مردم هم به حرف او گوش دادند و چون آخوند بود، به او اعتماد کردند. بعد طرف آمد فولکس را از دست ما گرفت، فراری و لامبورگینی که نداد هیچ، ما را چنان ناکار کرد که امروز دوچرخه هم نمی توانیم داشته باشیم.

حال، بهنود و گنجی، می خواهند امروز را با دیروز مقایسه کنند، و مثلا بگویند که دیروز هم کم عیب و ایراد نداشتیم و فولکس قورباغه ای هم چنین و چنان بود.

گنجی که گنجینه ای از «بدکاری»های پادشاه را در «خاطرات علم» یافته، و گویی با خواندن آن خاطرات دچار شوک یافتن حقیقت شگفت انگیز در زمان شاه شده. هر روز یک تکه از خاطرات علم را باز خوانی می کند که مثلا پادشاه، از روی دوستی و نزدیکی و محرم اسرار بودن علم، به او گفته من هنوز نمرده ام که فرح می خواهد کاخی را که به او داده ام از من بگیرد! یا رییس جمهور امریکا الاغ است! یا شیعیان پفیوز هستند! یا اشرف با کثافتکاری، بنیاد می سازد، یا مادرم درویش بازی می کند یا «خانم بیار» من به من فشار می آورد که او را با خودم به دیدار رییس جمهور فرانسه ببرم!

خب که چه! بعد از ۴۰ سال این «فجایع» را مطرح می کنید که شاه را خراب کنید؟ گیرم شاه بدتر از این ها، قصد شما چیست؟ که بگویید دوران حاضر این قدرها هم بد نیست، یا تا بوده همین بوده، یا ای مردم! نگاه تان را از گذشته بردارید و به آینده «زیبا» چشم بدوزید؟

جناب گنجی!
مردم فولکس قورباغه ای شان را می خواهند، با هر ایرادی که داشت. مردم چشم دارند و هوش دارند و فهم دارند و امروز را با چیزی که داشته اند مقایسه می کنند نه با چیزی می توانند داشته باشند یا بهتر است داشته باشند.

اگر تعداد کتاب های عَلَم ۱۰۰ جلد هم می بود، و شاه ۱۰۰۰ برابر بدتر از این که شما و علم نوشته اید و می نویسید می بود -که به اعتقاد من چیزهایی که گفته اصلا هم بد نیست و خیلی هم جالب است-، من یکی که حاضرم مدیر کشورم چنان کسی باشد، و دستکم به من آن همه خدمت بکند و به کشور آبرو بدهد و دست به سازندگی بزند، تا امثال حکامِ جمهوری نکبت اسلامی باشد که از ابتدا ی حکومت شان هر چه کردند ویرانگری و قتل و جنایت بود و بی آبرو کردن ما ملت در دنیا.

اما حکایت نمک پاشی آقای بهنود بر زخم باز و تازه ی مردم سیل زده.

آقای بهنود هنوز آب سیل در شهرهای سیل زده فروکش نکرده، به یادآوری گذشته ها و این که زلزله، در زمان شاه، بیست سی هزار کشته می گرفت ولی کسی از مدیران شکایت نمی کرد، یا «در جریان زلزله گلی داغ خراسان مدیرعامل شیروخورشید با معشوقه در یکی از جزایر یونان بود تا برسد بیست هزار نفر کشته شده بودند، همچنان ماند بر سر پست. مرد شریف و ادیب دانشمندی هم بود.»

خب که چه؟ «مرد شریف» یونان بود و این از گناه استاندار بی شرف گلستان کم می کند که رفته در سوئد کنگر خورده لنگر انداخته؟ یا رییس جمهور روباه صفت در قشم مشغول استراحت بوده؟ یا این نظام هم شبیه به همان نظام پادشاهی ست و تمام نظام ها سر و ته یک کرباس اند؟

واقعا که چه؟ من هر چه به این سوال فکر می کنم، نمی توانم بفهمم چه استدلالی در پس پرده ی این یاد آوری ها و خاطرات پراکنی ها هست؟ لااقل جناب بهنود نمی توانست بگذارد زخم عمیق سیل بسته شود و بعدا از «مرد شریف» یونان رفته یاد کند؟ نمک پاشیدن بر زخم مردم دیر می شد یا چه؟

همه ی این ها را گفتیم ولی یک چیز مسلم است:
مردم، نمک پاشان بر زخم های دردناک خود را فراموش نخواهند کرد...