بيانيه کانون صنفی معلمان ايران به مناسبت هفته معلم

همکاران محترم؛

بی­ترديد سال ۸۶ يکی از تيره­­ترين سال­هايی بود که جامعه معلمان ايران تجربه کرده است. بعد از تجمعات با شکوه معلمان در اسفندماه ۸۵ که با دستگيری تعداد زيادی از فعالان صنفی و ضرب و شتم شمار زيادی از فرهنگيان شريف پايان يافت، به دليل سانسور شديدی که به واسطه­ی بخشنامه شورای عالی امنيت ملی بر رسانه­ها حاکم شد چنين به نظر رسيد که تشکل­های صنفی سکوت پيشه کرده­اند و يا از وحشت، در لاکِ خويش فرو رفته­اند و يا همکاران خود را فراموش کرده­اند.

در چنين شرايطی جا داشت مسئولان کشور به ويژه نهادهای امنيتی که هر حرکت اعتراضی را مخلِّ امنيت جامعه قلمداد می­کنند و همواره مدّعی هستند که آنچه در جهت بهبود وضع معيشتی معلمان تا کنون انجام گرفته حاصل تلاش مسئولان بوده و تشکل­های صنفی و اعتراضات معلمان هيچگونه تأثيری در پاسخگوئی به مشکلات فرهنگيان نداشته است فرصت را غنيمت شمرده و در عمل اين ادعای خود را به اثبات می­رساندند و با حلّ تدريجی مشکلات فرهنگيان ضرورت برگزاری تجمعات، تحصن­ها و انجام حرکت­های اعتراضی را به کلّی نفی و انکار می­کردند.

اما همانگونه که شاهد هستيم، آنگونه عمل کردند که حتی صدای اعتراض برخی از همکاران بی­تفاوت نيز به هوا برخاست و اکثريت معلمان هرگونه ترديد نسبت به اين جمله که « تا نگريد طفل کی نوشد لبن » را در باور خود از بين بردند. با اين وصف مسئولان مربوطه نه تنها به انتظارات بر حق معلمان پاسخی ندادند بلکه با سوء استفاده از فضای موجود به کلّی همه وعده­های داده شده را از ياد بردند. به طوريکه حتی حقوق اندک معلمان حق­التدريس نيز بيش از ۶ ماه به تأخير افتاد و در عوض با توزيع توهين­آميز بن­های نخود و عدس و ... به تحقير بيشتر فرهنگيان پرداختند.

همکاران گرامی

طی يک سال گذشته ما و شما خار در چشم و استخوان در گلو به انتظار نشستيم تا شايد عقلای قوم به خود آيند و در روش­های مذکور تغييری ايجاد نمايند. اما نامه­ها، گلايه­ها، طومارها و زمزمه­های معلمان در دفاتر مدارس تا کنون به گوش هيچکس نرسيد و احدی خود را موظف به پاسخگويی به اين قشر فرهيخته نديد و مسئولان کشور با اين عمل خويش به معلمان آموختند که تنها راه رسيدن به حقوق حقّه فرهنگيان، اتحاد، همدلی و همراهی است. آنگونه که در اسفندماه ۸۵ شاهد آن بوديم.

عزيزان

در شرايطی که اخبار معلمان را در رسانه­ها منعکس نمی­کنند و وزير و ساير مسئولان کشور از گفت و گو با تشکل­های صنفی و نمايندگان معلمان خودداری و راه مذاکره را به کلی مسدود کرده­اند، در شرايطی که صندوق ذخيره فرهنگيان را که سهامداران اصلی آن خود فرهنگيان هستند به دست نااهلانی که عداوت برخی از آنان با فرهنگيان کاملاً محرز است سپرده­اند. در شرايطی که علی­رغم وعده­های داده شده ضعيف­ترين افراد به بالاترين پست­های اين وزارتخانه گمارده می­شوند، در شرايطی که اکثريت نمايندگان مجلس در برابر خواست فرهنگيان می­ايستند و از وزيری که منفور معلمان بوده است حمايت می­کنند و پس از برکناری وی توسط رئيس جمهور فرد نالايق ديگری را که مجلس برای وزارت تعاون صلاحيتش را تأئيد نکرده بود برای وزارت بر نهادی به گستردگی جمعيت کل کشور تأئيد می­کنند، در شرايطی که با وجود تورمِ کمرشکن کنونی که به طور مضحکی صدای اعتراض خود مسئولان را نيز درآورده است برای سال ۸۷ فقط ۶ درصد افزايش حقوق در نظر گرفته می­شود، در شرايطی که با وجود وعده­های داده شده و مصوبه مجلس، شخص رئيس جمهوری در اجرای قانون مديريت خدمات کشوری تعلل می­کند، در شرايطی که حقوق ناچيز فرهنگيان حتی نيمی از اجاره مسکن آنان را پوشش نمی­دهد و معلمان با مشغول شدن به کارهای دوم و سوم و بعضاً تحقيرآميز کارآمدی خود را از دست می­دهند و زندگی فلاکت­باری را می­گذرانند، در شرايطی که فعالان صنفی در سراسر کشور تنها به اين جرم که پرسيده­اند چرا قوانين مصوب خود را اجرا نمی­کنيد و چرا افراد نالايق را کنار نمی­گذاريد با احکامی چون زندان، تبعيد، انفصال از خدمت، تنزل گروه و ... مواجه می­شوند. به راستی چه بايد کرد؟ آيا معلمان در برابر همکاران و ساير اقشار جامعه به ويژه دانش­آموزانی که چهره­هايشان هر روز زردتر از روز قبل می­گردد هيچ مسئوليتی ندارند؟ آيا نبايد پرسيد که چرا از آمدن پول نفت که قيمت آن به شکل سرسام­آوری افزايش يافته است بر سرِ سفره ملت ايران خبری نيست؟

