سابقه ی تصمیم گیری برای ساختن سلاح هسته ای به زمان خمینی بر می گردد.
در دهه ی هفتاد میلادی، بر اساس تصمیم پادشاه فقید ایران، ساختن دو رآکتور هسته ای -هم برای اهداف صلح آمیز و هم برای اهداف نظامی- آغاز شد.
این کار موجب نگرانی اسراییلی ها نشد. در آن زمان اسراییل متحد نزدیک ایران بود.
در سال ۱۹۷۷، وزیر دفاع اسراییل، «عِزِر وایزمن» در ساختمان وزارت دفاع، در تل آویو میزبان ارتشبد حسن طوفانیان بود. در آن زمان ایران قصد داشت ارتش اش را نوسازی کند. اسراییل در آن دوران، ایران را به عنوان متحد خود می شناخت و می خواست ایران را مجهز به تسلیحات نظامی مدرن کند.
طی این ملاقات محرمانه، وایزمن پیشنهاد تامین موشک های زمین به زمین به طوفانیان داد. دکتر «پینهاس چوزمن» که مدیر کل وزارت دفاع اسراییل بود، در این نشست گفت که موشک های اسراییلی به گونه ای طراحی خواهند شد که بتوانند کلاهک هسته ای حمل کنند.
اما با وقوع انقلاب نکبت بار اسلامی در سال ۱۹۷۹، همه ی این برنامه ها به هم خورد.
ایران، به دست خمینی و آدم هایش افتاد و تبدیل به دشمن اسراییل شد.
خمینی بلافاصله دستور داد که طرح های اتمی ایران متوقف شود چرا که این طرح ها را «ضد اسلام» می دانست. ساختن رآکتورها متوقف شد و چیزهایی هم که ساخته شده بود، خراب شد.
آغاز جنگ میان ایران و عراق در سال ۱۹۸۰ اما وضع را عوض کرد. صدام حسین اقدام به استفاده از گازهای سمی کرد.
استفاده از سلاح های غیر متعارف توسط عراق باعث شد تا خمینی در سیاست ضد اتمی خود تجدید نظر کند.
پیش از مرگ خمینی، سید علی خامنه ای به نظامیان دستور داد تا سلاح های جدیدی از نوع بیولوژیک، شیمیایی و اتمی طراحی و تولید کنند. او می خواست با این کار، با سلاح های کشتار جمعی عراق مقابله کند.
از آن زمان به بعد این نوع سلاح ها، سلاح های «ضد اسلام» به شمار نمی آمدند.
«ادامه دارد...»
