این حزب اهمیت به محیط زیست و بستن نیروگاه‌های اتمی ‌را وارد مانیفست سیاسی خود کرد. در سال ۱۹۹۸، پس از ۱۶ سال که هلموت کهل، صدراعظم آلمان، از حزب دموکرات مسیحی بود، دو حزب سوسیال دموکرات و حزب سبزها با ائتلاف با یکدیگر به قدرت رسیدند. نقطه قوت حزب سبزها در این ائتلاف، فراهم آوردن شرایط برای خارجی‌ها به منظور گرفتن شهروندی آلمان بود. تا آن زمان امکان گرفتن شهروندی آلمان برای خارجی‌ها وپناهندگان تقریبا صفر بود. به این ترتیب پناهندگان با ۶ سال و خارجی‌ها با ۸ سال اقامت توانستند برای ملیت آلمانی تقاضا بدهند. اما سیاست خارجی آلمان از همان دوران در مورد ایران عمدتا در کنار اصلاح‌طلبان بود. بسیاری از ایرانیان مقیم آلمان، همواره این انتقاد را به سیاست خارجی سبزها داشته‌اند؛ چرا که شاید در دو دهه پیش بخشی از ایرانیان داخل کشور نیز نسبت به اینکه حکومت اصلاح خواهد شد، امیدی داشتند، اما امروز پس از اعتراضات ۹۶ و همچنین خیزش ۹۸ این توهم فرو ریخته است. اما حزب سبزها به جای اینکه در کنار ایرانیان و مبارزات داخل کشور بایستد، هنوز حاضر نیست قاطعانه از این اعتراضات پشتیبانی کند و به اصلاح‌طلبان داخل و گفت‌وگو با حاکمیت دل بسته‌ است.

چرا حزب راست آلمان از معترضین آبان‌ماه حمایت می‌کند؟

حزب راست‌گرای آلترناتیو برای آلمان، در سال ۲۰۱۳ تشکیل شد و در آخرین انتخابات، در ناباوری نیروهای مترقی آلمان، توانست ۱۳ درصد آرا را به دست آورد و وارد پارلمان شود. این دو رقمی‌ شدن آرا نشان از چرخش جامعه به سوی راست نیز دارد. این حزب در شرایطی رشد کرد که دولت اجازه ورود بیش از یک میلیون خارجی را به مرزهای این کشور داد، بنابراین زمینه مناسبی برای تبلیغات ضدخارجی پیدا کرد. این حزب از راه‌اندازی نیروگاه‌های اتمی، حق نگهداری سرمایه‌گذاری در پیوند با گرمایش زمین، سختگیری و ممنوعیت سقط جنین، سختگیری در طلاق، سربازی اجباری، محدود کردن فعالیت مسلمانان و جلوگیری از ورود مهاجران حمایت می‌کند. پیتر بیسترون در سخنرانی خود درحمایت از اعتراضات آبان‌ماه ایران گفت: «در کنار آمریکا به مردم ایران کمک کنیم، نه اینکه با زیرکی‌های سیاسی و حقوقی پشت مردم ایران را خالی کنیم.» البته منظور حزب آلترناتیو برای آلمان، از آمریکا، در کنار سیاست‌های ترامپ رییس جمهوری این کشور است. بسیاری از سیاست‌های این حزب با سیاست‌های ترامپ همگام است؛ ازجمله سختگیری برای ورود مهاجرین، ناباوری به گرمایش زمین و ادامه سرمایه‌گذاری در این بخش، سختگیری در سقط جنین و غیره... همراهی با مبارزات آبان‌ماه نیزدر همین راستا تعریف می‌شود. ولی نباید فراموش کنیم که در سیاست، منافع و قدرت است که حرف اول را می‌زند، نه حمایت از منافع تهیدستان و فرودستان جامعه. اگر ایرانیان به نیروی خود برای تغییر حکومت متکی نباشند، موضع کشورهای خارجی بر اساس منافعشان تغییر خواهد کرد. همان‌گونه که رئیس جمهوری ترامپ، به خاطر منافع آمریکا ممکن است بر سر میز مذاکره با جمهوری اسلامی ‌بنشیند وموضوع اعتراضات بکلی به فراموشی سپرده شود. در چنین شرایطی منافع فرودستان یا تهیدستان برای ترامپ و حزب آلترناتیو برای آلمان، اهمیتی نخواهد داشت.