بر اين اساس و با توجه به اينکه کانون صنفی معلمان سالگرد حادثة تلخ اسفند ۸۵ را به دليل شرايط خاص کشور (انتخابات مجلس) به سکوت برگزار کرده است، حقِ خود و جامعه بزرگ فرهنگيان می­دانيم که همچون ساير اقشارِ جامعه از جمله کارگران مراسم خاصی را برای اين هفته معلم تدوين و اجرا نماييم. اميدواريم همه همکاران فرهنگی از زن و مرد، پير و جوان، شاغل و بازنشسته، رسمی و حق­التدريس در مدارس دولتی و غيرانتفاعی با هر ديدگاه و تفکری، تنها و تنها به نيتِ دفاع از شرافت معلمی خويش و در پاسخ به بی­مهری­ها، توهين­ها و تحقيرهايی که صورت گرفته و می­گيرد، همدلی، همزبانی و همراهی خود را يکبار ديگر به مردم و مسئولان بنمايانند تا بعد از اين احدی به خود اجازه ندهد که اين قشر فرهيخته، زنده و پويا را ناديده بگيرد و يا نسبت به نمايندگان آنان بی­حرمتی روا دارد.

برنامه­های کانون صنفی معلمان ايران در هفته معلم:

۱- پنج­شنبه ۱۲ ارديبهشت از ساعت ۱۵ الی ۱۷ حضور همزمان و با شکوه فرهنگيان تهرانی در شهرری، ابن­بابويه، مزار مرحوم دکتر خانعلی و همکاران قمی بر مزار استاد مطهری به منظور تجديد عهد با همکاران برای آغازی دوباره.

۲- روز دوشنبه ۱۶ ارديبهشت حضور در مقابل سازمان آموزش و پرورش تهران واقع در ميدان فلسطين، خيابان برادران مظفر از ساعت ۳۰/۱۳ الی ۳۰/۱۵ .

۳- از تمامی همکاران فرهنگی تقاضا می­کنيم که از فرصتِ هفته گراميداشت مقام معلم استفاده کرده و به جای برگزاری مراسم رسمی و تکراری و تحقيرآميز، در طول هفته معلم، بخشی از وقت کلاس را به تبيين و توضيح مشکلات آموزش و پرورش، معلمان و دانش­آموزان، مشکلات فضاهای آموزشی و ساير مسائل ديگر که به دليل بی­تدبيری مسئولان دامنگير آموزش و پرورش شده است بپردازند تا در غياب رسانه­های مستقل، به وظيفة معلمی خود آنگونه که می­بايست عمل نماييم.

( در خاتمه به مسئولان مربوطه اعلام می­کنيم چنانچه تا روز دوشنبه ۱۶/۲/۸۷ حداقل به دو خواسته معلمان و تشکل­های صنفی: ۱- پرداخت مطالبات معلمان بويژه حق­التدريس همکاران که بيش از ۶ ماه به تأخير افتاده است ۲- لغو تمامی احکام هيئت­های تخلفات اداری که جزء اختيارات وزير است اقدام نکنند، در تجمع روز دوشنبه حرکت اعتراضی بعدی را در جمعِ همکاران به اطلاع آنان خواهيم رساند. )

اميد است همکاران گرامی با درک شرايط حساس کنونی و با توجه به سانسور شديد مطبوعات، در توزيع گسترده اين بيانيه و اطلاع­رسانی به موقع به ساير همکاران از هر طريق ممکن آن­گونه که شايسته است همت گمارند.

با سپاس
کانون صنفی معلمان ايران
۸۷/۱/۲۶