هدف این برنامه جامع ۲۵ ساله، سوق دادن مشارکت راهبردی ایران و چین در زمینه‌های تجاری، تقویت همکاری امنیتی ازجمله مبارزه با تروریسم، گردشگری، حمایت از مواضع یکدیگر در سازمان‌های بین‌المللی و همکاری‌های نظامی است. امتیازات داده شده در این توافق به چین بی‌سابقه‌ترین و گسترده‌ترین امتیازاتی است که در چهل‌ویک سال عمر جمهوری اسلامی به یک کشور خارجی داده شده است.

در افکار عمومی، ایرانیان این توافق را «خیانتکارانه» و زمینه «استعمار ایران توسط چین» می‌پندارد. حساسیت درباره این توافق چنان بوده که دولت جمهوری اسلامی تاکنون چندبار واگذاری جزایر و بخشی‌هایی از خاک ایران را به چین براساس این توافق تکذیب کرده است.

تفاهم اولیه بر سر این همکاری در دیدار بهمن ۱۳۹۴ «شی جین پینگ»، رییس‌جمهوری خلق چین با آیت‌الله خامنه‌ای، مورد تاکید قرار گرفت. درحالی‌که مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی، مجلس شورای اسلامی باید درباره پیوستن ایران به این سند تصمیم‌گیری کند، خامنه‌ای پنج سال پیش این سند را «درست و حکمت‌آمیز» خوانده که معنی آن این است که در صورت موافقت چین با مفاد توافق، تصویب آن در ایران قطعی است.

توییت آیت‌الله خامنه‌ای درباره قرارداد ۱۹۱۹ ایران با بریتانیا هم‌زمان با توافق ۲۰۲۰ ایران و چین از سوی هر مقام دیگری منتشر شده بود یقینا کنایه‌آمیز تلقی می‌شد: «ایجاد حسّ حقارت در آن ملت‌هایی است که می‌خواهند بر آن‌ها تسلط پیدا کنند.»

اما او خود مبتکر توافق ۲۵ ساله با چین است و سال گذشته «علی لاریجانی»، رییس وقت مجلس شورای اسلامی را همراه با مقام‌های ارشد دولت راهی چین کرد تا نهایی شدن این توافق را سرعت ببخشد. صد سال دیگر تاریخ چه قضاوتی درباره او خواهد کرد؟