دریابندری انسانی خودساخته بود. او با اتکا به هوش والا، سختکوشی، پشتکار و درس‌هایی که از زندگی در میان مردم آموخته بود، به یکی از برجسته ترین نویسندگان و مترجمان ایران تبدیل شد. ترجمه برای او، نه برگرداندن محتوای یک کتاب از زبانی به زبان دیگر، بلکه گونه‌ای از آفرینش خلاقانه‌ی ادبی در زبان فارسی بود. از این رو نثر او در ترجمه‌ی متون ادبی و فلسفی بی‌تردید بخشی از گنجینه‌ی زبان فارسی معاصر است.

بسیاری از کتابخوان‌های زبان فارسی در بیش از نیم قرن اخیر، نویسندگانی چون همینگوی، فاکنر، مارک توین، دکتروف و ایشی گورو را از طریق ترجمه‌های او شناخته‌اند. انتخاب‌های او از بین آثار ادبی و فلسفی جهان برای ترجمه، انتخاب‌هایی سنجیده و در راستای اعتلای خرد فلسفی و هنر داستان‌نویسی در ایران بود. یکی از ویژگی‌های کتاب‌هایی که نجف دریابندری ترجمه کرده است، مقدمه‌های مفصل، عالمانه و نقادانه‌ای است که او بر آنها افزوده است؛ مقدمه‌هایی که مستقل از متن اصلی، به عنوان نمونه‌هایی مثال‌زدنی از مقاله و جستارنویسی در زبان فارسی، خواندنی و آموختنی است. چیره دستی دریابندری در طنزنویسی یکی دیگر از ویژگی‌های آثار او به ویژه در کتاب "چنین کنند بزرگان" است که بارها تحسین منتقدان را برانگیخته است.

وداع با اسلحه و پیرمرد و دریا اثر همینگوی، گور به گور و یک گل سرخ برای ایمیلی اثر فاکنر، بازمانده‌ی روز اثر ایشی گورو، رگتایم و بیلی باتگیت اثر دکتروف، فلسفه‌ی روشن‌اندیشی اثر ارنست کاسیرر و کتاب مستطاب آشپزی (با همکاری فهیمه راستکار) از جمله آثاری است که از نجف دریابندری به یادگار مانده است.

کانون نویسندگان ایران ضایعه‌ی درگذشت این نویسنده و مترجم برجسته را به خانواده‌ی او و جامعه‌ی فرهنگی و ادبی مستقل ایران تسلیت می‌گوید.

کانون نویسندگان ایران

۱۶/ ۲/۱۳۹۹