امیر فرشاد ابراهیمی / ایران بریفینگ

آیت الله خمینی بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران بارها در زمان حیاتش و همچنین در وصیت نامه اش که اکنون منشور جمهوری اسلامی است به صراحت نوشته اند : «سپاه، ارتش و نیروهای مسلّح نباید در سیاست دخالت کنند. » این دستور البته در زمان حیات خمینی هم بصورت تام و تمام اجرا نشد اما در زمان رهبری وی ایران درگیر یک جنگ تمام عیار نظامی بود و تا حدودی حضور و دخالت نظامیان در عرصه سیاست قابل تاویل بود . اما از سال ۱۳۶۸ و با شروع رهبری جدید جمهوری اسلامی عملا ایران چهره نظامی به خود گرفت . این امر را از چند زاویه می شود تفسیر کرد:

1. رهبری جدید آیت الله خامنه ای به واسطه سالها فعالیت و حضور در جنگ ایران و عراق فاقد کادر سیاسی و دیپلمات بود و اکثر اطرافیان و نیروهای مورد اعتماد وی از نظامیان و عمدتا از میان پاسداران سپاه بودند .
2. سید علی خامنه ای فاقد کریزمای لازم همانند خمینی بود و از همان ابتدای رهبری اش حمایت های لازم فقهی و حوزوی و سیاسی و همچنین مردمی را نداشت . بنابراین حضور بازوی امنیتی و نظامی سپاهیان در کنار وی لازم به نظر می آید .

اکنون دیگر حضور پر رنگ سپاه پاسداران در فعالیت های امنیتی ، سیاسی و اقتصادی راز پنهانی نیست و در ایران کم نیستند کسانی که با استفاده از هر فرصتی ، این "راز" سرپوشیده را بر ملا می سازند و گاه نیز مجبور به تکذیب آن می شوند. از کنایه های محمود احمدی نژاد به جایگاه پر اهمیت "برادران قاچاقچی" که بنادر مهم کشور را در اختیار خود داشتند ، تا شعارهای انتخاباتی حسن روحانی که نوید کنار زدن سپاه را از اقتصاد ایران به رای دهندگانش مژده می داد و سپس حرفش را پس میگرفت تا دوباره در جائی دیگر تکرارش کند ، همه و همه رد پای نبرد فرساینده ولی نابرابری را نشان می دهند که دیر زمانی است ،میان بخشی از مجریان کشور با سپاهیان جریان داشته و دارد.

سپاه پاسداران و انبوه عظیم پاسداران که در بخش های مختلف اجرایی و کشوری از شوراهای شهر گرفته تا پارلمان و مجمع تشخیص مصلحت و کابینه دولت و ... دیگر حضورشان آنقدر پر رنگ است که تکذیبهای مکرر و چند باره سپاه پاسداران مبنی بر عدم دخالت سپاه در سیاست چاره کار نیست .