در این میان، هر چند وقت یکبار، آمریکا که هم قویست و هم بیشتر از قدرت، توهم قدرت دارد، یک سر و صدایی راه میاندازد و با تهدید‌های بی پایه و مضحک، قدری روی اعصاب ایرانیها پیاده روی میکند، تا بالاخره بفهمد که طرفش جا نمیزند و معرکه‌اش را جمع کند تا نوبت بعدی. محض خالی نبودن عریضه هم چنین ادعا میکند که خطری بود، خودم رفعش کردم! دنیا هم تماشاگر و حیران از این معرکه گیری.

این موجهای سطحی که آمریکا ایجاد میکند، هدفی جز ترساندن حریف و وادار کردنش به عقب نشینی ندارد و با تکرار، هر بار هم از تأثیرش که از اول هم چیزی نبود کاسته میگردد. خاصیت اصلی این ادا و اصولها، ایجاد توهم حل و فصل سریع تنش چندین ساله است، البته به ضرر جمهوری اسلامی، نزد این نادانهایی که تصور میکنند آمریکا قادر به تغییر رژیم در ایران است و اگر چنین کند، چیزی هم گیر آنها خواهد آمد.

سیر این تنش ثابت است و دراز مدت. عدم تقارنش از نوع خاصی است و مهمتر از نامتقارن بودنش این است که فرسایشی است. یعنی به این راحتی ختم شدنی نیست. باید به آن عادت کرد، از هیجانهای انگیزی هایی که آمریکا به سبک مرحوم ساموئل خاچیکیان میکند، هراسان نشد و اگر قصد جدی برای حل دعوا هست، نیرو را صرف تغییر رژیم کرد، نه سرآسیمگی و غصه و سرخوردگی. گره این مشکل هم، مثل باقی، فقط به دست ملت ایران گشودنی است، به شرطی که اراده کند. به هر حال حضور آمریکا زائد است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

این مقاله پیش از این در سایت [ایران لیبرال] منتشر شد