این الگویی است از یک رفتار اعتراضی در شهرهای عراق. مردمی که به خیابان‌های ریختند تا دولت «عادل عبدالمهدی» را برکنار کنند. آن‌ها برای عدم شناسایی یا مصونیت از گاز اشک‌آور، به صورت‌های خود ماسک‌های سفید می‌زنند.

یادتان هست سال ۸۸ وقتی بازیکنان تیم ملی به رهبری «مهدی مهدوی‌کیا» و «علی کریمی» در بازی با کره‌جنوبی با مچ‌بندهای سبز وارد زمین شدند چه اتفاقی افتاد؟ شش بازیکن تیم ملی ایران به نشانه اعتراض به کشتار معترضین به انتخابات ریاست جمهوری ایران، با مچ‌بندهای سبز وارد زمین شدند.

«مهدی تاج» آن روزها نایب رییس فدراسیون فوتبال بود. بین دو نیمه به رختکن تیم ملی رفت و چنین گفت: «از تهران با من تماس گرفتند. گفتند هیچ بازیکنی نیمه دوم با مچ‌بند سبز وارد زمین نشود.»

کسی حرفی نزده بود. بازیکنی هم مچ‌بندش را باز نکرده بود. تاج حرف آخرش را زد: «گفتند اگر مچ‌بندها را باز نکردند تیم نیمه دوم به زمین نرود.» علی کریمی بلند شد و ایستاد و فریاد کشید: «س همین الان از رختکن برو بیرون زنگ بزن و بگو تیم نیمه دوم بازی نمی‌کند.» اما مرحوم «منصور پورحیدری» سرپرست وقت تیم ملی ایران پادرمیانی کرد: «مگر برای مردم این کار را نمی‌کنید؟ چشم آنها به شماست. من از شما می‌خواهم مچ‌بندها را باز کنید.»

در اردن اما وقتی صفا هادی رخ به رخ بازیکنان ایران، با ماسک سفید و به نشانه اعتراض به سیاست‌های ایران ایستاد، وقتی ورزشگاه یک صدا داشت فریاد «بغداد حرة حرة،‌ إیران، برة برة» می‌زد، کسی از «بالا» دستور نداد، گماشته‌ای نظامی که در فدراسیون عراق پست گرفته هم امر از بالا را بر سر بازیکنانش نکوبید.

در ایران، سال ۸۸ وقتی تیم ملی با کره جنوبی بازی می‌کرد، تهران زیر سایه چتر امنیتی قرار داشت. وقتی در اردن «علاء عباس» گل دوم عراق را وارد دروازه ایران کرد، بیش از ۶۰ هزار نفر در میدان «التحریر» بغداد، حول مانیتورهای غول‌پیکری جمع شده بودند که داشت بازی را به صورت مستقیم برای مردم پخش می‌کرد.

ایران بیش از آن‌که تصور کنیم در اردن تنها بود. می‌توان بر تمام فضاحتی که فدراسیون فوتبال در قراردادش با «مارک ویلموتس» رقم زده اشاره کرد. می‌توان پرسید چرا مربی ۳ میلیون یورویی فقط سه روز قبل از بازی باید به تهران بیاید. می‌توان پرسید و به جوابی نرسید که چرا قبل از بازی با بحرین و عراق، با وجود درآمد نزدیک به یک میلیارد تومان در سه ماه از محل درآمدهای کمیته انضباطی، ریالی به کادرفنی تیم ملی پرداخت نشد که آن‌ها هم با بهانه نداشتن دستمزد به تهران برنگردند.

می‌توان پرسید چرا بهترین دفاع راست فوتبال ایران به جرم پست‌های سیاسی و اجتماعی اینستاگرامی، در مهم‌ترین روزی که بیشترین انگیزه را با همان دلایل مشابه بازیکنان عراقی برای بازی کردن داشت، در ترکیب قرار نگرفت. می‌توان پرسید چرا عراق در تمان ۹۰ دقیقه بازی از سمت راست ایران حمله کرد و حتی یک نفر نتوانست جلوی زهر ریختن آن‌ها را بگیرد. می‌توان پرسید چرا ایران از وزارت خارجه تا سخنگوی فدراسیون، از مدیر تیم‌های ملی تا حمیدرضا آصفی، در اتحادی کم سابقه، برای بازی با عراق در بصره هم نظر بودند. می‌توان پرسید و به جوابی هم نرسید. اما این‌ها وجه بی‌وزن داستان است.

ایران در امان تنها بود؛ میان مشتی توهین و فریاد و شعار. تقریبا هیچ ایرانی روی سکوهای ورزشگاه ورزشگاه ملی شهر امان ننشسته بود. فدراسیون فوتبال ایران برای هیچ خبرنگار یا عکاس ایرانی که می‌خواست برای پوشش خبری این بازی به اردن برود اقدام نکرد. سفارت اردن هم به همان دو عکاسی که می‌خواستند به صورت مستقل و بدون همراهی فدراسیون فوتبال ایران برای پوشش این بازی سفر کنند ویزا نداد. ایران آن قدر در امان تنها بود که خبرنگاران اعزامی از BBC جو ورزشگاه را «ترسناک‌ترین» فضای تاریخ فوتبال ایران توصیف کنند.

بازی که تمام شد، عراق که در خانه دومش یعنی اردن به پیروزی رسید، توییت‌های هواداران عراقی، با همان رنگ و بویی که در خیابان‌ها و شهرهای این کشور می‌بینیم رخ‌نمایی کردند. بازیکنان عراق هم با رهبری صفا هادی در رختکن می‌خواندند: «شیعه و سنی با هم برابریم، این وطن را نمی‌فروشیم.»