تهران از زبان وزیر خارجه اش محمد جواد ظریف، اعلام کرد که « هر ضربه آمریکا یا عربستان بر ایران، جنگ فراگیری را مشتعل خواهد کرد و آغازگر جنگ، پایان بخش آن نخواهد بود.»، فرماندهان سپاه و نمایندگان نیابتی ایران در منطقه، نیز ابراز داشتند که واکنش ایران به هر ضربه‌ای هرچند محدود باشد ساحه‌ای «از مدیترانه تا دریای سرخ و اقیانوس هند» را در بر خواهد گرفت.

آمریکا از واکنش می‌پرهیزد؛ چون از در گرفتن یک جنگ فراگیر هراسناک است، اما عدم واکنش هم برایش دشوار شده است، از این جهت به تشدید تحریم‌ها و ارسال ۱۰۰ نفر نظامی یا بیشتر از آن به امارات و عربستان سعودی، برای کمک به پدافند هوایی، تا اطلاع ثانوی، بسنده کرده است.

ایران هم که نزدیک است در زیر فشار تحریم‌های آمریکا خفه شود، نیز خواستار یک جنگ فراگیر نیست و برای پرهیز از جنگ و رویارویی فراگیر، توسط نمایندگانش واکنش نشان می‌دهد. هم‌چنان ایران طبق معمول، زور نظامی‌اش را با مبالغه به رخ می‌کشد و چنان عمل می‌کند که پایگاه‌ها و نیروهای آمریکا، اهدافی است برای شکار نه برای بازدارندگی. این روش هم تا زمانی که آمریکا اقدام به واکنشی که مستلزم بازدارندگی است، نکند، ادامه خواهد یافت. البته می‌دانیم که آمریکا حتی زمانی که پهبادش توسط ایران سرنگون شد، به این گونه واکنش دست نزد.

ما باید آمریکا را آن‌چنان که هست، بشناسیم، نه آن‌چنان که خودمان می‌خواهیم و یا تصور می‌کنیم. واقعیت این است که هیچ نیروی در جهان با نیروی آمریکا برابری کرده نمی‌تواند. بر اساس گفته نیویورک تایمز، ابر قدرت آمریکا، هم اکنون ۸۰۰ پایگاه نظامی در جهان دارد که هیچ امپراتوری در تاریخ، از جمله امپراتوری رم، به این حد نرسیده بود.

اما ابرقدرت آمریکا که اروپایی‌ها آن را «رم معاصر» می‌نامند و گسترده ترین امپراتوری را در جهان اداره می‌‌کند، برخلاف امپراتوری‌های عثمانی، اتریشی- مجارستانی، فرانسوی، بریتانیایی، آلمانی، اسپانیایی، پرتغالی و بلژیکی، مزاج امپراتوری ندارد.

آمریکا می‌خواهد بر جهان تسلط داشته باشد و جهان را بر اساس الگوی خودش بسازد، اما نمی‌خواهد در شکل امپراتور، ظاهر شود. حتی زمانی که هزاران نیرویش را به خارج می‌فرستد، در داخل به اختلاف رو برو شده مجبور به عقب نشینی می‌شود، چنان‌چه پس از مداخله در ویتنام و بعد از جنگ « توفان صحرا » برای اخراج عراق از کویت در زمان بوش پدر و پس از حمله به افغانستان و عراق در دوران بوش پسر و محافظه کاران نو، به چنین سرنوشتی سردچار گردید. حال بزرگ ترین چالش برای آمریکا، مواجهه با پروژه امپراتوری ایران است.

بوش پسر، بدون این‌که محاسبه‌ای داشته باشد، با سرنگون کردن دو دشمن ایران، یعنی رژیم طالبان و رژیم صدام حسین، دو تحفه گران بها به ایران پیش‌کش کرد. حال، ترامپ نیز چنین می‌نماید که تحفه آسمانی باشد برای ایران، روسیه و چین.

ترامپ بر خلاف تیدی روزولت که گفته بود: « با آواز نرم سخن بگو اما چماق کلفت در دست بگیر»، با آواز بلند سخن می‌گوید، اما بدون این‌که حتی چماق نازکی در دست داشته باشد. ترامپ بر اساس محاسبات سیاسی‌ای که دارد، بازی‌ ای را با ایران در پیش گرفته که به گفته جیرمی شاپیرو از شورای روابط خارجی اروپا، « بدترین گزینه است؛ چون پیامد آن یا تنش افزایی عاقبت نا اندیشانه است ویا عقب نشینی ذلیلانه ». ترامپ گرچه از اوباما انتقاد می‌کند، اما خودش در خط مشی او روان است؛ ترامپ به رئیس جمهور پوتین فرصت داد تا نقش روسیه را به عنوان یک ابر قدرت، باز گرداند. جنگ تجاری‌ای که بر ضد چین راه انداخت، به رئیس جمهور شی جین پینگ انگیزه داد تا برنامه‌هایش را برای رساندن چین به جایگاه ابر قدرتی در صحنه جهانی، تسریع ببخشد.

تکیه بر عامل زمان، همواره سلاح ایران بوده و هست، اکنون ترامپ هم که عادتا آدم شتاب‌زده‌ای می‌باشد، بر عامل زمان، حساب باز کرده است، اما معلوم نیست در این بازی به شدت پیچیده و با بازیگران فراوان، « ژنرال زمان» به نفع چه کسی بازی خواهد کرد.