موارد شگفت انگیز رفتاری، فقط در میان حاکمان جمهوری نکبت یافت نمی شود بلکه در میان خودِ ما مردم نیز چنین مواردی اندک نیست.
در میان اهل سیاست بحثی که زیاد متداول است بحث شکل حکومت است که باید جمهوری باشد یا پادشاهی، ولی کمتر از این موضوع سخن به میان می آید که در چنین ظرف هایی، چه محتوایی قرار است ریخته شود.
شاید برای بسیاری، اسم حکومت مهم باشد و به محتوای آن چندان اهمیتی ندهند. همین می شود که از جمهوری، جمهوری وحشت صدام و بشار آفریده می شود و از پادشاهی، پادشاهی های سوئد و دانمارک و این تنها به خاطر محتوایی ست که در داخل ظرف این حکومت ها ریخته می شود.
آن چه ما در اینجا محتوای یک حکومت می خوانیم، صرفا به دست مردم تولید و به حکومت منتقل می شود. رفتار مردم هر گونه باشد، حکومت بر همان اساس رفتار می کند.
از گروه مردمانی که رفتار مردم را بازتاب می دهند، اهل رسانه هستند: نویسندگان و روزنامه نگاران و این روزها وب نگاران.
درست حسابی های آن ها، نبض جامعه را در دست دارند و تلاش می کنند بدون قضاوت قبلی، بیماری و سلامت جامعه را مشخص می کنند.
بعد از این مقدمه ی طولانی می رسیم به اصل مطلب و آن جست و جوی من است برای یافتن نشانی ای میل خانم شیرین عبادی.
خانم شیرین عبادی، چه مورد قبول ما باشد چه نباشد، از زمانی که جایزه ی صلح نوبل را برنده شده، یک شخصیت سیاسی، نه تنها در سطح ایران بلکه در سطح جهانی ست.
نگاه مردم به او، و نوع رفتارشان نسبت به او، نشان دهنده ی بخشی از رفتار سیاسی مردم ماست.
من با تعجب بسیار دیدم، وقتی نشانی ای میل ایشان را از خوانندگان ام در خواست کردم، -و حتی نگفتم که این نشانی را برای چه می خواهم- برخی از خوانندگان که تعدادشان کم هم نبود، اصل موضوع را که پیدا کردن نشانی ای میل خانم عبادی بود به کناری گذاشتند و آغاز به حمله به ایشان کردند که مثلا برو نشانی ای میل او را از جمهوری اسلامی بگیر. یا به نایاک مراجعه کن. یا این شخص ارزش مصاحبه ندارد (حال آن که اصلا سخنی از مصاحبه در میان نبوده و مثلا شاید بخواهم ای میل اعتراض آمیزی به ایشان بنویسم! :) ).
اگر چند دهه پیش این ارتباط و نظرنویسی های اینترنتی وجود داشت، باید می دیدیم که وقتی اوریانا فالاچی با هایله سلاسی یا قذافی و خمینی گفت و گو می کرد به او چه می گفتند.
حالا کار ما به جایی رسیده است که حتی در خواست یک نشانی ای میل، می تواند به خواهان مصاحبه شدن با صاحب ای میل تعبیر شود و در قدم بعدی به طرفداری از شیرین عبادی و در نتیجه به طرفداری از جمهوری اسلامی تفسیر گردد و کار کسی که چنین تقاضایی کرده به کرام الکاتبین بیفتد!
با فکر کردن به این مساله ی به ظاهر ساده، می توان فهمید که وقتی در سال ۵۷ میلیون ها ایرانی خمینی را به عرش الهی رسانده بودند، چرا کسانی که نظر مثبت به خمینی نداشتند، سکوت اختیار کرده بودند.
