عجایب «سیاست بازی»ِ حکومت اسلامی، فراتر از حد باور است!
خانمی ۴۲ ساله، که به قول خودش سیاسی هم نیست، در اردی بهشت ۹۷ به خاطر برداشتن روسری از سر، برای بار دوم دستگیر می شود، به ۲ سال حبس تعزیری و ۱۸ سال حبس تعلیقی محکوم می شود، در تیر ماه، خبر خارج شدن اش از ایران منتشر می شود، و امروز بعد از حدود ۷ ماه از این جریانات، نه تنها در کانادا پناهنده شده، بلکه در پارلمان این کشور سخنرانی می کند!
این که ما ایرانیان، در طول سال های اخیر، در حالِ «بازی خوردن»یم موضوعی قطعی ست.
نکته ای که باعث اعجاب است، نوع بازی خوردن های ما ست! به عبارتی «بازی دهندگان»، چنان «ولنگ و واز» ما را بازی می دهند که انسان دچار «خود کم بینی» و «خود احمق پنداری» می شود و تصور می کند که بازی دهندگان، حد اقل شعور را هم برای ما ایرانیان قائل نیستند.
.به زندان محکوم شدن، و پس از آن خروج شخصِ به زندان محکوم شده، و «تزریق» او به جمع «اپوزیسیون» خارج، و اوج گرفتن یکشبه ی او در رسانه های «مخالف نما»، آن قدر تکرار شده که دیگر موضوع قابل توجهی به نظر نمی رسد.
البته نباید تصور کرد فردی که مورد استفاده یا سوءاستفاده ی دستگاه های امنیتی قرار می گیرد «آگاهانه» این کار را انجام می دهد و خدای نکرده مامور حاکمیت است. این دستگاه های امنیتی نظام هستند که با مهارت، از افرادی که شاید روح شان از طرح توطئه خبر ندارد به نفع خود استفاده می کنند.
این بار اما، شخصِ به زندان محکوم شده، که به اقرار خودش کوچکترین فعالیت سیاسی نداشته، چنان ناگهانی به اوج پرتاب می شود، که پشت تریبون پارلمان کانادا قرار می گیرد، و برگ تازه ای به کتاب «اپوزیسیون سازی در جمهوری اسلامی» افزوده می شود.
ما را با اهداف جمهوری اسلامی و شیوه های «بدیع» و «در خور توجه» طراحان و برنامه ریزان امنیتی کاری نیست. آن ها «به درستی» برای حفظ حاکمیت شان دست به هر کاری می زنند. مخالفان واقعی حکومت اسلامی هم «به درستی» دستِ امنیتی ها را رو می کنند و تمامِ تلاش شان را برای سرنگونی حکومت انجام می دهند.
اما این که حکومتی ها، به شعور اپوزیسیون به این شکل آشکار توهین کنند، و در روز روشن، اپوزیسیون ساخته ی دست خودشان را به خوردِ مردم بدهند، نهایت کج سلیقگی ست چرا که به این طریق، بی شعوری و حماقت خودشان را آشکار می سازند.
یک شطرنج باز خوب، همواره حریف خوب و قابل در مقابل خود آرزو می کند، و حریفی که مثل ابله ها، تصور کند که با حقه های آشکار و بچه گانه ای مثل «حرکت ناپلئونی» می تواند حریف قدرش را در چهار حرکت مات کند، قطعا ابلهی بیش نیست.
