دفاع از خودکامگی به نام صلح طلبی، احمد رأفت

کسانی که هرگز و هرگز نه اعتراضی به دستگیری اکبر گنجی ها و رامین جهانبگلوها و کارگران سندیکای اتوبوسرانی تهران کرده اند، کسانی که تنها برای اعتراض به آمریکا، ایران را امروز وسیله قرار داده اند و بالاخره کسانی که صدای خود را با عربده های تروریست های جهادی گره زده اند، نمی توانند همگام ایرانیانی که برای دموکراسی و آزادی کشورشان گام برمی دارند هم قدم شوند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

کسانی که به نام صلح و علیه جنگ به خیابان ها می ریزند، بار دیگر در محکومیت اقدامی نظامی علیه ایران که هنوز حتی در دستور کار کسی قرار نگرفته است، بسیج شده اند و فراخوان هائی از راست و چپ در شاهراه های مجازی به گردش افتاده اند. به زودی بار دیگر شاهد خواهیم بود کسانی که هرگز کلمه ای در اعتراض به زیر پا گذاردن بدوی ترین حقوق بشر در جمهوری اسلام نگفته اند و هرگز در حمایت از کسانی که در ایران برای دمکراسی مبارزه می کنند گام به خیابان نگذاشته اند، آنچنان هیاهویی به پا خواهند کرد که تظاهرات ضد جنگ قبل و بلافاصله پس از اقدام نظامی در عراق هیچ به نظر خواهد آمد.

حمله به ایران احمقانه ترین گزینه ای است که امروز غرب و آمریکا در مخالفت با برنامه های هسته ای جمهوری اسلامی ایران در مقابل دارند. حمله به ایران شاید بتواند برنامه های هسته ای را چندی به تعویق اندازد و یا موجب تاخیر آن شود، اما ایران و منطقه را دستخوش آنچنان بحرانی خواهد ساخت که خروج از آن محتاج به سال ها زمان خواهد بود. مخالفت با حمله به ایران وظیفه هر ایرانی و حق هر شهروند این جهان بدون مرز است، ولی ایرانی ها نباید در دام جنبش هایی که نام پاسفیست یا صلح طلب به خود داده اند بیفتند. کسانی که هرگز و هرگز نه اعتراضی به دستگیری اکبر گنجی ها و رامین جهانبگلوها و کارگران سندیکای اتوبوسرانی تهران کرده اند، کسانی که تنها برای اعتراض به آمریکا، ایران را امروز وسیله قرار داده اند و بالاخره کسانی که صدای خود را با عربده های تروریست های جهادی گره زده اند، نمی توانند همگام ایرانیانی که برای دموکراسی و آزادی کشورشان گام برمی دارند هم قدم شوند.

ایران اولین و تنها کشوری که در این چنین شرایطی قرار گرفته نیست. همسایگان عراقی که با دیکتاتوری بعث در کشورشان مبارزه می کردند به این دام نیفتادند. در روزهایی که خیابان های اروپا و آمریکا شاهد پیاده روی هزاران هزار به اصطلاح صلح طلب بود، هیچ عراقی ای به غیر از ماموران امنیتی صدام حسین و هواداران حزب بعث در خیابان ها دیده نشد. حتی هواداران حزب شعب (کمونیست) یا دموکرات های سنی که مخالف سرسخت اقدام نظامی در عراق بودند نیز اجازه ندادند از آن ها به عنوان وسیله ای برای تسویه حساب های اروپا با آمریکا، یا دموکرات ها با جمهوری خواهان استفاده شود.

سالها پیش در زمان بحران موسوم به جزایر مال ویناس یا فالک لاند، و رودرروئی مسلحانه بین دیکتاتوری نظامی آرژانتین و دولت خانم مارگارت تاچر در بریتانیا نیز، آزادی خواهان آرژانتینی با وجود محکومیت آن چه آن ها اشغال بخشی از خاک کشورشان می دانستنند، تن به حمایت از ژنرال های شکنجه گر ندادند و با استقلال کامل عمل کردند.

نباید و نمی توان فراموش کرد که اگر امروز از ایران به عنوان عامل بی ثباتی، و تهدیدی برای امنیت منطقه نام برده می شود، گناهش به گردن کسانی است که در سه دهه اخیر و یا حتی قبل از آن در راس حکومت قرار داشتند. اگر آمریکا یا هر کشور دیگری قصد حمله به خاک ایران را دارد نتیجه سیاست های ماجراجویانه حکومت جمهوری اسلامی است. اگر شورای امنیت سازمان ملل متحد بحث تحریم اقتصادی ایران را در دستور کار خود قرار داده است، تنها دلیلش حضور کسانی در حاکمیت کشور است که در جهت خلاف منافع مردم ایران گام برداشتند و گام بر خواهند داشت.

اگر امروز خطری متوجه ایران است، گناهش را به گردن آمریکا، غرب و عوامل خارجی نباید انداخت. زمان استراتژی های دایی جان ناپلئونی به پایان رسیده و تاریخ مصرف ناجی های راستین و دروغین نیز سر آمده است. کلید دفع خطرهایی که امروز تمامیت ارضی کشور را تهدید می کنند در دست ایرانی ها و نه در جنبش های پاسفیست اروپا و آمریکاست . نجات ایران در گروی تشکیل نظامی دموکراتیک و کثرت گراست که تنها به دست ایرانی ها، هر چند با استفاده از تجربه دیگران، می تواند بر سر کار آید.

مخالفت با جنگ، اگر با مبارزه برای تغییر نظام همراه نباشد، تنها آب به آسیاب محمود احمدی نژاد و همراهانش، که از ایران "دشمنی" برای بشریت ساخته اند، می ریزد.