فرق فروختن دلار تنها در پنج روز کاری هفته گذشته حدود ۱۰ درصد بوده است؛ یعنی اگر صادرکننده‌ای یک میلیون دلار را به جای شنبه، پنج‌شنبه فروخته باشد، بیش از سه میلیارد تومان، به اندازه ارزش یک آپارتمان ۱۲۰ متری در یک محله متوسط جلوتر افتاده است.

نه قیمت‌گذاری دستوری و نه بگیر و ببند و داغ و درفش، جلوی افزایش قیمت دلار را نخواهد گرفت. تا زمانی که عرضه دلار محدود و تقاضا بالا باشد، تغییری به وجود نخواهد آمد. امیدی به دلارهای نفتی نیست، دلارهای صادراتی هم که یا در خارج بلوکه می‌شوند یا اگر به هزار زحمت داخل بیایند، به داد بازار نمی‌رسند.
از آن سو، نیاز وارداتی به قوت خود باقی است. با تشدید بن‌بست سیاسی و افزایش سطح ناامیدی، میل به فرار سرمایه و خروج دارایی از ایران به بالاترین سطح خود رسیده است؛ تا آن‌جا که ایرانی‌ها در سال ۲۰۲۰ تبدیل به بزرگ‌ترین خریداران خارجی خانه در ترکیه شده‌اند.

اضطراب و تشویش دلار البته فقط محدود به لایه‌های رویین طبقه متوسط و خرده‌سرمایه‌دارانی که نگران کاهش ارزش دارایی‌ خود هستند، نیست. افزایش قیمت دلار مترادف با کاهش ارزش ریال، تورم و آسیب دیدن بخش‌های ضعیف جامعه و طبقات کم‌درآمد است؛ تورمی که می‌توان نشانه‌های آن را هم در آمار رسمی و هم در گزارش‌های میدانی به وضوح مشاهده کرد، مردمی که از گران شدن تخم مرغ و کره شکایت می‌کنند و گزارش‌هایی که نشان می‌دهند دومین رکود تورمی در ۱۷ ماه گذشته، در شهریور شکسته شده است.

حالا ۱۰۰ دلار امریکا ارزشی نزدیک به سه میلیون تومان دارد. این رقم بیش از یک و نیم برابر حداقل دستمزد یک کارگر است که اگر تمام ماه را روزی هشت ساعت کار کند، با احتساب حق اولاد، حق مسکن و پایه سنوات، دریافتی‌ او باز کمتر از سه میلیون تومان خواهد بود؛ کمتر از ۱۰۰ دلار که در بسیاری از کشورهای جهان کمتر از حداقل دستمزد روزانه یک کارگر ساده است.

این یک فاجعه تمام عیار اقتصادی و اجتماعی است. اما از این بدتر، چشم‌انداز تیره و تاری است که نسبت به آینده وجود دارد. تضمینی نیست که هفته آینده دلار از این بیشتر گران نشود و مرزها و رکوردهای جدیدی را پشت سر نگذارد. به همان نسبت که امروز بسیاری آرزو می‌کنند کاش قیمت دلار دوباره به قیمت دو هفته پیش و ۲۵ هزار تومان برگردد، بعید نیست دو هفته دیگر مردم حسرت دلار ۲۹ هزار تومانی را نخورند.