جنبش مشروطه خواهی مردم ایران قدمتی ۱۱۰ ساله دارد و از زمان امضای فرمان مشروطیت تا به امروز، مردم ایران افت و خیزهای فراوانی را برای رسیدن به حق حاکمیت ملی تجربه کرده اند.

در تاریخ آمده است که؛ «صبح روز پنجشنبه ۱۴ خرداد ۱۲۸۷ غوغایی در پایتخت، برخاست. گروهی از سربازان فریادکشان به خیابان‌ها ریخته و «بگیر ببند» راه انداختند. به هر کسی رسیدند وی را کتک زدند و تیر هوایی شلیک کردند».

مطالب بیشتر در سایت ایندپتندنت فارسی

و در روزگاری که نه از اینترنت و ماشین فکس خبری بود و نه در خانه ها خط تلفن و موبایل وجود داشت، محمد علی شاه دستور داد تا سیم‌های تلگراف را به کلی قطع کردند تا خبر کودتا به شهرستان‌ها نرسد. شاه در پی آن بود که مجلس را ببندد، آزادی خواهان را تار و مار و استبداد را باردیگر به کشور بازگرداند.

قبل از آنکه مجلس به توپ بسته شود، انتشار روزنامه در تهران متوقف و مشروطه خواهان و روزنامه نگاران سرشناس دستگیر و به غل و زنجیر کشیده شدند.

تهران به خاطر دارد که در دوم تیرماه آن سال هنگامی که قزاق ها مجلس را به توپ بستند بیش از ۱۲۰۰ آزادی خواه و مجاهد حافظ قانون و آزادی جان خود را از دست دادند.

سالها پیشتر از آنکه کیهان دولتی، از طناب دار برای مجازات آزادی خواهان و معترضین دم زند، ۱۱۰ سال پیش محمد علی شاه طناب دار را برگردن میرزا جهانگیرخان و ملک المتکلمین در باغشاه انداخته بود. در آن روزگار نیز بساط شکنجه برای گرفتن اقرار و اعتراف به راه بود و آزادی خواهان، خائن و وطن فروش خطاب می شدند.

استبداد محمد علی شاه، با همه خشونت و ترور و تهدیدی که بکار برد تنها یکسال دوام آورد.

از گیلان تا آذربایجان گرفته تا تمامی مشروطه خواهان کشور به یاری مردم تهران و دمکراسی نوپا که مجلس شورای ملی نماد آن بود شتافتند.

درست یکسال بعد از واقعه به توپ بستن مجلس بود که آزادی خواهان در تیرماه ۱۲۸۸ خورشیدی وارد تهران شدند و پس از سه روز زد و خورد و درگیری با پناهنده شدن محمدعلی شاه به سفارت روسیه، استبداد صغیر در نهایت پایان یافت.

حافظه تاریخی مردم ایران، طناب های دار در تبریز و باغشاه تهران و غل و زنجیر و شکنجه و تبعید مردان و زنان کشور را بخاطر می آورد، اما شکست استبداد و افتتاح مجلس دوم شورای ملی در ۲۳ آبان ۱۲۲۸ و با حضور نمایندگان راستین و میهن پرست را نیز بخاطر می آورد.