دولت روحانی که همین چند هفته قبل ادعا کرد وضعش از دولت آلمان هم بهتر است و قبلاً گفته بود اوضاعش از وضع دولت‌های اروپایی بهتر است، حالا بیماران دیابتی را تشویق کرده سراغ انسولین‌های تاریخ مصرف گذشته بروند.

حکومت مثل همیشه سعی می‌کند تقصیر را گردن «دشمن» و تحریم‌های آمریکا بیندازد. هم وزارت بهداشت و هم سازمان غذا و داروی کشور ادعا کرده‌اند که علت کمبود انسولین، مشکلات بانکی ناشی از تحریم‌های آمریکاست. رسانه‌های رسمی از جمله صدا و سیما نیز در گزارش‌های خود به وضوح تلاش می‌کنند تحریم‌ها و دولت‌های غربی مشخصاً آمریکا را عامل درد و رنج‌های بیماران ایرانی معرفی کنند. این در واقع اجرای همان دستور حسن روحانی است که ۵ مهر۹۹ گفته بود آدرس تمام مشکلات کشور، کاخ سفید در واشنگتن است.

با این حال، هر روز شواهد بیشتری پیدا می‌شود که ثابت می‌کند در ماجرای کمبود انسولین عملاً تحریم‌ها نقشی نداشته‌اند و ناکارآمدی دولتی، فساد مقامات حکومتی و قاچاق دارو توسط محافل قدرتمند باعث این بلبشو شده است. اظهارات «محمود نجفی عرب» عضو ارشد اتاق بازرگانی تهران که فاش کرد بیش از 1.5 برابر نیاز، انسولین وارد ایران شده یکی از این شواهد است. اظهارات جسته و گریخته پزشکان نزدیک به وزارت بهداشت و نامه سرگشاده 120 فوق تخصص غدد به حسن روحانی نیز موید آن است که بحران انسولین از چندین ماه قبل قابل پیش‌بینی بوده و مقامات دولتی عملاً خودشان را به بی‌تفاوتی زده‌اند.

بیانیه اطلاعات ارتش عراق درباره توقیف ۱۹ کامیون داروی قاچاق ایران که ۲۴ مهرماه منتشر شد، نشان داد قاچاق معکوس دارو و کسب سودهای هنگفت از تفاوت قیمت ارز، یک جریان سازمان‌یافته و به وضوح حکومتی است. در شرایطی که کولبران پیاده در دورافتاده‌ترین کوهستان‌های کشور نیز زیر نظارت دستگاه‌های نظامی و انتظامی و امنیتی هستند و به طرفشان شلیک می‌شود، کدام شخص یا محفل بدون برخورداری از حمایت سطح بالای امنیتی/ نظامی می‌تواند با کاروان ۱۹ کامیونی و از طریق مبادی رسمی دارو قاچاق کند. سیکل جمع‌آوری این داروها از داروخانه‌های داخلی و صادرات آن از مبادی رسمی بزرگتر از آنی است که دور از چشم دستگاه‌های امنیتی انجام شود.