الآن تنها نکته مبهمی که در این ماجرا باقی مانده این است که آیا او واقعاً کوکاکولا را نخورده بوده یا خورده بوده و می‌خواسته سر هتل کلاه بگذارد؟

وکیل او می‌گوید «قاضی منصوری در زمانی که در آلمان بود هر دو سه شب یک‌بار یک دایت کوک سفارش می‌داد اما...» او همین‌جا قطع کرد و افزود «ببخشید. به من گفته‌اند راجع به کوکاکولا خوردن او صحبت نکنم!».

خوانندگان عزیز! این‌ها را من شخصاً ته و تویش را برایتان درآورده وگرنه خبرش در اینترنت مختصر است و توی همین ایندیپرشن هم بود که:

«به گزارش رویترز، غلامرضا منصوری، قاضی فراری ایرانی که جسدش در ماه ژوئن در هتلی در بخارست پیدا شد، از ارتفاع ۲۰ متری از طبقه پنجم هتل خود را پائین انداخته و درجا جان سپرده. منصوری اتاقش را در طبقه ششم ترک کرد و امور اداری خروجش از هتل را انجام داد، اما بعد با آسانسور از طبقه همکف به طبقه پنجم رفت و از آنجا پایین پرید.»

اینکه آن مرحوم در آخرین لحظات زندگی بدهی‌اش به هتل داده جای شک باقی نمی‌گذارد که خودکشی کرده است! قاضی‌های جمهوری اسلامی، همه‌شان همین‌جور پاک‌دامن و خوش‌حساب هستند و قبل از هر خودکشی تمامی بدهی‌هایشان را با هتل صاف می‌کنند.

تحقیقاتی که به عمل آمده حکایت دارد که قاضی منصوری از کودکی به کارتون‌های انیمیشنی و خنده‌دار علاقه‌مند بود و به همین دلیل دوست داشته لحظات آخر زندگی‌اش کارتونی تمام شود. بنابراین مثل کارتونی که از روی لورل هاردی ساخته بودند، اول بدهیش را به هتل می‌دهد و با کارمند هتل شوخی می‌کند. چند بار انگشت می‌زند زنگ روی پیشخوان را دینگ‌دینگ‌دینگ به صدا درمی‌آورد. بعد با گفتن «سی یو لی-تِر»، سوار آسانسور می‌شود. در طبقه ششم بیرون می‌آید، از پله‌ها پائین را نگاه می‌کند، می‌بیند خیلی فاصله است. ای‌بابا. دوباره می‌رود توی آسانسور. طبقه پنجم می‌آید بیرون. کات.

ناگهان با یک موزیک پرهیجان وسط سرسرای هتل گُرُمبی پخش زمین می‌شود و یک مقدار جرقه و ستارهء کارتونی دور سرش می‌چرخد و یک سری حرف‌های لاتین هم رنگ و وارنگ، بازی کنان، لای ستاره‌ها و جرقه‌ها بالا و پائین می‌رود و محو می‌شود (پایان کارتون): Enna Lellah va Enna Elayhe Rajeoon