اما واقعیت «انتخابات» پیش رو بگونه دیگر است و قریب به یقین، با کراهت و بیزاری همگانی رقم خواهد خورد. چراغ اثرگذاری از سوی نظام و دلقکان و جارچیانش برای تحریض و ترغیب مردم به شرکت در انتخابات کذایی به پت پت افتاده. اکثریت قاطع مردم سرخورده و بی باور به نظام دینی هستند نظامی که همه هستی‌شان را به غارت بُرد. نسل امروز ایرانی در تجربه زندگی روزمره خود دریافته که کارگزاران و دستیاران این نظام جز چپاول و پُر کردن جیب خود که به قیمت فلاکت آنها تمام شده، استعداد دیگری ندارند تا بدان دلخوش باشند. در این اوضاع و احوال بس تیره و تار و نارضایتی گسترده در درون جامعه، حکومت تلاش می‌کند با حربه‌های تازه میدان داری کند و دیگران را نیز با عناوین گوناگون وارد این میدان کرده تا به افکار بقبولانند که آنچه در ایران جمهوری اسلامی دارد رخ می‌دهد، «دیالوگ» و «گفتمان» است. پس اگر علاقمند به حضور این مفاهیم در نزد ایرانیان هستید چه نشستید! بشتابید به سوی «کلاب هاوس»!

مبلغان و بلندگویان حکومت و اصلاح طلبی دینی در خارج، چون در شوره زار دشت ذهنی‌شان نمی‌تواند فکر و فکر سیاسی جوانه زند در نتیجه مجبورند برخی مفاهیم غرب مانند «دیالوگ» و «دیسکورس» که برآمدی از موضوعات عدیده و فکربکراند، را به محضر اسلامیِ این نظام دینی و اصلاح طلبی‌اش ببرند تا آنها را در «کلاب هاوس» بیمایه کنند و جمهوری اسلامی را بیمه. شرکت کنندگان در «کلاب هوس» ترکیبی ست از اینجور آدم‌های ورشکسته سیاسی که در ماندگاری این نظام دینی باهم همرأی و همراهند. به همین جهت مجمع ایست برای منولوگ و نه دیالوگ. مجمع ایست برنامه ریزی شده برای شکستن جو تحریم گسترده انتخابات فرمایشی. مجمع ایست برای خنثا کردن نقش اپوزیسیون. مجمع ایست برای بی اثر کردن روند ایجاد همبستگی ملی ایرانیان. و بالاخره مجمع تعزیه گردانی جمهوری اسلامی ست برای معرکه گیری «انتخابات». اما اینبار مصطفی تاجزاده علمدار حسین شد در معرکه گیری رسانه تازه تأسیس شده «کلاب هاوس»، تا هم تحریم کنندگان و فضای تحریم را بشکند و هم برای نظام دینی‌اش مقبولیت و آبرو بخرد.

نیکروز اعظمی