تفاوت تغییر رژیم درادبیات ایرانی و آمریکایی

امید نوری پور، نماینده حزب سبزها، در ویدیویی می‌گوید: «ما دیدیم تغییر رژیم به سبک آمریکایی به کجا رسیده، ولی ما راهمان را برای کمک به نداها و سهراب‌ها ادامه خواهیم داد. ما معققدیم باید با رژیم گفت‌وگو کرد و توی روی آن‌ها بگوییم که وضعیت حقوق بشردر ایران وحشتناک است...» وقتی آقای نوری پور در آلمان یا آمریکایی‌ها می‌گویند تغییر رژیم، منظورشان از طریق حمله نظامی‌ و پایین کشیدن قدرت به سبکی است که دولت صدام حسین را سرنگون کردند. گویا در ادبیات سیاسی آنان تغییر رژیم از سوی اقشار مختلف خود جامعه، از جمله فرودستان، تهیدستان، طبقه متوسط اساسا وجود ندارد. بخش بزرگی از اپوزیسیون ایرانی وقتی از تغییر رژیم حرف می‌زند، بر کارگران، معلمان، دانشجویان، زنان و مزدبگیران جامعه تکیه دارند و نه نیروهای خارجی. بنابراین امثال حزب سبزها و سیاست دولت آلمان، به بهانه تغییر رژیم به سبک آمریکایی، عملا به حمایت از دیکتاتورها ادامه می‌دهند و از احزاب دست راستی مثل آلترناتیو برای آلمان، عقب افتاده‌اند.

چرا آلمان و اتحادیه اروپا از جمهوری اسلامی‌حمایت می‌کنند؟

حمایت سیاست خارجی آلمان از جمهوری اسلامی، جز در زمینه سیاسی یک زمینه عینی اقتصادی نیز دارد. در انقلاب ۵۷ وقتی ابرقدرت آمریکا مجبور به ترک ایران شد، اروپایی‌ها - اعم از آلمان، بریتانیا، فرانسه و ایتالیا بودند که جای آن را گرفتند. آلمان همواره یکی از بزرگ‌ترین شرکای تجاری ایران بود. این روند پس از تشکیل اتحادیه اروپا نیز ادامه پیدا کرد. اداره آمار کمیسیون اروپا، به نام پوراستات، اعلام کرد که درمیان ۲۷ عضو اتحادیه اروپا، آلمان بزرگ‌ترین شریک تجاری ایران در سال ۲۰۱۳ بوده است و ارزش مبادلات تجاری آن‌ها بیش از دو میلیون یورو اعلام شد. پس از آن ایتالیا و فرانسه درمقام دوم و سوم ایستادند. ۲۷ عضو اتحادیه اروپا در مجموع پس از چین، بزرگ‌ترین شریک تجاری ایران دردوران قبل ازتحریم‌ها بودند و روزانه بیش از ۵۰۰ میلیون بشکه نفت از ایران نفت می‌خریدند. البته اکنون بیش از نصف واردت آلمان از ایران کاهش یافته است. به این ترتیب یک سوم کل تجارت خارجی ایران با اتحادیه اروپا، با آلمان بوده است. این ارقام به خوبی نشان می‌دهد چرا آلمان از حاکمان جمهوری اسلامی‌دل نمی‌کند. آنان درواقع بیشتر به منافع اقتصادی خود می‌اندیشند تا تغییر رژیم، با تکیه برشانه‌های اقشار گوناگون جامعه ایران.