سعيد حجاريان: بی آيندگی بدترين آفتی است که گريبان هر جامعه ای را می گيرد، ايلنا

تهران- خبرگزاری کار ايران
عضو شورای مرکزی جبهه مشارکت گفت: جامعه مدنی در ايران، محصور و مقهور قدرت است و به هر ميزان که بتواند در اين عسرت انسجام بيابد، بيشتر می‌‏تواند خود را از زير بار هيولای فربه و لخت دولت بيرون بکشد.

به گزارش خبرنگار"ايلنا" سعيد حجاريان در پيامی به اردوی سراسری شاخه جوانان و دانشجويان مشارکت که توسط سعيد صفوی از اعضای شاخه جوانان جبهه مشارکت حوزه اصفهان خوانده شد، نسبت به گسترش ياس و نااميدی در جوانان هشدار داد.
در پيام سعيد حجاريان عنوان شده است: می‌‏گويند آدمی با اميد زنده است و یأس مطلق، يکی از عوامل مهم خودکشی است. جامعه‌‏ای که اميد به آينده نداشته باشد دلمرده و غمگين است و گويی خاک مرگ بر آن پاشيده‌‏اند. در حاليکه اميد، باعث طراوت و نشاط در جامعه می‌‏شود.
در ادامه اين پيام آمده است: در جامعه ما که از سابقه طولانی منجی‌‏گرايی برخوردار است، اين احتمال وجود دارد که آرزوهای ما خيلی افق بلندی به خود گيرند، چرا که منجی بزرگ قادر است که اميدهای بزرگ را برآورده کند و زمانيکه در چشم اندازی قابل حصول، از منجی خبری نشد، آرزوهای برباد رفته باقی می‌‏مانند و همين امر باعث پيدايش یأس نسبت به آينده می‌‏شود. لذا گره زدن آرزوی بزرگ به امری که در اختيار ما نيست باعث به وجود آمدن آه و تأثر و حسرت می‌‏شود. به همين دليل، اينکه بخواهيم همه مظالم و مشکلات دنيوی را به امری ماورايی گره بزنيم نوعی افيون زدگی است. در حاليکه هدف عقلايی، راهکار عقلايی می‌‏طلبد و اگر بين هدف و وسيله فاصله‌‏ای عميق باشد، طبعاً به حرمان و حسرت منتهی خواهد شد.
حجاريان در اين پيام با اشاره به اينکه، بی‌‏آيندگی بدترين آفتی است که ممکن است گريبان هر جامعه‌‏ای را بگيرد، گفته است: جامعه، حتی اگر به رفاه رسيده باشد، ممکن است به اين نقطه برسد که آينده‌‏ای برای فرزندانش وجود نداشته باشد. يعنی روند اوضاع به گونه‌‏ای باشد که درهای اشتغال، تحصيل، زندگی سالم، آب و هوای پاک و ازدواج، آرام آرام به روی جامعه بسته می‌‏شود. اما برعکس آن ممکن است جامعه‌‏ای در حضيض فلاکت باشد اما اميد به آينده در ميان مردمش موج بزند.
عضو شورای مرکزی جبهه مشارکت در پيام خود به جوانان مشارکت با اشاره به وضعيت جامعه امروز ايران گفت: در ميان جوانان ما علائمی از نوميدی مشاهده می‌‏شود که به مهاجرت و جلای وطن برای تحصيل و اشتغال و سرخوردگی از شرايط فعلی، نشانه‌‏های بارزی از اين امر است. البته به نظر من روزنه‌‏هايی از اميد نيز ديده می‌‏شود. مثلاً تلاش برای انتخابات آتی رياست جمهوری؛ اما دقت داشته باشيد که راه رهايی، تنها از صحنه سياست عبور نمی‌‏کند، بلکه تلاش در جهت رفع آلام مردم نيز نوعی اميد را در دل مددکاران می‌‏تاباند. مثلاً امروز، تشکيل حلقه‌‏های علمی با هدف کمک آموزشی به دانش آموزان متعلق به خانواده‌‏های کمتر برخودار جامعه که در اين سرسام کلاس‌‏های خصوصی و نيمه خصوصی و هزينه‌‏های ميليونی عبور از سد کنکور جا می‌‏مانند، کم از برگزاری ميتينگ‌‏های سياسی برای مخالفت با فلان امر ضد دموکراسی ندارد.
در پايان اين پيام آمده است: ضمن اينکه فعاليت‌‏هايی از اين دست، پويايی و اميد را در دل کنش‌‏گران زنده می‌‏سازد، کار جمعی را آموزش می‌‏دهد و مردم‌‏مداری که مقدمه مردمسالاری است را نهادينه خواهد کرد .به هر حال نبايد اين حقيقت را فراموش کنيم که جامعه مدنی در ايران نوپاست و اگر که صورت‌‏های سنتی از نهادهای اجتماعی کمابيش در کشور دارای حيات باسابقه‌‏اند، اما به هيچ وجه کفايت و کارآمدی نهادهای شبکه‌‏ای در يک جامعه مدنی منسجم و قدرتمند را ندارند. در واقع می‌‏خواهم به اين نکته اشاره کنم که اگر می‌‏خواهيم در عرصه سياست، گام‌‏های استوارتری برداريم و از مواضع خودمان نيز عدول نکنيم، ناگزيريم که جامعه مدنی را تقويت کنيم و آن راکشتی‌‏بان سياست‌‏ورزی‌‏مان قرار دهيم.