مجتبی احمدی - شبکه بیان
ذلت و تحقیرشدگی جمهوری اسلامی به عنوان یک حکومت در تاریخ سیاسی ایران بی‌سابقه است. هیچ حکومتی در تاریخ ایران دیده نمی‌شود که تا این اندازه در صحنه بین‌المللی حقیر و موجب سرشکستگی مردم ایران شده باشد.
به گزارش «شبکه رسانه‌ای بیان» وزیر امور خارجه ایران به تازگی برای شرکت در نشست شورای اقتصادی-اجتماعی سازمان ملل متحد به نیویورک سفر کرده است. مایک پمپئو، وزیر امور خارجه ایالات‌متحده با اشاره به موافقت با صدور ویزای محمدجواد ظریف گفته است «دیپلمات‌های آمریکایی در تهران پرسه نمی‌زنند، پس ما هم دلیلی برای اینکه دیپلمات‌های ایرانی آزادانه در شهر نیویورک چرخ بزنند، نمی‌بینیم.»
ظریف در نیویورک با محدودیت‌های زیادی مواجه است. بر این اساس او صرفاً می‌تواند بین دفتر حافظ منافع جمهوری اسلامی و مقر سازمان ملل رفت‌وآمد داشته باشد. مسیر بین ساختمان سازمان ملل و دفتر حافظ منافع رژیم ایران در نیویورک حتی از فاصله خانه ظریف در تهران تا نانوایی محل زندگی او کمتر است.
این اوج تحقیرشدگی نماینده سیاسی یک کشور است که به خاطر لفاظی، دروغ‌گویی یا به قول پمپئو «نشر اکاذیب» تنبیه می‌شود. البته ظریف خیلی خوش‌شانس بوده که تاکنون از طرف دولت دونالد ترامپ هدف تحریم‌ها قرار نگرفته است.
چندی پیش استیو منوچین، وزیر خزانه‌داری آمریکا پس تحریم علی خامنه‌ای و بیت او، اعلام کرده بود که به دستور ترامپ، ظریف را هم در لیست تحریم‌ها قرار خواهد داد.
ظریف شاید هنوز هم برای اصلاح‌طلبان «امیرکبیر» باشد؛ اما برای اکثریت مردم ایران چهره‌ای دروغ‌گو محسوب می‌شود که از حضور دیپلماتیک در نیویورک و دموکراسی آمریکا سوءاستفاده و در رسانه‌های این کشور چهره جمهوری اسلامی را تطهیر می‌کند.
ظریف خنده‌های خود را از یاد برده است و هرگاه مقابل دوربین رسانه‌ها ظاهر می‌شود، خشم و عصبانیت در چهره او موج می‌زند. او به ویژه از زمانی که روزنامه‌نگاران زندانی را انکار کرد و خود را «پروفسور حقوق بشر» خواند، به چهره منفوری در بین مردم ایران تبدیل شده است.
این پروفسور حقوق بشر حالا در نیویورک با دشواری‌های زیادی روبرو شده و دیگر مانند گذشته نمی‌تواند به استودیو شبکه‌های فاکس نیوز، ان.بی.سی و ای.بی.سی برود و آزادانه به دروغ‌گویی بپردازد. محل رفت‌وآمد ظریف یک خیابان کوچک است که ابتدا تا انتهای آن به یک کیلومتر هم نمی‌رسد.
ذلت و تحقیرشدگی جمهوری اسلامی به عنوان یک حکومت در تاریخ سیاسی ایران بی‌سابقه است؛ به‌بیان‌دیگر، هیچ حکومتی در ایران دیده نمی‌شود که تا این اندازه در صحنه بین‌الملل حقیر و موجب سرشکستگی مردم ایران شده باشد.
تبلیغات رسانه‌های مجری پروپاگاندای رژیم ایران و اظهارات حسن روحانی درباره «انزوای آمریکا» واقعیت‌ها را تغییر نمی‌دهند. آنچه در عمل مشاهده می‌شود، تحریم و حقارت جمهوری اسلامی در صحنه جهانی است. امروزه حتی نزدیک‌ترین کشورها به جمهوری اسلامی (روسیه، چین، ترکیه و عراق) نیز بر اثر نفوذ و قدرت برتر ایالات‌متحده آمریکا، حاضر به همکاری اقتصادی با این رژیم نیستند.
نباید از یاد برد که یکی از مقصران بازگشت تحریم‌ها و ایجاد مشکلات اقتصادی برای مردم، پروفسور حقوق بشر است. اگر ظریف عقل خود را به کار می‌انداخت و موافقت طرف مقابل را برای تصویب توافق هسته‌ای در کنگره آمریکا جلب می‌کرد، ترامپ به این سادگی‌ها نمی‌توانست از این توافق خارج شود.
