آن آقا به خاطر ما در زندان است...

بی بی سی - به تازگی انتشار عکس و فیلمی از میرحسین موسوی و زهرا رهنورد که از هشت سال پیش در حصر خانگی هستند، واکنش‌های بسیاری داشته است. محسن نامجو، خواننده و آهنگساز ایرانی درباره این عکس‌ها و واکنش‌ها مطلبی نوشته است.

۱- چند روز پیش در میان یکی از سفرها، در فرودگاه نشسته بودم که دوستم، عکس میرحسین موسوی و زهرا رهنورد را نشانم داد. حالم دگرگون شد. نمی‌دانستم چه باید بکنم. احساس غریبی بود. من درفضای مجازی تریبون شخصی ندارم، تا بتوانم مثل بقیه آن عکس را آپلود کنم و سرشار و راضی از انجام وظیفه مدنی خویش، این موضوع را هم به کناری گذارم. تا موضوع بعدی و پست بعدی و رضایت بعدی. همچون آنچه همگان این روزها می کنند. پس یک گروه پنج نفره از دوستان نزدیک روی گوشی‌ام ساختم و عکس را برای آنان فرستادم با این نوشته که: "‌ما یادمان رفت از این آقا". دونفر جواب ندادند. یک نفر علامت قلب قرمز فرستاد. یک نفر بخشی از شعر سعدی را از ترانه نوبهاری فرستاد که : "این عمر طی نمودیم اندر امیدواری". و نفر آخر هم افاضات متفرعنانه‌ای کرد که هم خبر از خودآگاهی‌اش به اوضاع جهان بدهد، و هم ناخودآگاه ما را از رنج دوری بر حذر کند با این مضمون که: "...ای بابا محسن جان ! ۹ سال گذشته است و ما هم پیر شدیم و ..."

خودخواهی و بی مسئولیتی‌ای که در بیان این عبارت بود ، جانم را آزرد. در جواب این تفرعن، فقط نوشتم که : " تو ۹ سال را در خانه‌ات حبس نبوده‌ای ..." و تمام کردم. اما برافروخته بودم. ساعتی بعد دوست همراهم حالت بر افروخته مرا حدس زد. ماجرا را که گفتم و فهمیدم که آن دو دوست من ، هم شعر سعدی و هم جمله "ماهم پیر شدیم" را از روی افاضات آنلاین اهل غور و تفکر فیس بوک و اینستاگرام کپی کرده‌اند. یعنی حتی به خود ــ به احساس شخصی خود ـــ اجازه غمگین یا شاد شدن در برابر این عکس را هم نداده‌اند.

۲- ما این روزها، حتی مسئولیت و شعور را هم کپی پیست می‌کنیم. چون گرفتاریم و کارهای نکرده بسیار داریم. باید از شر مسائل بیرون ، نمایشگاه فلان آرتیست، کنسرت دیگری، قطع شدن دست یوزپلنگ ، استعفای "ظریف"، دیوار ترامپ و ... زود زود گذر کنیم. البته حتما قبل از این گذر، فراموش نکنیم که جهانی منتظر نظر صائب ماست تا آگاه و متنبه شود. پس حتما باید افاضاتی بکنیم و برویم سراغ موضوعات مهم‌تر. کدام رفتن؟ کدام مهم‌تر؟

۳-سالی که این آقا برای رأی مردم ایستاد، من گرین کارت گرفتم (البته به عنوان هنرمند، نه پناهنده ی سیاسی)، اما بی انصاف‌ام اگر این آقا و جنبش سبزش را در گرفتن آن بی‌تأثیر بدانم. سالی که این آقا ایستاد، برخی اساتید سنتی، تمام بلیط های کنسرت‌هاشان را فروختند. سالی که ایشان ایستاد و جا نزد، چند صد آدم واقعی و غیرواقعی، به اسم خبرنگار "مظلوم" خاورمیانه‌ای، کار مهاجرت‌شان را (به اسم جنبش او)، درست کردند تا حالا از صبح تا شام، با پول دولت این کشور و آن کشور به پخش دموکراسی در خاورمیانه بپردازند. یا بقیه‌ی وقت گرانبهایشان را در فضای مجازی به جان دیگران بیفتند و به قول اخیر "ماسیمو آلگری" ـــ مربی یوونتوس ـــ پشت کیبوردهای‌شان پنهان شوند و ناسزا بگویند. سالی که این آقا ایستاد، کمتر کسی به این فکر کرد که این نخستین ایستادن واقعی، عملی و شرافتمندانه و بی ادعا در بالاترین سطح سیاسی ایران در کل این ۴۰ ساله بوده است. حتی خاتمی هم، در جایی که باید نایستاد و مماشات کرد. حالا که سرنوشت تقریباً مشابهی با این آقا دارد، من در خلوت‌ام به جای او خجالت می‌کشم که: "مرد! توکه قرار بود آخرش ممنوع التصویر شوی، اگر همان کوی دانشگاه را بهانه‌ی ایستادن کرده بودی، حداقل پیامدش (شاید) این بود که دیگر ، لبه‌ی خواسته‌ها آنقدر جلوتر می‌رفت که هشت سال هاله نوری وجود نمی‌داشت.

دوستان یادمان نرود: