موگابه قهرمان مبارزه طولانی علیه استعمار و آپارتاید بود. وی در جوانی به مدت ده سال به دلایل سیاسی در حبس بود و به محض آزادی به مبارزه مسلحانه پیوست. وی در سال ۱۹۷۹ یکی از امضاء کنندگان موافقتنامه موسوم به «لنکستر هاوس» بود که به جنگ داخلی کشور پایان داد.

در نخستین دهه رهبری موگابه، زیمبابوه و خرده کشاورزانش در رفاه به‌سر بردند. مرگ و میر و سوءتغذیه در میان کودکان کاهش یافت و متوسط عمر مردم بالارفت.

مطالب بیشتر در سایت یورونیوز

زیمبابوه موفق ترین نظام آموزشی را در منطقه داشت و هنوز هم در قرن بیست و یکم بالاتریی تعداد باسواد را در آفریقا دارد. اما از سوی دیگر دولت همواره با مخالفانش با نهایت خشونت روبرو شد. موگابه سران مخالفین را استعمار کنندکان جدید توصیف می کرد.

اوایل سال ۲۰۰۰، آن یک درصد شهروندان سفید پوست زیمبابوه، هنوز بیش از هفتاد درصد زمینهای قابل کشت کشور را در اختیار داشتند. با این حال موگابه در اصلاحات ارضی اش چندان موفق نبود. وی زمینهای کشاورزی را در میان حامیانش که با سفید پوستان عداوت داشتند اما لزوما کشاورزان خوبی نبودند، تقسیم کرد.

زیمبابوه برای اخذ وام از بانک جهانی باید برنامه های ریاضتی دشواری را به اجرا می گذاشت. اما اعانات نقدی دولت به نهادهای عام المنفعه، اقتصاد کشور را نابود کرد و مردم به گونه ای فزاینده به کمکهای دولتی محتاج شدند.

موگابه همچنان از شنیدن هرگونه انتقادی ابا داشت و از هرگونه تغییر سیاست پرهیز می کرد.

هنگامی که رهبر مخالفان او را به چالش کشید، نیروهای امنیتی ویژه وی را به‌شدت مورد ضرب و جرح قرار دادند. اما وقتی همین مخالفان در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۸ پیروز شدند، موگابه از کناره گیری از سمتش خودداری کرد . وی سرانجام موافقت کرد که رهبر مخالفان در جایگاه نخست وزیری قرار گیرد اما از هرگونه شراکت در قدرت با وی سرباز زد.

رابرت موگابه قصد داشت تا آخر عمر در سمت ریاست جمهوری باقی بماند اما سال ۲۰۱۷ توسط نظامیان کشورش از قدرت خلع شد.