بدون هیچ شکی، آنچه در بهمن ماه۱۳۵۷ اتفاق افتاد یک انقلاب اجتماعی به معنی واقع کلمه بود. این انقلاب با توجه به ۹۸ درصد آرای مثبت شهروندان ایرانی در دو ماه بعد به صفت اسلامی ملقب شد. پس از آن تاریخ تا به امروز چه در قانون اساسی و اصلاحات آن، چه در ارگان‌های فرا قانون اساسی چون: دادگاه‌های انقلاب و روحانیت و شورا و یا ستاد انقلاب فرهنگی، و چه در قوانین جزا و مدنی مصوبه مجلس شورای اسلامی به تدریج مسیر اسلامی شدن مجموعه مدیریت جامعه به سمت اسلام و شاخه ویژه‌ای از شیعه اثنی عشری با خوانش ولایت فقیهی، مسیر مدیریت کلان جامعه در همان جمهوری اسلامی نه یک کلمه زیاد و نه یک کلمه کم ادامه یافته است. در طول این دوران تمامی مراسم انتخابات به موقع و بر اساس تعبیر ویژه‌ای از قانون اساسی، استثوابی بودن نظر شورای نگهبان قانون اساسی، برگزار شده است. تنها انتخابات ریاست جمهوری در ۱۳۸۸ دوران موقت سبز را رقم زد که آن هم چندان نپایید.
در تمام این مدت با توجه به رقم ۹۸ در صد و همگی ارقام مشارکت مردم در انتخابات‌های گوناگون که همواره بیش از ۵۰ در صد بوده است، مردم ایران به دو دسته خودی و نا خودی تقسیم شده‌اند. مبنای این تقسیم هم از همان ابتدا، ۲ در صدی بودن غیر خودی‌ها خوانده شده است
برای یک روانکاو که سخن و گفتمان تنها ابزار کار اوست، توجه به معضل «خودی و نا خودی» مساله بنیانی، اساسی و پایه‌ای یک جامعه است. روانکاو فرد انسانی را میل ورز، سخن گو و حضورش را براساس این دو عامل تعریف می‌کند.
تقسیم یک جامعه هشتاد ملیونی به خودی و نا خودی و در اختیار گرفتن مجموعه امکانات گفت و شنود را در مجموعه وسایل ارتباط جمعی، کتب‌های درسی و محافل و اماکن تجمع بدست توانای خودی‌ها، بر خلاف مسیر رشد فرهنگ انسانی است.
حرکت واژه در جامعه هشتاد ملیونی چهار قالب خانواده، مدرسه، روابط اجتماعی و تبادلات اقتصادی بنیان انسانی را رشد می‌دهد، و خلاف آن به خفگی و کنار زده شدن غیر خودی‌ها می‌انجامد. پرسش اساسی امروز اینست که با توجه به آخرین درصد شرکت مردم ایران در انتخابات و تکلیف شرعی بودن این شرکت، آیا عدد ۴۲ درصد اعلام شده از طرف مدیریت خودی جامعه ترکیب خودی و نا خودی را تغییر نمی‌دهد؟ آیا پس از این نتیجه ناخودی‌های ۲ درصدی در ابتدا که اکنون ۵۸ در صد شده‌اند نباید، خودی گردند و خودی‌های ۴۰ ساله با ۴۲ در صد ناخودی شوند؟
دکتر حسن مکارمی - روانکاو و پژوهشگر
سهم ملت از پیمان‌های پنهانی، مهستی شاهرخی
