ایران اینترنشنال - پژوهشگران می‌خواهند ربات‌های جنسی به‌گونه‌ای تنظیم و طراحی شوند که بتوانند از سکس خودداری کنند. ظاهرا پژوهشگران به همنوعانشان به‌عنوان شریک جنسی ربات‌ها بی‌اعتمادند و در سلامت عقل افراد در تشخیص خیال از واقعیت تردید دارند. در واقع، پژوهشگران از بیم آن‌که مبادا انسان‌ها به سرشان بزند و بخواهند به رباتی که شریک جنسی‌شان است تجاوز کنند، این پیشنهاد را مطرح کرده‌اند.
به گزارش شبکه خبری آر تی، آنکو پیترز و پیم هاسلاخر، پژوهشگر و استاد دانشگاه، خواستار تجهیز ربات‌ها به تنظیماتی شده‌اند که ضمن ارضای فانتزی‌های انسان، به‌صورت خودکار از توانایی حفاظت از خودشان نیز برخوردار باشند. این دو پژوهشگر عقیده دارند باید مطمئن شویم تخیل ما انسان‌ها حتی در رابطه با ربات‌ها نیز از مرزهای آداب و اصول اجتماعی تجاوز نمی‌کند. به بیان دیگر، اجازه دارید افسار تخیلتان را رها کنید، اما به‌شرط رعایت محدودیت‌های مشخص و از پیش تعیین‌شده.
مدت‌هاست که «فرهنگ رضایت دو طرف» ارتباطش را با واقعیت از دست داده است. اجباری کردن واحد درسی «رضایت دو طرف» برای دانشجوهای سال اول تا مساله‌ای بدیهی مثل «نه یعنی نه» را یاد بگیرند، حاکی از این است کارکنان پذیرش دانشگاه به خودشان اعتماد ندارند که در گزینش افراد، گروهی متجاوز را به‌عنوان دانشجو ثبت‌نام نکرده باشند. به این ترتیب، آیا پلیس امنیت اخلاقی حق دارد حتی برای رختخواب افرادی که با عروسک‌های هوشمند رابطه جنسی برقرار می‌کنند، تعیین تکلیف کند؟
هر دو پژوهشگر معترف‌اند بعید است تنظیم و برنامه‌ریزی ربات جنسی برای ابراز یا عدم ابراز رضایت کلامی بتواند گره از کلیت ماجرا باز کند. انسان‌ها ممکن است تحت فشار تن به رابطه جنسی بدهند یا به قدری مست باشند که نفهمند قضیه از چه قرار است، اما این سناریوها در مورد هوش مصنوعی صدق نمی‌کند.
با این حال، آن‌ها همچنان استفاده از «ربات‌های جنسی مهرپرور» را برای آموزش سکس به نوجوان‌ها توصیه می‌کنند؛ انگار اگر افراد کم‌سن‌و‌سال را طوری «برنامه‌ریزی» کنیم که مجموعه رفتارهای پیش‌بینی‌پذیر را از شریک جنسی‌شان انتظار داشته باشند، دیگر در مواجهه با واقعیت ناامید یا حتی شوکه نخواهند شد.
به عقیده هلن باینیسکی، نویسنده خبرگزاری آر تی، وحشت از این‌که اجرای تخیلات «شنیع» جنسی با شیئی بی‌حرکت افراد را به تکرار این قبیل فانتزی‌ها در زندگی واقعی تشویق کند این واقعیت را نادیده می‌گیرد که «پورن» پیشاپیش چنین نقشی را ایفا کرده است‌ــ و در مقایسه با ربات، تصویری به‌مراتب آزاردهنده‌تر از تمایلات جنسی عرضه می‌کند. با وجود این، فراگیری پورن به‌رغم محتوای ناجور و گاه آزاردهنده‌اش، جامعه بشری را به متجاوزهای جنسی تبدیل نکرده است.
باینیسکی در بخشی دیگر به پیامدهای این طرز فکر اشاره کرده و نوشته است، اگر یک ربات جنسی دست رد به سینه فرد بزند، ممکن است فرد را به مرز جنون برساند و به فکر انتقام از زنده‌ها بیندازد. فرض کنید از نرم‌افزار «سیری» موبایلتان نشانی جایی را خواسته‌اید و او از دادن آدرس خودداری کند. در این صورت، هر کسی ممکن است از شدت عصبانیت موبایلش را به گوشه‌ای پرتاب کند. ربات‌های جنسی نیز مانند هر دستگاه مجهز به هوش مصنوعی (AI) با هدف فرمان‌برداری و تمکین ساخته شده‌اند.
اصرار به کنترل و نظارت بر آنچه نوعی خودارضایی به کمک فناوری پیشرفته است در واقع، از روند فزاینده بی‌اعتمادی نخبگان به تخیل جمعی ناشی می‌شود. به‌علاوه، نباید از یاد برد که با وجود تنظیمات پیشرفته، ربات‌های جنسی همچنان شی محسوب می‌شوند. همین اصرار سختگیرانه بنیادگرا که سعی در کنترل فانتزی‌های جنسی افراد دارد می‌خواهد فیلم‌های خشن را هم از پرده سینماها پایین بکشد، مبادا بعضی تماشاگران تصمیم بگیرند اسلحه بکشند. این طرز فکر توده مردم را ناتوان از درک و پیروی از هنجارهای اجتماعی فرض می‌کند، حتی در مورد اعمالی مانند تجاوز یا قتل که کسی در اشتباه بودنشان شک ندارد. گویی بدون محرک‌های خیالی، فکر ارتکاب چنین اعمالی به ذهن افراد نمی‌رسد.
به عقیده باینیسکی، تجهیز ربات‌های جنسی به قابلیت رضایت یا امتناع از رابطه جنسی، جز پاک کردن صورت مساله، هیچ دردی را دوا نمی‌کند؛ فقط به پلیس امنیت اخلاقی امکان می‌دهد به تفتیش و تجسس در فانتزی‌های جنسی افراد بپردازد تا افکاری از این دست را مطابق سلیقه و اصول خود اصلاح و پاک‌سازی کند. او در پایان می‌افزاید، آینده‌ای که در آن مسئولان از قدرت وتو کردن (قدغن کردن) تخیل افراد برخوردار باشند آینده‌ای است که هیچ‌کس نباید به آن رضایت دهد.
فکر و خیال زیاد، عمر را کوتاه می‌کند
