چپ های امروز، وقتی مقاله ای ضد جنگ مرتکب می شوند، کلا موجودی به نام ج.ا. را فراموش می کنند و به جان امریکا و اسراییل و جدیدا عربستان سعودی و کشورهای عربی می افتند.

یکی هم نیست از اینان بپرسد مگر کشورهای سوئد و نروژ و دانمارک و آلمان و فرانسه و سوییس و دیگر کشورهای پیشرفته و آزاد و عاقل، که تقریبا «تمام» چپ ها از جمله جناب کشتگر در آن ها زندگی می کنند، مورد تهدید جنگی امریکا و اسراییل و عربستان قرار می گیرند و دلیل مورد تهدید قرار گرفتن یک کشور اصولا چیست؟ چرا کشورهایی مانند ج.ا. و کره ی شمالی دائم در معرض تهدید و تهاجم اند؟

چرا کشورهای همسایه که همیشه رابطه ی احترام آمیز متقابل با آن ها داشتیم امروز تبدیل به دشمنان ما شده اند؟

کشورهایی که مثلا همدین و همکیش با ج.ا. بوده اند؟

چطور کشوری مانند عربستان به جای این که به طرف ج.ا. غش کند، به طرف اسراییل غش کرده، که هیچ چیزش شبیه به عربستان نیست ولی جمهوری اسلامی وجوه مشترک بسیار با این کشور دارد؟

واقعا لازم است برای درک جناب کشتگر، برای چندمین بار پاسخ این سوال ها را بدهم؟ پاسخ هایی که خوشبختانه متن اسناد آن ها از روزنامه و مجله و متن سخنرانی و غیره موجود است.

موجود است این سند که خمینی «ابتدا به ساکن»، امریکا را دشمن شماره ی یک ایران می نامد.

موجود است این سند که خمینی خواهان محو اسراییل می شود.

موجود است این سند که خمینی خواهان خرابکاری در عربستان به وسیله حجاج اعزامی می شود.

و همه ی این ارثیه ی شوم به خامنه ای و نظام تحت امرش می رسد.

کار وقاحت و جنگ افروزی خامنه ای به جایی رسیده که حسین شریعتمداری علنا و رسما، از هدف قرار گرفتن دوبی و ریاض سخن می گوید.

آقای کشتگر همه ی این ها را می بیند بعد برای ایران، که هیچ ربطی به نظام آتش افروز حاکم بر آن ندارد، پستان به تنور می چسباند.

بعد با بافتن رطب و یابس، به جان امریکا و اسراییل و عربستان می افتد.

این کار ایرادی ندارد و شاید برای رو شدن ماهیت افکار این ها لازم هم باشد اما آدم حسرت جوانانی را می خورد که با طناب پوسیده ی این ها به داخل چاه تاریک و متعفن ج.ا. رفتند و هرگز باز نگشتند. آه و افسوسی اگر هست برای آن هاست...