 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
اگر تا کنون تنها دل نگرانی مردم اين کهنه ديار از چشم زخم رساندن بيگانگان به مام وطن از برای دست يابی به تحفه ی انيشتن بود، امروز ديگر با عذر و بهانه های رئيس جمهور احمدی نژاد، در توجيه عدم توفيق برنامه های اقتصادی دولت خويش، اين دل نگرانی دو چندان است که حتی با داشتن پشتوانه ی چون نفت اين ثروت ملی، فقر چون مهمان ناخوانده بر سفره های خالی ملت نشسته است و از اين رو است که ديگر وقت آن است که برای رهايی از اين مهلکه بايد همگان دست به دعا و مناجات شبانه بر آريم که می گويند:
آنجا که يادگار خدايان به روی ماه
خط کتيبه های فلک خوانده می شود
ور دست را سحر به در آری زپنجره
دستت پراز ستاره شب مانده می شود
واقعيت گرانی در کشور آنقدر انکار ناپذير شده است که لاجرم رئيس جمهور با نگاهی فراتر از محله ی خود و با اعتراف به عدم توفيق برنامه های اقتصادی دولت خويش بر اين واقعيت تن در می دهد که نه تنها گرانی کمر ملت صبور را شکسته که شعار آوردن پول نفت بر سر سفره های ملت حتی با افزايش بی سايقه قيمت طلای سياه، فريبی بيش نبوده است چرا که به قول سعدی عليه الرحمه که امروز مصادف است با بزرگداشت اين شاعر ملی، علم بدون بحث، سرمايه بدون تجارت و سياست بدون تدبير هرگز نماند.
اينکه امروز سر درگريبانيم اما دم بر نمی آريم خود جای سخن دارد وگرنه آنچه امروز بر ما روا ميدارند نه تازگی دارد و نه غير قابل پيش بينی می نمود که اين همه نوشتن از نابسامانی ها و بی تدبيری های دولتمردان نالايق که سی سال از آن نوشته و خوانده ايم، چه سود، چاره درد بايد جست تا از اين مهلکه جان سلامت بدر آريم.
در فيه ما فيه نقل مولانا نقل است که مردی پسرش را به آموختن علم نجوم و رمل ، نزد استاد فرستاد و روزی برای امتحان پسر، انگشتری در دست پنهان کرد و پسر را گفت رمل بينداز و بگو چيست؟ پسر رمل انداخت و گفت، گرد است، و معدنی است، سوراخی هم در ميان دارد، پدر گفت نشانه راست گفتی اکنون حکم کن که چه چيز است. پسر پس از انديشه ی بسيار گفت، می بايد سنگ آسياب باشد , پدر آهی کشيد و گفت , نشانه ها دقيق دادی از غايت علم اما افسوس اين قدر ندانستی که سنگ آسيا در مشت نمی گنجد. حال حکايت جماعتی است که بقول زنده ياد استاد فروزانفر زهر شکر آلود سياست را چشيده اند, وبهر طريق درد را شناخته اما علاج درد نمی دانند و به غلط هر از گاهی نسخه ای برای مردم گرفتار به درد می پيچند که جز شدت درد شفايی ندارد. بيادتان می آورم غائله نان را که امروز اگر چه نان سنکگ در نقطه ای از شهر به قيمت هر دانه ۱۵۰۰ تومان است و باز خريدار دارد ، اما زمانی نه چندان دور همتی در نسل گذشتگان ما بود که دولت وقت از ترس غضب ملت با به تنور انداختن شاطر نانوا گرانفروش، بی درنک مجبور به مهار گرانی می شد، اما امروز نه آن همت و غضب ملی وجود دارد و نه ترس از ملت که چرايی اين مهم واجب تر از پرداختن به معضلاتی است که سی سال به واگويی آن مشغوليم و دريغ از همتی که اين ظلم پذيری گويی در اين ملت نهادينه شده است و اين همه نيست جز آن تحليل جامعه شناختی که می گويند مردمی که فرهنگ روابط اجتماعيشان در ساختار کلی با نظام سياسی حاکم يکی است، اگر عليه نظام حاکم هم قيام کنند و به حکومت دست يابند، جز ادامه کار گذشتگان و شايد بدتر از آن کار ديگری نمی توانند انجام دهند، برعکس اگر جامعه اصلاح کننده می بود و اين فرهنگ را می شناخت، آن گاه اميد بهبود می رفت که با تعويض سالم حکومت خطاهای گذشته کمتر شود و اين چنين است که در تمام تاريخ اين کهنه ديار با وجود قيام های سازمان يافته و اصلاح کننده همچون مشروطيت و يا انقلاب ۵۷ باز هم درب برهمان پاشنه می چرخد که بود .
به رواج عاشقی و به روح عدالت سوگند ما را به چنين تقديری خلق نکرده اند که مصيبت از خوش باوری و صبوری خود داريم. اين چنين مخلوقی، خالق هستی بخش جز در اين پهنه تاريخی در کجا آفريده که دل به هر باد بی نشانی دارد که به تلنگر شادی بی دليلی مدهوش و با خم ابروی روزگار جبار به تسليم و رضا تن می دهد و در چنبره سکوت فرو می رود؟ بقول حافظ از ننگ چه گويی که مرا ننگ ز نام است .
براستی با چرخش تاريخ و هزاران ظلمی که بر ما مردم اين کهنه يار روا داشته اند، جهل و فقر مان چه تغيير ی کرده است؟ شما می دانيد؟
بيژن صف سری
http://bijan-safsari.com
