توضیح: اطلاعات ارائه شده در این سری از مقالات حقیقی ست.
با تغییر نظر خمینی و دستور صریح خامنه ای، جمهوری اسلامی بلافاصله وارد مرحله ی طراحی و ساخت و گسترش سلاح های غیر متعارف، از جمله موشک و بمب اتمی شد.
برای تسریع در این امر، ج.ا. ابایی از دریافت کمک خارجی نداشت. در این زمینه نظام حاکم بر ایران حاضر بود هر هزینه ای را متقبل شود. بدین لحاظ، بودجه های عظیم سری به این کار اختصاص داده شد که همین امر موجب بلعیده شدن ثروت ملی شد.
از یک سو هزینه های غیر قابل باور پروژه های زیرساخت موشکی و هسته ای، و از طرف دیگر ورود واسطه های ناشناس، برای تامین وسایل و قطعات، و حتی دانش هسته ای، تبدیل به چاه ویل ی شد که در آن دارایی های کشور به شکل بی حساب و کتاب ریخته می شد و هنوز هم می شود.
بعد از مدتی، خودِ این طرح ها، برای ج.ا. و رهبر آن تبدیل به نوعی هدف شد، و اندک اندک این هدف هم تبدیل به امری «مقدس» شد.
«محو اسراییل از روی زمین»، و ساخت موشک و بمب اتمی، دو هدفی بود که اسراییل نمی توانست در مقابل آن واکنش نشان ندهد.
تشریح این هدف ها توسط اسراییل، در مجامع بین المللی، مانع کار ج.ا. نمی شد لذا باید برای جلوگیری از تحقق اهداف خرابکارانه و غیر انسانیِ این نظام وقیح، کاری صورت می گرفت.
اگر جهان رو در رویی مستقیم اسراییل با ج.ا. را که فریبکارانه خود را محق برای داشتن نیروی هسته ای نشان می داد نمی پذیرفت، تنها راه باقی مانده، استفاده ی اسراییل از نیروی زبده ی عملیاتی در ایران و نابود کردن امکانات و اشخاصی بود که در جهت تحقق پروژه های موشکی و هسته ای مورد استفاده قرار می گرفت.
ساعت چهار و نیم بعد از ظهر روز ۲۳ ژوییه ۲۰۱۱، دو موتور سوار مسلح در خیابان بنی هاشم سلاح های خودکار خود را از زیر کاپشن های چرمی شان بیرون کشیدند و به سمت مردی شلیک کردند که در حال وارد شدن به خانه اش بود. آن ها بلافاصله بعد از کشتن شخص مزبور و پیش از ورود نیروی انتظامی به صحنه، محل را ترک کردند.
شخص کشته شده داریوش رضایی نژاد بود؛ استاد فیزیک سی و پنج ساله ای که یکی از مهره های اصلی، در برنامه های سری طراحی و ساخت سلاح های اتمی ج.ا. بود. وظیفه ی او ساختن سوییچ الکترونیکی برای فعال کردن و انفجار کلاهک های هسته ای بود.
رضایی نژاد اولین ایرانیِ دانشمندی نبود که عاقبت تلخی داشت؛ ج.ا. به طور رسمی و علنی اعلام می کرد که در صدد دستیابی به تکنولوژی هسته ای برای استفاده ی صلح آمیز در کشور است، و مدعی بود که نیروگاه بوشهر که به کمک روس ها برای تولید انرژی هسته ای ساخته می شد برای دستیابی این هدف صلح آمیز است.
اما غیر از نیروگاه بوشهر، تاسیسات مخفی اتمی دیگری در ایران کشف شد که به شدت از آن ها محافظت می شد و عملا دسترسی به آن ها ممکن نبود. به همین خاطر سازمان های اطلاعاتی غرب، دانشمندان ارشدی را زیر نظر گرفتند که در دانشگاه ها کار می کردند و کسانی بودند که می توانستند برای ساختن اولین بمب اتمی ایران به خدمت گرفته شوند.
ساعت هفت و چهل و پنج دقیقه ی صبح روز ۲۹ نوامبر ۲۰۱۰، در یکی از خیابان های شمال شهر تهران موتورسیکلتی به خودروی دکتر مجید شهریاری نزدیک شد. دکتر شهریاری رییس پروژه اتمی ج.ا. بود.
[ادامه دارد...]
