پس از آن او هشت «برنامه تلویزیونی» دیگر تولید و اجرا کرد. فریدون برنامه‌های زیادی هم برای رادیو ساخت و محبوبیت بسیاری میان مردم پیدا کرد.

پس از انقلاب ۵۷ او در ابتدا محکوم به خانه‌نشینی و سپس به دادگاه انقلاب احضار و برای مدتی بازداشت شد. به گفته خودش با وجود همه سختی‌ها، دور شدن از عالم هنر، خانه‌نشینی‌ها و بیکاری‌ها قصد نداشت از کشور خارج شود، چون عاشق ایران بود و برای همین هر رنجی را حاضر بود تحمل کند.

او درباره علت خروجش در یک مصاحبه رادیویی می‌گوید: «دیدم دیگر جانم در خطر است و هر لحظه ممکن است جانم را از دست بدهم. من نمی‌خواستم بی‌خود جانم را از دست بدهم. من آرزو می‌کنم جانم را از دست بدهم به خاطر یک مساله مهم. برای فرهنگ، برای هنر، برای سیاست والا، برای آزادی‌خواهی، ولی من نمی‌خواستم گوشه یک اتاق یا زندان از بین بروم. آدم باید تا روزی که می‌تواند، زنده باشد و مثمر ثمر باشد. من می‌توانستم بهره بدهم، برای همین از ایران آمدم بیرون.»

پس از خروج فرخزاد از ایران در سن ۴۶ سالگی، او شهر به شهر، کشور به کشور و قاره به قاره می‌رفت و کنسرت‌های اجتماعی و سیاسی برگزار می‌کرد. درباره ایران و مسائل مردم سخنرانی‌های طولانی می‌کرد.

اسکندر آبادی در بخش دیگری از سخنانش می‌گوید: «یکی از خطرات جدی فرخزاد برای حاکمان جمهوری اسلامی این بود که او ضربه‌های کاری به تصورات مردم نسبت به شخصیت‌های آن نظام وارد می‌کرد. به خصوص افرادی که سعی می‌شد از طرف نظام مقدس جلوه داده شوند، از جمله شخص آقای خمینی که فرخزاد سخنرانی معروفی درباره رساله توضیح المسائل او دارد.»

آبادی با بیان این که فریدون سعی می‌کرد مردم را نسبت به مسائل و سیاست حاکم بر ایران آگاه کند و تفکر جامعه را با روشن‌اندیشی به جریان بیاندازد افزود: «پرونده حذف و سرانجام قتل او دقیقا از همین جا آغاز شد. چرا که برای حکومت خطرناک‌ترین مساله این است که مردم بفهمند و بیندیشند که چه بر آن‌ها می‌رود.»

فریدون بازیگر سینما هم بود. در فیلم «دل‌های بی‌آرام» کاری از اسماعیل ریاحی نقش فرهاد را بازی کرد و یک سال قبل از مرگش هم در فیلم «وین را دوست دارم» به کارگردانی هوشنگ الهیاری به ایفای نقش پرداخت.

او وقتی به قتل رسید وضع مالی چندان خوبی نداشت و در آپارتمان کوچک اجاره‌ای در شهر بن (آلمان) زندگی می‌کرد. فریدون بسیار خانواده‌دوست بود. مادرش را عاشقانه دوست می‌داشت و در سال‌های آخر عمرش به شدت تلاش می‌کرد تا برای دیدار مادر بیمارش به ایران برگردد و برای این کار با مقامات جمهوری اسلامی تماس می‌گرفت که شرح آن در کتاب «خنیاگر در خون» نوشته میرزا آقا عسگری مانی آمده است.

سرانجام فریدون فرخزاد در مردادماه سال ۱۳۷۱ در آپارتمانش در شهر بن آلمان با چاقوی آشپزخانه به قتل رسید. در فیلم مستند «چاقوی آشپزخانه در دهان» که یک شرکت آلمانی آن را درباره فریدون فرخزاد ساخته است، روزنامه‌های آن روز آلمان نشان داده می‌شوند که در آن‌ها درج شده است، تنها ۳۷ ضربه چاقو به دهان فریدون زده شده است.

با توجه به شباهت قتل‌هایی که قبلا از سوی ماموران جمهوری اسلامی صورت گرفته است، مانند قتل افرادی چون تقی روحانی، شاپور بختیار، سید جواد ذبیحی و بسیاری دیگر و همین طور هم‌زمانی قتل او با قتل‌های زنجیره‌ای در داخل و خارج از ایران، بسیاری کشتن او را به عوامل جمهوری اسلامی نسبت داده‌اند.