اکبر گنجی - خبرنامه گویا

سال ۱۳۹۸، سالی پر غصه و خونین برای ایران و ایرانیان بود. سیل خونبار، سرکوبِ شورشِ آبان ماه، سرنگونی هواپیمای اوکراینی، ویروس کرونا، و غیره و غیره. تحریم های فلج کننده آمریکا نیز کمر ملت ایران را شکسته است. این تحریم ها، رشد اقتصادی را به حدود منفی ۹ درصد در دو سال کاهش دادند، تورم را به حدود ۵۰ درصد رساندند، بیکاری را افزایش داده و فقر و فلاکت را گسترش دادند. هدف دولت ترامپ، قطع کامل درآمدهای ایران(اول درآمدهای نفتی و سپس درآمدهای غیر نفتی) برای شوراندن مردم علیه جمهوری اسلامی و "تغییر رژیم" بوده و هست. اما این تحریم ها - به جای نابودی جمهوری اسلامی- جامعه و مردم ایران را نابود کرده و می کنند. این تحریم ها حتی حوزه بهداشت و سلامت مردم ایران را در بر گرفته اند و رئیس سازمان بهداشت جهانی وعده می دهد تا دولت ترامپ شاید تحریم های این حوزه را برای نبرد ایرانیان با کرونا ملغی سازد.

سال ۱۳۹۹ با چشمانی گریان برای همه قربانیان آغاز می شود. ایرانیان همیشه نوروز را پاس داشته و آغاز آن را به فال نیک گرفته اند. امیدوارم آسمان کریمانه درهای رحمتش را بگشاید و باران خیرش را بر سر این مرز و بوم بباراند. ایران و ایرانیان نیازمند زندگی ، امنیت، صلح، عدالت، آزادی، دموکراسی، حقوق بشر، رواداری، شادی، و....هستند. ارزش هایی که با وجود جمهوری اسلامی دور از دسترس به نظر می رسند. مردم ایران به طور همزمان زندانی فقیهان و دولت ترامپ هستند.

با کمال تأسف باید در روزهای نوروز نیز، هر روز خبر افزایش چشمگیر تعداد مبتلایان ویروس کرونا و جان باختگان آن را بشنویم. این خطر بزرگ جهانی در کمین همه نشسته است. برای دفع آن، خود قرنطینه سازی همگانی شرط لازم است. بشریت روزهای بسیار تاریکتر از این را هم تحمل و از سر گذرانده است. ایران و ایرانیان نیز با همه تیره روزی ها، باقی مانده و پرچم ایران را برافراشته نگاه داشته اند.

وقتی اقتصاد جهانی در اثر کرونا سقوط کرد و وارد رکود شد، اقتصادِ زندانیِ شدیدترینِ تحریم هایِ طولِ تاریخ، وقتی با کرونا، همه فعالیت ها تعطیل شد و همه روانه خانه شدند، دورانی بدتر از اقتصاد جهانی به دنبال خواهد آورد. در این شرایط ، طبقه متوسط باقی مانده هم به طبقه فقرا خواهند پیوست. این شرایط دردناک، فقط و فقط با همدلی و دیدن دیگری گرفتار، سپری خواهد شد. باید دست ها را دراز کرد و دست های پرتاب شدگان به سیاه چاله ها را گرفت. افتادن به «سیاه چاله های سرمایه داری افسار گسیخته» آسان است، اما رهایی از آن اگر ناممکن نباشد، بسیار دشوار است.

وعده های بهشتِ زمینی در قرن بیستم پایان غمگینی یافتند. انسان ها هر روز با دستاوردهای ساخته خودشان، خودشان را نابود می سازند. در عین حال، ما با امید زنده هستیم. امید به ساختن جهانی بدون جنگ و خشونت. امید به ساختن جهانی فارغ از تبعیض های قومی و دینی و جنسی و طبقاتی. امید به رهایی از ویروس هایی چون کرونا و شادی کردن و دیدن لبخند بر لب های کودکان محتاج نان و آب. این عید را با رفتارهای گسترش دهنده کرونا تلخ تر از این نسازیم. این روزها را مقدمه شادی بزرگی کنیم که در آن ستمگری و بی عدالتی تا حد ممکن کاهش یابند.

عیدتان مبارک