تعطيلی ۲۵ نهاد فرهنگی در طرح امنيت اجتماعی! بولتن نيوز

با اين اوضاع آيا درست و صحيح است تا زمانی که چنين مقدماتی را فراهم نکرده ايم به مقابله سلبی با مردمی که در اکثر موارد تلقی و فهم درستی از حجاب ندارند بپردازيم؟ آيا شايسته است که با چنين رفتارهايی باعث نارضايتی بخشی از مردم را فراهم کنيم؟

بولتن نيوز: چند وقت پيش که جناب آقای دکتر بهمن کارگر به نمايندگی از نيروی محترم انتظامی در برنامه «ديروز، امروز، فردا» حاضر شد تا درباره طرح امنيت اجتماعی صحبت کند اظهار داشتند که طبق توافقی که بين دستگاه ها و سازمان های دولتی شده، قرار است که ۲۶ دستگاه وارد اجرای طرح مذکور شده و لايه ها و سطوح مختلف آن را به مرحله اجرا در بياورند. اما متأسفانه از اين ۲۶ دستگاه، ۲۵ دستگاه عملا کاری انجام نداده و همه بار مسئوليت اجرايی آن را بر عهده نيروی انتظامی گذاشته اند.

جالب آن جناب آقای دکتر کارگر در همين برنامه اذعان داشتند که نيروی انتظامی بايد در آخرين سطح اجرای اين طرح و به عنوان دستگاه بيست و ششم و زمانی که ديگر هيچ کدام از طرح ها و مکانيسم های سطوح ماقبل جواب نداده، وارد عمل شده و وظيفه برخورد سلبی با متخلفين را عهده دار شود. اما فعلا چون مابقی دستگاه های مسئول اعم از وزارت ارشاد، شورای عالی انقلاب فرهنگی، وزارت کشور، مجلس شورای اسلامی، صدا و سيما و ساير نهادهای مربوطه کم کاری و يا بهتر بگوييم هيچ کاری نکرده اند (جز مصوبات روی کاغذ) نيروی انتظامی به عنوان دستگاه اوليه وارد گود شده است.

حال سوال اين است که چرا ساير نهادهای ۲۵ گانه ياد شده در اين زمينه کار خاصی انجام نداده اند؟ اين جمله را همگان بهتر از نويسنده می دانند که اساسا مقوله فرهنگ، مقوله ای طاقت فرسا، دير بازده و فرآيندی است در طول سال ها نه امری يک شبه و دستوری و از بالا به پايين. بنابراين در ابتدا می بايست نهادهای فرهنگی که وظائف ايجابی و ذائقه سازی و بصيرت افزايی را بر عهده دارند وارد صحنه شوند نه نيروی انتظامی.

سوال بعدی اين است که به راستی دستگاه های فرهنگی کشور تا چه اندازه در امر فرهنگ حجاب و فرهنگ سازی اجتماعی آن اقدام قابل ذکری انجام داده اند؟ برای مثال نويسنده در چند روز اخير که در شهر رفت و آمد می کرد به اين نکته پی برد که حتی در زمينه شعارهای مکتوب در مکان های تبليغی شهر هم کار چندانی صورت نگرفته و فقط همان چند شعار رايج سال ها پيش بر در و ديوار شهر نقش بسته است. جملاتی نظير «حجاب محدوديت نيست، مصونيت است» يا «ای زن به تو از فاطمه (س) اينگونه خطاب است، ارزنده ترين زينت زن حفظ حجاب است». البته يقينا متوجه شده ايد که منظور از اين مثال، زير سوال بردن چنين جملات زيبا و ارزنده ای نيست بلکه مراد اين است که حتی دستگاه های مربوطه، زحمت ساختن چند شعار جديد، متناسب با ذائقه جوان امروزی را هم به خود نداده اند. و يا رسانه ملی که فی المثل فيلم و سريال پيش کشش، حتی چند کليپ چند دقيقه ای هم در زمينه حجاب درست نکرده است. و يا آموزش و پرورش که بايد ببينيم چند درس تربيتی و آموزنده و جذاب درباره حجاب در کتب درسی گنجانده اند. و قس علی هذا.

با اين اوضاع آيا درست و صحيح است تا زمانی که چنين مقدماتی را فراهم نکرده ايم به مقابله سلبی با مردمی که در اکثر موارد تلقی و فهم درستی از حجاب ندارند بپردازيم؟ آيا شايسته است که با چنين رفتارهايی باعث نارضايتی بخشی از مردم را فراهم کنيم؟

البته بديهی است حساب معاندين و کسانی که طبق بررسی های صورت گرفته حتی دستور و مبالغ کلانی پول دريافت کرده اند تا مروج بی حجابی در جامعه باشند از اکثريت مردم جدا است. که بايد درباره اين افراد نه تنها هيچ گونه مسامحه ای به خرج نداد که بايد به شديدترين وجه ممکن هم با آنها برخورد کرد.

به نظر می رسد که نهادها و سازمان های کشور بايد به تاکيدی که مراجع عظام و علما و عقلای قوم مبنی بر ضرورت انجام کار فرهنگی در اموراتی نظير حجاب دارند توجه کرده و از رفتارهای سلبی که تنها ممکن است در کوتاه مدت جواب داده و به نتايجی ظاهری دست يابند خودداری کنند.