دیشب روی دروازه ی براندبورگ در برلین، نور افکن ها، کلمه «تشکر» را به چهار زبان انگلیسی و فرانسه و روسی و آلمانی ترسیم کردند.
تشکر از که؟
تشکر از کسانی که آلمان را «آزاد کردند». هیتلر را نابود کردند. ایدئولوژی جنایتکارانه ی ناسیونال سوسیالیسم را که بر آلمان حاکم بود به زباله دان تاریخ افکندند.
این کسان که ها بودند:
امریکا، انگلستان، فرانسه، و شوروی.
و آزادی خواهان آلمان که همراه با این کشورها بودند.
هیتلر که قدرتی مهیب در اختیار داشت آتش جنگی جهانی را بر افروخت؛ آغاز به نابود کردن یهودیان کرد؛ جهانی را به مصیبت افکند.
امکان رهایی از دست او به حالت عادی و به دست مردم آلمان وجود نداشت. کشورهای دیگر باید برای کندن شرّ هیتلر وارد عمل می شدند.
و ۷۵ سال پیش، در روز هشتم ماه مه، نظام جنایتکار هیتلری سرنگون شد و به ابدیت پیوست.
نیروهای خارجی آلمان را در اختیار گرفتند و هر یک در گوشه ای از آن مستقر شدند.
سال ها بعد این اتفاق در افغانستان و عراق هم افتاد. اما «مثلا» آلمان شکست خورده و «مثلا» اشغال شده آلمان امروز شد. کشوری قوی، محترم، معزز، که استقلال خود را با خردمندی و عقل به دست آورد و راه دمکراسی و آزادی را در پیش گرفت.
اما عراق و افغانستان و کشورهای مشابه این ها هر چند به کمک نیروهای خارجی از دست جنایتکارانی چون صدام و ملامحمد و بن لادن نجات یافتند، اما مسیر «در بدبختی ماندن و از موقعیت به وجود آمده به نفع کشور استفاده نکردن» را در پیش گرفتند.
به طور معمول وقتی کشور یا کشورهایی، با نیروی نظامی وارد کشور دیگری می شوند به آن کشور می گویند: اشغال شده.
اما امروز رییس جمهور آلمان، صدر اعظم آلمان و اکثریت مردم آلمان به این کشورها گفتند رهایی بخش! آزادی بخش!
آن ها از چهار کشوری که هیتلر را بر انداختند، به انحا مختلف تشکر و قدردانی کردند.
این روز چرا برای ما ایرانی ها می تواند مهم باشد؟
برای این که می توانیم از آن درس های بسیار بگیریم.
امروز کسانی که خواهان باقی ماندن حکومت نکبت اسلامی به اَشکال مختلف اعم از تمامیت خواهانه یا اصلاح طلبانه هستند، وقتی کلمات «کمک خارجی» را می شنوند کهیر می زنند.
آن ها چنان جَوّی در میان مردم به وجود آورده اند که کسی جرات کمک خواستن از کسی را ندارد.
آن ها چنان از اشغال خارجی صحبت می کنند که گویی عوامل حکومت نکبت، ایران را به خواست مردم در اختیار خود گرفته اند و مثل گراز آن را شخم می زنند.
آن ها چنان خود را غرقه در تئوری های مسخره و بد فهمیده شده ی مبارزات غیر خشونت آمیز کرده اند که از نظر خشونت ستیزی روی دست مسیح می زنند.
نتیجه آن که حکومت نکبت همچنان بر اسب قدرت سوار است و اگر به همین ترتیب پیش برویم همچنان سوار خواهد بود.
از آلمانی ها و تاریخ شان می توان آموخت.
کسانی از کمک خارجی می ترسند و با شنیدن این کلمات دچار ضعف و غش می شوند، که هیچگونه اعتماد به نفسی ندارند.
آن ها می دانند که خواهندگان تغییر حکومت قادر به انجام چنین تغییری نیستند.
بنابراین باید تن به جنایت ها و غارت های داخلی و آتش افروزی های جهانی این حکومت تن در بدهند، تا روزی روزگاری اتفاقی بیفتد و نیروهایی که باید به کمک ما بیایند، به طور مستقل و بدون خواست مردم وارد عمل شوند و این حکومت کنه صفت را از بدن ایران بِکَنند و به گورستان تاریخ بیفکنند.
ما باید بدانیم کلمات «اشغال» یا «رهایی»، «اشغالگری» یا «رهایی بخشی» تعاریف اش به اندیشه ما و قدرت اندیشه و خواست ما بستگی دارد. این ها مفاهیمی هستند که ملت ها به آن ها معنا می بخشند نه این خودِ این کلمات ارزش ماهُوی داشته باشند.
اکنون، عده ای از اصلاح طلبان حکومتی و مخالفان ناز نازی و چپ های بی یال و اشکم و کوپال، که به دروغ و در شعار، نگران خرابی ها و ویرانی های زیر ساخت ها و غیره ی کشور هستند ولی اصلا برایشان مهم نیست که مردم زیر دست این حکومت چطور در حال اضمحلال و نابودی هستند با خواندن این مطلب دچار خشم خواهند شد و خواهند گفت که نویسنده خواهان بمباران ایران و نابود کردن مردمان و از میان بردن دارایی های ملی و اشغال کشور توسط بیگانگان است.
بگذار بگویند آن چه را که می خواهند چرا که فعلا دور دورِ آن ها و خمودی ملی ست و حکومت های کشورهای پیشرفته هم در چنین شرایطی ترجیح می دهند به جای خود را به دردسر انداختن و آزاد کردن ایران از شرّ دشمنان بشریت، راهی برای «تلطیف»ِ این حکومت و سازش و معامله با آن بیابند.
نتیجه ی فاجعه بار این نوع بینش را در آینده به چشم خواهیم دید.
واکنش تند حسین شریعتمداری به انتقاد مسیح مهاجری
