در دوران خدمت، مربی تکاور رنجری داشتیم که اگر امروز زنده هستیم، زندگی مان را مدیون او هستیم.
او به ما آموخت، وقتی رو در روی سرباز عراقی قرار گرفتیم، مبادا فکر کنیم که او هم مانند ما جوانی ست بی گناه، که پدر و مادر مهربانی دارد، و ما اگر او را بکشیم باعث از هم پاشیده شدن خانواده ی او می شویم.
مربی ما به ما آموخت، در لحظاتی که این فکرها به سر ما خطور می کند، همان سرباز مظلوم عراقی، گلوله ای در سر شما خالی می کند و شما را به دیار عدم می فرستد. بنابراین به محض این که با سرباز دشمن رو به رو شدید، در جا او را بکشید تا کشته نشوید.
کسانی که در میدان های جنگ نبوده اند، احتمالا ارزش این صحبت و اندرز حرفه ای را نمی دانند و آن را بی رحمانه و «خشن» قلمداد می کنند. آن ها تا کنون در مقابل «دشمن»ی که به خون شان تشنه است قرار نگرفته اند تا معنی جمله ی «اگر تو او را نزنی، او تو را می زند» را بفهمند.
جمهوری نکبت اسلامی، از بدو تاسیس، به جان امریکا و اسراییل افتاد و نابودی و محو آن ها را، هم در شعار و هم در عمل آرزو کرد.
این حکومت شرّ آفرین، اگر در مراحلی از حیات ننگین اش در مقابل امریکا کوتاه آمد، در مقابل اسراییل هرگز دست از شعار و عمل بر نداشت و در طول ۴۰ سال گذشته، مستقیما از طریق عوامل خودش، یا غیر مستقیم از طریق تروریست های عرب، در جهت «محو اسراییل» گام بر داشت.
شروع کننده ی این جنگ لفظی و عملی هم «جمهوری اسلامی» بود.
اکنون، عده ای از «خشونت ستیزان» ایرانی و اصلاح طلبان خواهان ماندگاری جمهوری اسلامی، در مقابل واکنش های اسراییل برای دفاع از موجودیت خودش، پرچم وا مصیبتا و وا خشونتا بلند کرده اند و مثلا قتل مهره ی اصلی اتمی کردن نظامی ج.ا. به وسیله ی اسراییل را محکوم می کنند و مقتول را «مرحوم» می نامند و از دنیا می خواهند تا این «جنایت» را محکوم کند.
البته بر چنین تفکر «انسان دوستانه ای» که حتی حیوانات درنده را شامل می شود هیچ ایرادی نخواهد بود، اگر همین جنابان خشونت ستیز، ترور احتمالی فلان اسراییلی را هم بلافاصله محکوم کنند و از مراجع بین المللی بخواهند تا جمهوری اسلامی را به خاطر چنین قتل غیر انسانی یی محکوم کند!
ولی می دانیم و می دانید که چنین چیزی اتفاق نخواهد افتاد و این به قول صادق هدایت «لوسگری» خشونت ستیزان ایرانی، فقط شامل حال قتل عزیزان جمهوری اسلامی خواهد شد.
از دیروز که خبر قتل فخری زاده منتشر شد، دو شخص شاخص خشونت ستیز و اصلاح طلب حکومتی یعنی اکبر گنجی در امریکا و احمد زیدآبادی در ایران، برای آن مرحوم مغفور دل سوزانده اند و پستان به تنور چسبانده اند.
باید اندک اندک منتظر محکوم کردن این «جنایت» توسط رفقای سابقا چپ نیز بمانیم.
