ف. م. سخن
آقایان جا خورده اند. حق هم دارند جا بخورند. آدم شب بخوابد صبح بیدار شود ببیند «مردم» به خیابان ها ریخته اند و دارند شعارهای تند ضد حکومتی می دهند. هر کس باشد جا می خورَد.
اما آن چه اتفاق خواهد افتاد را مثل فیلم در مقابل چشمان ام می بینم. «آقا»ی با بصیرت، اول از همه ماموران گمنام اش را به این سو و آن سو گسیل خواهد کرد تا بفهمد ریشه ی این به خیابان ریختن ها و شعار دادن ها از کجاست. بعد متناسب با آن با تظاهرکنندگان برخورد خواهد کرد.
اول از همه دستور خواهد داد «سران» تظاهرکنندگان را شناسایی و دستگیر کنند. بعد تظاهرکنندگان را به سمت شعارهای انحرافی بکشانند. دست آخر هم تظاهرکنندگان را با عمله و اکره ی بسیج سرکوب کنند.
اما این حرکت اعتراضی از جنس دیگری ست. از جنس احمدی نژادی. از جنس کسانی که برای به کرسی نشاندن حرف شان کشتی را سوراخ می کنند و تا مرحله ی غرق پیش می روند.
کسانی که تظاهر می کنند اما، مردم ناراضی هستند. کسانی هستند که می خواهند از فرصت به دست آمده برای سرنگون کردن حکومت اسلامی استفاده کنند. اگر چیزی به عنوان اپوزیسیون داشتیم می توانست به این حرکت جهت بدهد و مانع از به انحراف کشیده شدن و هرز رفتن آن بشود.
اما این حرکت به خاطر تفاوت اش با دیگر حرکت های اعتراضی، خواب خوش را از خامنه ای خواهد ربود. نتیجه هر چه باشد خامنه ای خواهد دید که از هر طرف در حال ضربه خوردن است. حکومت خامنه ای هیچ جای سالمی در بدنه ی خود باقی نگذاشته است. اول رفسنجانی بعد خاتمی بعد موسوی و کروبی بعد احمدی نژاد...
خامنه ای می داند که به فداییان امروزش هم که سپاهیان و چند آخوند حلقه به گوش هستند اعتباری نیست. او از سربازان گمنام اش شنیده که این ها هم در خفا علیه او سخن می گویند و نظر می دهند گیرم یکی خواهان تندروی بیشتر و دیگری خواهان ملایمت بیشتر است...
پارانویا و دشمن دیدن همگان، خامنه ای را به جنون خواهد کشاند. او هر چه جلوتر می رود تعداد دشمنان اش را بیشتر از پیش می بیند. او باور نمی کند رییس جمهور مورد تایید امام زمان، همان که به صراحت گفت نظرش به نظر او نزدیک تر است این گونه شلنگ تخته بیندازد. او باور نمی کند که تندروهای حکومتی این گونه دست به تخریب کشتی نظام که همگی سوار بر آن هستند بزنند.
جنبش اعتراضی مردم نیاز به رهبری دارد. نیاز به مغز متفکر دارد. سال ۸۸ فقدان رهبری، مردم را به سمت موسوی و کروبی سوق داد. این بار هیچ کس نیست که بتواند برای جهت دادن به حرکت مردم کاری انجام دهد. از اپوزیسیون خارج از کشور هم مثل همیشه آبی گرم نخواهد شد و ما شاهد شعارها و حرف های کلی خواهیم بود تا لحظه ای که یا حرکت مردم آرام آرام متوقف شود یا حرکت مردم تبدیل به شورشی بی حساب و کتاب شود. شورشی که بنیان حکومت اسلامی و کشور را به لرزه در خواهد آورد و عواقب ناشی از آن قطعا به نفع مردم نخواهد بود.
