اما چه می‌توان کرد؟ مهمترین نکته‌ای که باید بدان توجه داشت اینکه، کارکنان شاغل در این رسانه از مدیران ارشد گرفته تا بخش خدماتی رویکردی را که از مراجع بالادستی به آنها ابلاغ می‌شود اجرا می‌کنند (البته که این امر نمی‌تواند تبرئه این افراد به لحاظ ارزش‌های اخلاقی و پایبندی به اصول حرفه‌ای باشد). به بیان دقیق تر اگر قرار است اعتراضی صورت بگیرد بایستی رأس هرم مدنظر باشد.

در همین راستا فعالین مدنی خارج از کشور فارق از گرایش‌های سیاسی می‌توانند با تدوین متنی در پنج نسخه و ارسال آن به ملکه بریتانیا، مجلس اعیان و عوام، نخست وزیر و وزارت خارجه بریتانیا اعتراض خود را به این امر ابراز و خواستار رسیدگی به موضوع شوند.

گام بعدی در همین راستا همزمان با انتشار متن فارسی در رسانه‌ها می‌تواند انتشار بیانیه‌ای خطاب به مردم در جهت حمایت از این اعتراض و کمپین جمع آوری امضا باشد. در همین زمینه می‌توان بیانیه‌ای را منتشر نمود خطاب به مهمانان و کارشناسان شرکت کننده در این رسانه در جهت تحریم رسانه مورد نظر تا زمان اصلاح رویه و رعایت اصول حرفه‌ای از جانب آن رسانه.

و اما سخنی با دوستانی که در این رسانه به عنوان کارشناس و مهمان حاضر می‌شوند: اغلب این عزیزان با ارائه این استدلال که رسانه را نباید تحریم کرد بایستی تسخیر نمود یا از هر فرصتی که بتوان صدای مردم داخل یا گرایش سیاسی خود را انعکاس داد بایستی استفاده نمود عمل خود را توجیه می‌کنند. اینگونه استدلال‌ها همانند توجیهات اصلاح طلبان است که می‌گویند نباید انتخابات را تحریم کرد یا از هر فرصتی برای عقب راندن جناح دیگر باید استفاده نمود، می‌باشد. این دوستان نیز مانند اصلاح طلبان به این نکته ظریف، عامدانه یا ناآگاهانه توجه ندارند که رویه جاری در این رسانه مشکلی ساختاری و دیکته شده از مراجع بالادستی می‌باشد. و من به شخصه اطمینان دارم اگر چنین حرکتی آغاز شود این دوستان نیز به جمع معترضین خواهند پیوست. فراموش نکنیم که این افراد شناخته شده و معتبر نزد افکار عمومی هستند که به آن رسانه اعتبار می‌بخشند نه بالعکس.

سخن آخر اینکه فارق از اینکه کمونیست باشیم یا لیبرال، سلطنت طلب باشیم یا جمهوری خواه و...، این نکته را در نظر داشته باشیم که توهین به شعور مخاطب ایرانی مسئله ملی است. قدرت مان را دست کم نگیریم.

آرش فضیلت