازم هم نیست. آنچه در این جمع مشهود بود عدم حضور جوانان در این گرد همایی بود. آنجا هم که جوانان در شب جشن حضور داشتند تلاشی برای جذب جوانان به مسایل ایران دیده نشد. جوانانی که در خارج از کشور هستند به دلایل مختلف از جمله زبانِِ دشوارِ سیاست جذب این گردهمایی ها نمی شوند اما بی شک می توان با زبانی که برای جوانان قابل فهم و جذاب است این کار را انجام داد. نگارنده از شرایط زندگی ایرانیان در آمریکا بی خبر است اما در اروپا بویژه در اسکاندیناوی و آلمان جوانان مهاجر و ایرانی برای گذر از بحران هویت به ایران و ایرانی بودن گرایش بیشتری دارند و این پدیده حتی در نزد جوانانی که در عرصه های اجتماعی, هنری موفق هستند , دیده می شود. یکی از وظایف جمهوری خواهان دموکرات و لاییک توجه به این دسته از جوانان است. این جوانان در جوامع آزاد نشو و نما یافته اند و دموکراسی را از کودکی تجربه کرده اند و آموزش دیده اند حضور این عزیزان این جمع را پربارتر می کند. این جوانان با جامعه ی خود پیوند عمیق تری نسبت به بزرگسالان دارند ومی توانند صدای حق طلبانه ی مردم ایران را پژواک بیشتری باشند.

یکی از ویژه گی های جمهوری اسلامی پدیده ی مهاجرت و تبعید اجباری است. در این سال ها همیشه جوانان بخش بزرگی از پناهجویان در کشورهای اروپایی و آمریکایی بوده اند اما چرا این جوانان تمایلی به حضور در این گردهمایی ها ندارند؟ چرا در سال های حکومت پادشاهی دانشجویان و جوانان جذب فعالیت های سیاسی می شدند اما امروزه ما شاهد این پدیده نیستیم؟ حتی چهره های فعال داخل کشورسال های اخیر, در تبعید اجباری خویش تمایل بیشتری به فعالیت های فردی دارند و از تشکل یافتن دوری می کنند.

بخش بزرگی از جنبش عمومی ی مردم ایران را دین باوران تشکیل می دهند. در نشست اول دین باوران دموکرات حضور داشتند اما در هانوور جای آنها خالی بود. پیوند با دین باوران دموکرات که همچون بسیاری از جمهوری خواهان با حکومت دینی مخالفت می کنند و با هر نوع حکومت فرقه ایی , مسلکی , موروثی مرز بندی دارند در پر بار تر شدن جمهوری خواهان دموکرات و لا ییک نقشی اساسی دارد.

تجربه ی همراهان جمهوری خواهان دموکرات و لاییک بدون پیوند با جنبش عمومی مردم ایران, جوانان ,زنان, مزدبگیران و دانشجویان هرز خواهد رفت. بحث جمهوری خواهی در داخل کشور بحث بخش بزرگی از روشن فکران و فعالین سیاسی است. اولین گام عملی ایجاد ارتباط با تشکل ها و سازمان های جمهوری خواهی است که در داخل کشور حضوری فعال دارند.

جمهوری خواهان دموکرات و لاییک موظف است که با جنبش عمومی مردم ایران , بویژه جنبش جمهوری خواهی پیوند ارگانیک برقرار کند. عصر اطلاعات زمینه ی بوجود آمدن این پیوند را به مراتب آسان تر کرده است. با آنکه همه ی مردم ایران به اینترنت و تلویزیون های ماهواره ایی دست رسی ندارند اما به هر صورت وسیله ای است برای پیوند با با بخشی از مردم ایران که باید به آن توجه شود.

ایران کشور پهناوری است با زبان ها, آداب و رسوم گوناگون بخشی از گروه های مردمی ستم قومی/ ملیتی را نیز متحمل می شوند. درک این ستم تنها با پیوند نزدیک با این گروه های مردمی میسر است. همکاری بیشتر با احزاب و سازمان های "اقلیت های" قومی/ ملی که تمامیت ارضی ایران را به نفع همه ی گروه های مردمی می دانند در تقویت صدای جمهوری خواهی نقشی اساسی دارد.. کومله از جمله سازمان هایی بود که برای نشست هانوور پیام فرستاد اما جای بسیاری از سازمان ها خالی بود.

آنچه که در اسناد جمهوری خواهان به روشنی آمده است تعیین سرنوشت مردم به دست خود مردم است و پس باید به روشنی گفت وظیفه ی اصلی نیروهای خارج از کشور تقویت و پشتیبانی از مبارزات مردم ایران است. هر تصمیمی برای مردم ایران در خارج کشور بدون نقش اساسی داخل کشور دور زدنِ حق مردم در تعیین سرنوشت خویش است.

جمهوری لسلامی در تمامی طول حیاتش حقوق شهروندان را زیر پا گذاشته است. جمهوری خواهان باید در جلب حمایت از جامعه جهانی فعالانه حضور داشته باشد. در جهان امروز روابط دیپلماسی برای هر نظامی امری حیاتی است. فشار جهانی به مراتب کار ساز تر از گذشته است. جمهوری خواهان دموکرات و لاییک باید در عرصه ی فعالیت های حقوق بشری ابتکار عمل بیشتری از خود نشان دهد. تماس با سازمان ها و نهاد های غیر دولتی, احزاب و نیروهای سیاسی جهان برای انعکاس خواسته های جنبش مردمی ایران یکی از مهم ترین وظایف جمهوری خواهان دموکرات و لاییک باید باشد.

اگر جمهوری خواهان دموکرات و لاییک به این موارد توجه نکنند تنها تبدیل به تجربه ای برای تمرین دموکراسی می شوند. آیا بعد از نزدیک به یک ربع قرن هنوز باید نیرو های ما تمرین دموکراسی کنند؟ آیاجنبش آزادی خواهی در ایران تنها نیازمند صدور اطلاعیه و امضا های اینترنتی از سوی ماست؟
جمهوری خواهان دموکرات و لاییک تنها زمانی موفق خواهد شد که بتواند زیر پرچم جمهوری خواهی, مردم سالاری به همراهِ دیگر جمهوری خواهان مبارزه ای همه جانبه بر علیه هر نوع حکومت دینی , فرقه ایی و موروثی را سازمان دهد. آیا جمهوری خواهان لاییک و دموکرات توان این مهم را دارند؟ بی شک تجربه ی گران بهای همراهان توشه ی پر باری است در این کازار. آنچه می ماند تداوم مبارزه و بهره گیری از تجربیات 50 ساله ی اخیر است.

شهاب فیضي
استکهلم
[email protected]