این چیست که در شبانِ من جاری‌ست؟
آوای تو؟
یا صدای نیلوفر؟
با هرچه زُلال
از تو می‌گویم.
با پیرهنِ سپیده
از شبنم.
ای شعرِ شبانه‌های شوریده!
آواز تو در کدام گل پژمرد؟
در باغ
پرنده، پر نمی‌گیرد.
این، آتش ِ آشیانه‌ی من نیست
این، شعله‌ی توست در سخن
در من.
من، بی تو شبم درونِ آیینه
من ، بی تو سکوتِ واژه‌ای گلرنگ.
هیهات
چه دور مانده‌ام
هیهات.
مطلب قبلی...
مطلب بعدی...
