برگزاری روز مادر، و تحسین مقام او در کشورهای پیشرفته (برکنار از جنبه های اقتصادی که اکنون در مورد هر مساله ی اجتماعی کارایی دارد) دیگر به دلیل آن نگاه سنتی و بیشتر مذهبی نیست که مردمان نسبت به نقش مادر داشتند. اکنون در نزد مردمان جهان پبشرفته «مادر» آن موجودی نیست که صبوری اش را تحسین می کردند، تا توان تحمل آزار را در او زیاد کنند، وفاداری اش را بزرگ ترین ارزش می دانستند تا هنگامی که به عاطفه ها و ارزش هایش خیانت می شود، صدایش در نیاید. فداکاری هایش را می ستودند تا تقاضای هیچ خواست و کمکی برای کار مادری اش نداشته باشد. و... مادر در زمانه ما دیگر آن موجودی نیست که بهشتی خیالی زیر پای او بگذارند، تا به عشق رسیدن به آن، ریاست و برتری خداگونه ی مرد را بپذیرد و درهای جهنمی از تبعیض و نابرابری برویش گشوده شود.

نقش «مادری» در نزد انسان های پیشرفته این روزگار تنها یکی از نقش های زن است. یعنی تنها نگاهداری و پرورش کودکان، بردباری، فداکاری، و بخشش های او در قبال کودکانش نیست که او را تحسین برانگیز می کند. اکنون در اروپا و آمریکا و بسیاری از کشورها که قوانین سلطه گرانه ی سنتی و مذهبی جای خود را به قوانین پیشرفته ی سکولار و مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر داده است، این وظایف را پدران دانا، با فرهنگ و مدرن نیز پا به پای زنان بر عهده دارند.

طبیعی ست که به خاطر موهبتی که طبیعت به زن داده، او به نوعی آفریننده ی انسان است. اما این آفرینندگی وقتی ارزش واقعی خود را نشان می دهد که زن بتواند در نقش های دیگرش، همپا و همدوش مرد قدم بردارد، و در چنان فضایی ست که زن، به عنوان مادر نیز می تواند در ساختن آفریده های خود، که فرزندان بشریت نیز هستند، نقشی انسان ساز، به معنای واقعی کلمه، داشته باشد.

متاسفانه در قرن بیست و یکم، که این نوع نگرش به زن و نقش های متفاوت او اهمیت ويژه ای پیدا کرده، درکشورهایی چون ایران، که حکومتی مذهبی و یا قوانینی برگرفته از مذهب را دارند، زنان قادر نیستند هیچ کدام از نقش های خود را به آسانی اجرا کنند و همچنان درگیر ابتدایی ترین حقوق انسانی خود، از آزادی پوشش گرفته تا حضانت کودکانشان، و تا حق کار و قضاوت، و سفر و طلاق و غیره هستند.

نکته جالب این جاست که در کنار همه ی بلاهایی که حکومت مسلط بر ایران چهل سال است بر سر زنان ما آورده، مسئولین آن در مجلس و منبر و سخنرانی و رسانه هایشان مرتب از توجه اسلام به زن می گویند و از «بهشتی که زیر پای مادران است». همان بهشتی که چهل سال است مادران ایران را در قعر جهنمی از تبعیض ها و نابرابری ها قرار داده است.

به راستی وقت آن نرسیده که مادران رنج دیده ی ایران فریاد برآرند که: «ما بهشت تان را نمی خواهیم» بگذارید ما نیز چون مادران کشورهای پیشرفته بر روی زمینی زندگی کنیم که آزادی و برابری آن را از بهشت شما زیباتر کرده است.