پرزیدنت اوباما در رقابت های انتخاباتی سال ۲۰۱۲ عهد کرد از طریق یک توافق به برنامه هسته ای ایران خاتمه دهد. در تابستان ۲۰۱۵ آن وعده به توقف ده تا پانزده ساله برنامه هسته ای ایران تقلیل پیدا کرد. چنین مصالحه ای فقط این گونه قابل توضیح است که پرزیدنت اوباما باور داشت تعامل، به تغییر رفتار ایران می انجامد: تهران خواهد فهمید که تعامل با ایالات متحده به نفعش است و سرانجام در صحنه بین المللی مسئولانه رفتار خواهد کرد. یک توافق هسته ای محدود، به آمریکا زمان خواهد داد تا محدودیت های دائمی را بر قابلیت های هسته ای ایران به مذاکره بگذارد و دیگر جنبه های رفتار مخرب جمهوری اسلامی را مورد رسیدگی قرار دهد.

هیچ کدام از این ها اتفاق نیفتاد.

درس این تجربه برای سیاستگذاران دولت بایدن این است که با وجود تعامل، رژیم ایران نپذیرفت رفتارش را تغییر دهد. بر عکس، تعامل به نظر می رسد تخاصم رژیم را شدت بخشید.

سمنتا پاور، سفیر وقت دولت اوباما در سازمان ملل متحد، آزمایش های موشکی ایران در مارس ۲۰۱۶ را «تحریک آمیز و بر هم زننده ثبات» توصیف کرد. همان روزها، ژنرال لوید آستن، فرمانده ارشد وقت نیروهای آمریکا در خاورمیانه، وزیر دفاع دولت بایدن، اشاره کرد که ایران رفتار بر هم زننده ثبات خود را تغییر نداده است.

ایران پس از برجام هر گونه مذاکره بر سر هر چیزی فراتر از متن برجام را از اساس رد کرد.

رژیم بلافاصله پس از دستیابی به برجام گروگانگیری اتباع ایالات متحده را از سر گرفت.

دولت بایدن باید چارچوب راهبرد واقعی را بفهمد: منافع اساسی ایالات متحده و ایران با یکدیگر سازگار نیستند. تهران تعامل سازنده آمریکا را به ضعف تعبیر می کند. هیچ راهی برای تعامل ایالات متحده با رژیم ایران بدون توسل به فشار سنگین وجود ندارد.