او و مادرش در سال‌های آخر عمر مرضیه اما دوباره به او نزدیک می‌شوند: «ما کنارش بودیم و حتی چندین ماه من در خانه‌اش زندگی کردم؛ درست مثل کودکی‌ام.»

بعد سراغ خاطرات کودکی‌ خود می‌رود؛ خاطراتش از خانه «صاحبقرانیه» مرضیه که از زمان مصادره اموال پدربزرگ و زندانی شدن پدرش، با مادرش آن‌جا زندگی می‌کرده است. جانان درباره پدرش نوشته است: «پدرم غلامحسین خرم، مهندسی راه و ساختمان از سوییس داشت. به غیر از فارسی و ترکی، فرانسه، آلمانی، ایتالیایی و اسپانیولی رو حرف میزد و در راه‌اندازی پارک خرم درکنار پدربزرگم بود و تمام قراردادها با شرکتهای ایتالیایی و فرانسوی رو برای مانژهای پارک او بسته بود. برای همین هم بعد از افتضاح ۵۷، چندین بار دستگیر شد تا جواب پس بده تا اینکه یکبار همون موقع به مدت یکسال و یکبار هم سال ۶۳ به مدت ۶ ماه زندانی شد.»

ویدئو را جانان خرم در اختیار ایران وایر قرار داده است

***

غلامحسین خرم و هنگامه امینی زمانی که فرزندشان جانان پنج ساله بوده است، از هم جدا می‌شوند. جانان می‌گوید: «از بعد از انقلاب که اموال پدربزرگم مصادره شد تا زمانی که پدر و مادرم زن و شوهر بودند، پدرم هم با ما در خانه مادربزرگم در صاحبقرانیه زندگی می‌کرد.»

او دوباره به خاطرات کودکی خود و همان خانه صاحبقرانیه برمی‌گردد: «جو خیلی بدی بود و زندگی شب‌ها ادامه داشت. یعنی غروب که می‌شد، یک سری از آدم‌های فرهنگی مثل روزنامه‌نگارها، سینماگران و اهالی تئاتر به خانه مادربزرگم می‌آمدند. از طرف دیگر، بعد از انقلاب، وقت و بی‌وقت به بهانه‌های مختلف به خانه مادربزرگم می‌ریختند. تمام پنجره‌های رو به خیابان را با پتو پوشانده بودیم که وقتی چراغ روشن می‌کنیم، از بیرون مشخص نباشد. زندگی ما بیشتر در آشپزخانه جریان داشت که به حیاط خلوت و حیاط پشت خانه راه داشت. «گلستان شمالی» صاحبقرانیه حالت شهرک مانند داشت و وقتی کسی می‌خواست وارد شود، باید از دروازه اجازه می‌گرفت. هر چند شب یک بار اگر به دربان اجازه می‌دادند، تماس می‌گرفت و فقط می‌گفت خانم مرضیه! ریختند.این‌ها می‌آمدند به خانه و معمولا کسانی که در خانه مادربزرگم میهمان بودند، از آشپزخانه به حیاط پشتی می‌رفتند. آن جا دیوار کوتاهی بود تا خانه همسایه‌های مادربزرگم و اکثرا آن‌ها می‌رفتند آن جا...»

او برخورد پاسداران با وسایل خانه‌شان را هم به خوبی به یاد دارد: «پاسدارهایی که می‌ریختند توی خانه، اکثرا جوانک‌هایی بودند که با لباس شخصی بودند و مسلح. خیلی از آن‌ها معلوم بود خانه و زندگی درستی ندیده بودند؛ مثلا نمی‌دانستند ویدیو چیست. با تعجب نگاه می‌کردند و شروع می‌کردند همه دکمه‌هایش را زدن. یا در مواجهه با وسایل موسیقی مادرم گیج بودند. انگار وارد خانه آدم‌های فضایی شده‌اند و خیلی چیزها برایشان ناآشنا بود.»

جانان در میهمانی‌های مادربزرگش، آدم‌های صاحب نامی را می‌دیده ‌است: «اولین بار "فریدون فرخزاد" برای من تعریف کرد که مادربزرگ و پدربزرگم چه کسانی هستند. برایم همه چیز را کودکانه تعریف می‌کرد. می‌گفت می‌دانی چرا به خانه شما می‌ریزند؟ تو نباید بترسی، آن‌ها آدم‌های بدی هستند که چون پدر و مادربزرگ تو آدم‌های خوبی هستند، با آن‌ها دشمنی دارند اما ما همیشه پیروز می‌شویم. می‌گفت می‌دانی چرا این همه این آدم‌ها دست مرضیه را ماچ می‌کنند؟ به خاطر این که مرضیه کارهایی کرده است که خیلی از زن‌ها تا قبل از او جرات انجام دادنش را نداشته‌اند. می‌گفتند آن زمانی که خانم‌ها در ایران زیر اجاق را فوت می‌کردند، مرضیه در تئاتر "جامه باربد" بازی می‌کرد. او کارش را از تئاتر با "حسین مهرتاش" شروع کرده بود نه از کاباره و یا از آوازخوانی در میهمانی‌ها. دوستانش این موضوع را می‌گفتند.»

او کتاب «شازده کوچولو» را که فریدون فرخ‌زاد برایش خریده بود، هنوز نگه داشته است. فرخزاد در صفحه اول آن نوشته بود: «جانانم، برای وقتی که خیلی بچه بود!»
تاریخ نوشته به بیست و دوم اردیبهشت سال ۱۳۶۰ برمی‌گردد؛ زمانی که جانان چهار سال داشت.

جانان هفت سال در کنسرواتوار پاریس موسیقی کلاسیک خوانده و خواننده است. او یک‌بار هم در کنسرت «المپیا» با مادربزرگش روی صحنه رفته است: «خواندن جلوی مرضیه سخت نبود اما با او خواندن خیلی سخت بود.»

جانان پس از این که مادر و مادربزرگش را در فاصله کوتاهی از دست داده، خواندن را کنار گذاشته است: «مادرم سرطان گرفت و هفت ماه قبل از مرگ مرضیه، فوت کرد. من بعد از مرگ آن‌ها آواز خواندن را کنار گذاشتم چون همه من را با مرضیه مقایسه می‌کنند. من نه حجم صدای او را دارم و نه سواد موسیقی کلاسیک ایرانی را. من موسیقی کلاسیک غربی خوانده‌‌ام و اصلا موسیقی سنتی ایرانی را بلد نیستم.»

او چهار سال پیش در یک میهمانی با «شهرام ناظری» ملاقات می‌کند و وقتی ناظری از جانان می‌پرسد چرا نمی‌خوانی؟ همین جواب را می‌دهد: «کلی با من دعوا کردند و گفتند حیف است. از زیر سایه مادربزرگت‌ بیرون بیا. بعد پسر خودشان را مثال زدندو گفتند پسرم تلاش کرد تا خودش را معرفی کند. تو هم می‌توانی.»

جانان چند ثانیه سکوت می‌کند و می‌گوید: «مادربزرگم همیشه می‌گفت باید روزی سر برسد که بگویند مرضیه مادربزرگ جانان است. اما هیچ‌وقت نشد. سخت است نوه مرضیه بودن. افتخار بزرگی است اما واقعا سخت است.»