مردم واژه ای است که همه بکار می برند از امامان محترم جمعه و وابستگان ساختاری حاکمیت گرفته، تا مدیران و مسئولان دولتی و نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی همچنین دست آندرکاران قوه قضاییه. همۀ اینها در کلام و به ظاهر "مردم" را دارای حق و شایسته بهتر از این می دانند. اما واژه مردم در اصطلاح مانند کلیت واژه موهوم " دشمن" است. مردم برای همه گزاره¬ها محل ارجاع هستند، اما برای بهبود شرایط شان اقدام عملی گویا ممکن نیست. این کلیت دارای همه حقوق دانسته می شوند اما تک تک آنها هرکدام به قسمی مورد بیشترین بی توجهی¬ها قرار می گیرند. خودِ مردم اگر آنها را تک تک در نظر بگیریم، همان هایی هستند که اگر دست شان رسیده، برخی از آنها اختلاس¬گران عمده هستند. برخی اختلاس¬گران خرده پا! اکثریتی طلب کار و با تصوری از بازندگی که اگر از دست آن عده هم برآید، بی هیچ ملاحظه¬ای اندازه¬ای برای طلب خود قائل نیست¬اند. این یعنی دقیقا زمینۀ اختلاس! گویا آنها یعنی مردم و ما، همه خود را در مقایسه با کسانی که اختلاس کرده اند، بازنده ارزیابی می کنیم. حاصل ساده همین تصور ساده این است که اگر زمینه فراهم شود، خود را محق برای نقدکردن طلب مان می دانیم. راستی برنده کیست؟ که ما همه تصور می کنیم، بازنده¬ایم.

جز این است که اختلاس¬گران از منظر ما برنده اصلی هستند. شاید هم برنده "دشمن" است! دقیقا تا حالا مشخص و مبرهن است که بازنده مردم و برنده دشمن موهوم است. راستی مسئول وضع موجود کیست؟ جز این است که افراد معدود و انگشت شماری در طول همه این سال¬ها در چهل سال گذشته، مصدر امور بوده¬اند؟ با هم رقابت کرده اند. برخی از آنها که قائل به رای و صندوق بوده اند با رای ما مردم برهم پیروز شده اند. و البته برما حکم رانده¬اند. حالا هم همدیگر نقد را می کنند بدون اینکه هیچ مبانی و معیارهای مشترکی را برای نقدهایشان در نظر بگیرند. آنها می توانند، ما نمی توانیم. آنها تربیون دارند، ما "مردم" نداریم. حتی حق تجمع و اعتراض هم نداریم. آنها همه حقوق را دارند و ما هیچ حقی نداریم. مسئولیت و حاکمیت به عده معدودی همه حقوق را داده و آنها گویا مسئولیتی در قبال آن حقوق ندارند!!

در مقیاس فراتر از افراد، نهادها: حاکمیت، دولت و مجلس و نهادهای وابسته به آنها، بازار و نهادهایی مانند آن، جز این است که همه و همه وضعیت موجود را بوجود آورده اند؟ این ها سئوال هستند. اگر اینها دخیل نبوده اند، که گویا خود را مسئول نمی دانند؟ فقط یک راه و مفّر می ماند. مشکلات از آسمان ناز ل شده اند و مسبب همه آنها خارجی ها هستند. حالا چه کسی روابط خارجی را مدیریت می کند، نویسنده این سطور نمی داند؟ کدام تربیون ها همه را مقصر می دانند و خود را منزه؟ همه دشمن هستند و ما با همه دشمن هستیم، همان دشمن ها گویا همه مسائل و مشکلات را برای ما فراهم کرده¬اند. راستی این دشمنان چقدر قدرتمند هستند و ما چقدر ضعیف عمل کرده ایم. چنین نیست! واقعیت ها این ضعف را نشان نمی دهند؟ به نظر شما به بن بست رسانده نشده¬ایم؟ کلیت دولت و حاکمیت به بن بست نرسیده است؟ تخصص زدایی نتیجه نداده است؟ توهم پراکنی به بار ننشسته است؟