دیگران چنین نیستند و خود و افکارشان اغلب مکتوم است.

نویسنده در طول زندگی قلمی اش آهسته آهسته یاد می گیرد که چه چیزهایی را از خود بروز دهد و چه چیز هایی را برای خود نگه دارد.

عمر نویسندگی که زیاد می شود، مقدار در خود نگه داشتنی ها بیشتر می شود تا جایی که ممکن است نویسنده کلا از نویسندگی دست بشوید و در انزوای خود غرقه شود.

طنزپردازِ درگذشته ی ما، که یادش همیشه با ماست، در مرکز دایره ای قرار داشت و آدم های بسیاری در دوایر پیرامون او بودند.

او چون پر جوش و خروش بود و مصلحت سنجی نمی دانست، چنان می گفت و می نوشت که افراد داخل این دایره ها، چون امواجی پر اغتشاش، دائم در حال تغییر جا بودند.

علیرضا رضایی، در زندگی خارج از کشورش، با این اغتشاش رو به رو بود و برای کاهش این اغتشاش، دو راه داشت:
-به دیگران دروغ بگوید و آن ی باشد که نبود
-به دیگران راست بگوید و همانی باشد که بود.

و او دومی را انتخاب کرد. آدم های درون دوایر در هم ریختند و رضایی در مرکز دایره ها تنها ماند.

تنها ماند بی آن که دیگران بدانند و بفهمند طنز و لبخند طنزپرداز، معنای اش رضایت و خوشحالی از چنین وضعیتی نیست.

وقتی برای اجرای برنامه به آلمان آمد و اتومبیل اش خراب شد و او به کسانی که برای تماشای برنامه اش آمده بودند این موضوع ناراحت کننده را گفت، همه خندیدند! هر چه او می گفت که والله این موضوع خنده داری نیست، باز همه می خندیدند چون فکر می کردند طنز پرداز برای مفرح گری این حرف را می زند!

او به همین گونه در تنهایی درگذشت. این بار اتومبیل جسم او از کار افتاد، ولی چون دیگر حضور نداشت، کسی به موضوع نخندید؛ ولی کسی هم به موضوع خرابی اتومبیل جسم و جان او پی نبرد؛ پی نبرد که او چرا خود را در دایره ای که در آن قرار داشت، محبوس کرد و غصه خورد و درگذشت.

او دلی خونین داشت که از میان این دل خونین گل خوشرنگ طنز روییده بود.

این موضوع را کسی نفهمید، و احتمالا هنوز هم کسی موضوع را نفهمیده است، و شاید بعد ها هم کسی این موضوع را نفهمد.

یاد او و تنهایی او و دردهای پنهان او همیشه با من خواهد بود.