 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
مبارزه زنان ایرانی برای ورود آزادانه به فضاهای ورزشی درست از زمانی آغاز شد که نظام جمهوری اسلامی ایران با اعمال سیاست‌های جداسازی جنسیتی در فضاهای عمومی، بر تبعیض و نابرابری زنان در دسترسی به حقوق شهروندی دامن زد. مقاومت دیرپای حکومت‌گران در اعمال ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها، همواره به بهانه ناتوانی از تأمین امنیت و ایجاد فضای مناسب بوده است در حالی که افزایش خشونت علیه زنان و عدم امنیت فضاهای عمومی، دقیقا یکی از بازتاب‌های سیاست‌های جداسازی جنسیتی است که حتی به مردانه شدن طراحی و ساخت این‌گونه فضاها انجامیده است.
حرکت‌ها و ابتکارهای فردی زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها، حتی با لباس‌های مردانه، در دهه 70 و هم‌زمان با ایجاد گشایش نسبی در آزادی‌های عمومی، تبدیل به حرکت‌های جمعی پراکنده‌ای شد که اوج آن را در جشن ملی پیروزی ایران بر تیم استرالیا شاهد بودیم.
هم‌زمان با گسترش فعالیت‌های جمعی جنبش زنان در سال‌های اخیر در اعتراض به تبعیض حقوقی و عملی علیه زنان، خواسته آزادی دسترسی زنان به فضاهای ورزشی نیز به عنوان یکی از مصادیق مسلم تبعیض و نابرابری بارها و بارها مطرح شد و همواره از سوی حکومت بی‌جواب ماند.
به طور مشخص نخستین حرکت اعتراضی جمعی زنان در مسابقه دوستانه تیم‌های ملی فوتبال ایران-آلمان در آبان ماه 83 با مقاومت شدید نیروی انتظامی مواجه شد. هفت ماه بعد، گروهی از فعالان جنبش زنان پس از درگیری طولانی با مقامات ورزشگاه آزادی و نیروی انتظامی بالاخره توانستند اولین گروه از زنان باشند که به عنوان شهروندان عادی و بدون برخورداری از امتیازاتی چون کارت وی.آی.پی مسابقه فوتبال ایران-بحرین را از نیمه دوم به بعد در داخل ورزشگاه تماشا کنند. اما در اسفند ماه گذشته و پس از روی کار آمدن دولت احمدی‌نژاد، تلاش گروهی از زنان و مردان همراهشان برای ورود به استادیوم آزادی در مسابقه فوتبال ایران-کاستاریکا با مقاومتی شدیدتر از همیشه، ناکام ماند.
فرمان بی‌مقدمه احمدی‌نژاد درباره اجازه حضور زنان در مسابقات فوتبال ملی و مهم، درست دو ماه بعد از برخوردهای سفت و سخت و سلبی با زنان علاقه‌مند از زوایای سیاسی تحلیل‌های متنوعی را برانگیخته و مسلما نمی‌تواند بی‌ارتباط با فضای عمومی سیاسی و بین‌المللی باشد. اما نمی‌توان انکار کرد که آزادسازی فضاهای عمومی برای زنان و ورود به ورزشگاه‌ها، به عنوان خواسته کوچکی از ميان انبوه مطالبات زنان، از ابتدا تاکنون از بطن جامعه و جنبش زنان برخاسته و هرگونه تغییری در سیاست‌ها و رویه‌های پیرامون آن نیز به نام جنبش زنان ایران ثبت خواهد شد.
کمپین «دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها» با شعار «حق زن، نیمی از آزادی» با اعلام این‌که خواسته‌های زنان را برای حضور آزادانه، نامشروط، و بدون تبعیض در همه فضاهای عمومی از جمله ورزشگاه‌ها پی‌گیری خواهد کرد، به این وسیله از تمامی زنان و مردان معتقد به برابری و رفع تبعیض جنسیتی دعوت می‌کند در بازی‌های تدارکاتی تیم ملی فوتبال برای جام جهانی که خرداد ماه برگزار خواهد شد حضور یابند. همچنین لازم است مسئولان مربوطه مقدمات حضور زنان در ورزشگاه‌ها را برای بازی‌های یادشده فراهم کنند. کمپین، جزئیات برنامه را با مشخص شدن تاريخ و محل بازی‌ها متعاقبا به اطلاع خواهد رساند.
کمپین دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها:
ساناز الله‌بداشتی، عارفه الیاسی، مرجان ارمغان، فاطمه امین زاده، زینب امین زاده، اميد ايران‌مهر، زارا امجدیان، مریم امی، نسرین افضلی، آسيه اميني، جلوه جواهری، شروين خدابخشی، ، مهراوه خوارزمی،، فریبا داودی مهاجر، پرستو دوکوهکی،علی اصغر سیدآبادی، شيوا شناوری، شادی صدر، سحر طلوعی، محبوبه عباسقلی‌زاده، آزاده عصاران، گیسو فغفوری، الهام فهیمی، نازنین کاظمی، سارا لقمانی، معصومه لقمانی، مريم مهتدی، لیلا موری، افروز مغزی، شهرام مسیبی، زهرا مینویی، اکرم مینویی،مریم میرزا، منصور نصيری، معصومه ناصری
