اشاره:

آخرین شعر، واپسین سرودهء شاعر است که ۵ ماه پیش از «انقلاب اسلامی» و پس از انتشارِ کتاب‌های اسلام شناسی (فروردین ۵۷) و حلّاج (اردیبهشت ۵۷) سروده شده و درآن،به خطرِ حاکمیّتِ «تازی ها» هشدار داده شده بود.

ع.م

***

ـ « نه !

مرگ است این

که به هیأت قِدّیسان

برشطِّ شادِ باورِ مردم

پارو کشیده است . . . ».

این را خروس های روشنِ بیداری

ـ خون کاکُلانِ شعله ورِ عشق-

گفتند.

ـ « نه !

این ،

منشورهای منتشرِ آفتاب نیست

کتیبهء کهنهء تاریکی ست ـ

که ترس و

تازیانه و

تسلیم را

تفسیر می کند.

آوازهای سبزِ چکاوک نیست

این زوزه های پوزهء «تازی ها»ست

کزفصل های کتابسوزان

وزشهرهای تهاجم و تاراج

می آیند».

این را سرودهای سوخته

در باران

می گویند.

* * *

خلیفه!

خلیفه!

خلیفه!

چشم وُ چراغ تو روشن باد !

اَخلافِ لاف تو

ـ اینک ـ

در خرقه های توبه وُ تزویر

با مُشتی از استدلال های لال

حلاّجِ دیگری را

بردار می برند

خلیفه!

خلیفه!

چشم وُ چراغ تو روشن باد ! !

* * *

در عُمقِ این فریبِ مُسلّم

درگردبادِ دین و دَغا

بايد

ازشعله وُ

شقایق وُ

شمشیر

رنگین کمانی برافرازم . . .

مرداد ماه ١٣۵٧ تهران

آخرین شعر با صدای شاعر