چند روز پیش امریکا، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را به طور رسمی، سازمانی تروریستی نامید.
اکنون باید منتظر شویم و ببینیم که امریکا و متحدان غربی اش، با این سازمان مخوف تروریستی و پشتیبانان ایرانی اش در خارج از کشور چه ها خواهند کرد. آیا این نامگذاری، برخوردی سخت و شایسته ی یک نهاد تروریستی حکومتی در پی خواهد داشت یا این که از کنار این نامگذاری هم مثل بسیاری از نامگذاری های سمبلیک با چشم بسته عبور خواهد شد؟ بنابراین منتظر می مانیم و به تماشا می نشینیم...
اما حکایت ما ایرانیان و سپاه پاسداران...
ما سپاه و سپاهی را از کجا می شناسیم؟ طبیعتا از «لباس» اش...
اصولا، «لباس»، غیر از موارد کاربردی، ابزار شناسایی فرد و تشخیص مسوولیت های اوست.
پلیس، با لباس اش شناخته می شود. اگر کسی را دزد بزند، به شخصی که «لباس» پلیس بر تن دارد مراجعه می کند.
خلبان، با لباس اش شناخته می شود. در مواقع اضطراری، مسافران به حرف کسی که «لباس» خلبانی بر تن دارد گوش می دهند و به دستورات او عمل می کنند.
به عنوان معترضه موضوع «کلاه» که بخشی از «لباس» هست را نیز مطرح کنم. شاید این سوال برای شما پیش آمده باشد که حکایت «کلاه» چیست و چرا با بعضی لباس ها مثل لباس خلبانان کلاه همراه است؟
موقعی که اتفاق غیرمنتظره ای می افتد و جمعیت زیادی در جایی جمع می شود، تشخیص فرد مسوول از روی لباس امکان پذیر نیست. در میان جمعیت می توان فرد مسوول را از روی کلاه اش -که در بالاترین نقطه قرار می گیرد- شناخت و از روی نشان های کلاه، پی برد که میزان مسوولیت شخص تا چه حد است.
حال باز گردیم به موضوع لباس و لباس افراد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی. سپاهی که وظیفه ی اولیه و آخریه اش حفظ و گسترش و زورچپان کردن جمهوری اسلامی به صورت مسلحانه است.
ما افراد سپاه پاسداران را از روی لباس می شناسیم.
اولین و سریع ترین اثر این لباس بر ما چیست؟
اگر زن باشیم، اولین اتفاقی که برای ما می افتد این است که دست مان به طرف روسری مان می رود و به طور ناخودآگاه، آن را جلو می کشیم. با بررسی های انجام شده، مشخص شده که این اتفاق کاملا به شکل واکنشی و بدون لحظه ای تامل یا تفکر صورت می گیرد.
اگر مرد باشیم، دست و پای خود را جمع می کنیم، و ذهن مان بلافاصله، آماده جوابگویی در خصوص موضوعاتی مثل رابطه ی ما با زن ی که در کنارمان است می شویم.
به طور خلاصه اولین واکنش ما در مقابل رویت «لباس» پاسدار، نا مطلوب و حاکی از ترس است.
به راستی، این «لباس» و صاحبان اش با ما ایرانیان چه کرده اند که به این واکنش های طبیعی و انعکاسی رسیده ایم:
از ابتدای انقلاب و از زمانی که افراد سپاه آینده، به عنوان کمیته چی کار می کردند این تصاویر و باورها در ذهن ما نقش بسته است:
-سپاهی ها، اغلب اراذل و اوباش و لات و لوت های محلات هستند و مزاحم نوامیس مردم به بهانه جلوگیری از منکر. نمونه اسمال تیغ زن ها به عنوان فرمانده کمیته...
-گرفتن جلوی ماشین ها، بو کردن دهان ها، سوال کردن در باره ی روابط زن و مرد، گرفتن کاست ها...
-مزاحمت برای دختران به خاطر حجاب و آرایش...
-دستگیر کردن افراد سیاسی. شکنجه. ضرب و شتم. نمونه، پاسدارانی که در عکس احسان طبری بعد از شکنجه و تغییر مشی اجباری او حضور دارند...
-طلبکاری از مردم به خاطر حضور در جنگ. خواهان امتیاز بیشتر بودن از مردم عادی. داشتن سهمیه ی ویژه در دانشگاه ها و خیلی جاهای دیگر...
-در مراحل جدیدتر، چپاول و غارت کشور با لباس های سرداری. داشتن رابطه با متمولینی که از طریق رابطه با حکومت به آلاف و الوف رسیده اند.
-سرکوب مردم در تظاهرات مسالمت آمیز. نمونه تظاهرات سال ۸۸. وحشیگری و اسلحه کشی بر روی مردم و کشتن بی گناهان. نمونه ندا آقا سلطان...
-اعزام با لباس شخصی به خارج از کشور برای شناسایی و طراحی قتل مخالفان. این کار تا امروز نیز ادامه دارد...
«لباس» پاسداران چنین معانی یی به ذهن بیننده متبادر می کند. «لباس»ی به رنگ لجن، با خاصیت لجن...
بد بو، آلوده به انواع تبهکاری ها، و یادآور جنایت و غارت.
حال، بعد از تروریست خواندن سپاه، عده ای برای نشان دادن حمایت شان از سپاه، چنین لباسی بر تن می کنند؛ لباسی نشان دهنده ی «بدنام» بودن و «بدکاری».
و چه خوب که این ها اعم از آخوند معمم و آخوند مکلا، اعم از اصولگرا و اصلاح طلب، خود را با لباس واقعی شان به ما مردم می شناسانند.
امیدواریم، وقت دفاع از تمامیت جمهوری اسلامی که رسید، و مردم ایران تمام قد در مقابل این نظام ایستادند، آقایان برای این که در میان جمعیت گم نشوند، «کلاه» پاسداری نیز بر سر گذارند، تا مردم در نگاه اول آن ها را بشناسند و به مسوولیت شان در حفظ نظام نکبت و جنایت پی ببرند...
سردار سرکوب اعتراض ها در ایران و سوریه
