دستهای من، تُهیست.
چشمهای من پُر از نگاه ِ حسرتست.
آه... میکشم برای آب.
زخم میزند دوباره روزگار
بر جهان ِ جان ِ خُرّم ام.
خنده از لبان ِ من گُریخت.
برگ وُ بار ِ من، دوباره ریخت.
در گزند ِ بیشمار
این منم که شعله میکشم ز هر کُجای خاک.
با ترانههای چاک چاک.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مطلب قبلی...
مطلب بعدی...
