 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاری دانشجويان ايران - تهران
سرويس: انرژی هسته‌يی
وزير امور خارجه‌ی اسبق آمريکا در مطلبی در نيويورک تايمز نوشت: در صورت امتناع ايران از پذيرش بسته‌ی هسته‌يی ۵+۱ گزينه‌ی اعمال تحريم اقتصادی می‌تواند نقش ارزشمندی ايفا کند.
به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا) وارن کريستوفر، وزير امور خارجه‌ی اسبق آمريکا در مقاله‌ای که امروز (سه‌شنبه) در اين روزنامه‌ی آمريکايی به چاپ رسيد، نوشت: اعلام استقبال اخير آمريکا مبنی بر تمايلش به پيوستن به مذاکرات رو در رو با ايران تجربه‌ی ۲۵ سال قبلم را به عنوان رييس مذاکره کننده در ماجرای سفارت واشنگتن در تهران در سال ۱۹۷۹ به خاطرم انداخت.
در ادامه‌ی اين گزارش می‌خوانيم، درحالی که مذاکرات ۲۵ سال قبل بود، اما مذاکرات سال ۲۰۰۶ اگر رخ دهد، به مشکلی که به طور بالقوه ميليون‌ها نفر را تهديد می‌کند، مربوط است.
کريستوفر که بين سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ وزير امور خارجه‌ی آمريکا بود، ادامه داد: درس‌هايی از مذاکرات در سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱ وجود دارد که می‌تواند تلاش‌هايمان را در سال ۲۰۰۶ پربار کند.
وی اولين درس را اين می‌داند که در ايران بايد با افراد بانفوذ و قدرتمند صحبت کرد و می‌گويد: اينکه ما بايد مطمئن باشيم در حال گفت‌وگو با افراد مناسبی هستيم. مذاکرات سال ۲۰۰۶ بايد مسير قدرت را در ايران دنبال کند.
کريستوفر در تشريح دومين درس مذاکرات ۲۵ سال قبل با بيان اين که مذاکره کنندگان ما بايد خود را برای آنچه می‌تواند رفتار بازاری ناميده شود، آماده کنند، ادعا می کند: شيوه‌ی مذاکره با ايرانی‌ها شبيه بازارهای خاورميانه با تقاضاهای عجيب و غريب و چانه زدن بر سر جزئيات جزئيات تا آخرين لحظه است.
در ادامه‌ی اين گزارش با نسبت دادن آنچه "حس تاريخی بی‌عدالتی ايران درقبال آمريکا" خوانده شده می‌خوانيم: اگر ايرانيان نهايتا به پای ميز آمدند، مذاکره‌کنندگان آمريکايی بايد بسيار صبور باشند؛ معنای پنهانی هر چيز که ايرانيان انجام می‌دهند و می‌گويند حس تاريخی بی‌عدالتی آن‌ها در مقابل آمريکا خواهد بود.
اين گزارش افزود: سومين درس اين است که اگر بسته‌ی جديد مشوق‌های ارايه شده توسط انگليس، چين، فرانسه،آلمان، روسيه و آمريکا ايران را به توقف برنامه‌ی هسته‌يی‌اش به عنوان شرط واشنگتن برای پيوستن به گفت و گو با تهران اين کشور را قانع نکند، معتقدم اعمال تحريم می‌تواند نقش ارزشمندی بازی کند.
ماجرای سفارت آمريکا در ايران نشان می‌دهد که بايد گسترده‌ترين طيف ممکن از شرکا از جمله روسيه را در هر نوع رژيم اعمالی تحريمی گردآوريم.
در ادامه‌ی با اشاره به جريان تسخير لانه جاسوسی آمده است: گزينه‌ی نظامی نيز غيرعاقلانه و احتمالا غيرممکن است؛ گرچه استفاده احتمالی از حمله نظامی نبايد از ميز کنار گذارده شود بايد بر مسير ديپلماتيک و اگر لازم شد تنبيه اقتصادی پافشاری کنيم.
