در برنامه ی تفسیر خبر جناب جمشید چالنگی که از تلویزیون «ایران فردا» پخش می شود، میهمانان جمعه شب این هفته آقایان دکتر علیرضا نوری زاده و جناب منشه امیر بودند که پیرامون آشوب های اخیر در اسراییل و غزه سخن می گفتند.
جناب دکتر نوری زاده به بیان صریح خودشان از موضع «سمپاتی» نسبت به فلسطینی ها، و جناب امیر، از موضع یک اسراییلی معتدل و میانه رو به موضوع نگاه می کردند و تفسیر خود را مبتنی بر این نگاه ها عرضه می کردند.
ما می دانیم که جناب دکتر نوری زاده از ایام قدیم و دوران قبل از انقلاب سمپاتی نسبت به فلسطینی های آواره داشته اند و این سمپاتی را امروز نیز دارند. در گذشته ایشان برای فلسطینی ها شعر می سرودند و علاقه ی خود را نسبت به آن ها از طریق ادبیات نشان می دادند.
امروز اما جناب دکتر از موضع سیاسی به مساله ی فلسطین می پردازند و وقتی می گویند نسبت به فلسطینی ها سمپاتی دارند این دیگر نوعی نگاه انسان دوستانه نسبت به ملتی آواره نیست بلکه در دورانی که جمهوری نکبت اسلامی، بزرگ ترین سمپاتی همراه با کمک های مالی و تسلیحاتی را به فلسطینی ها عرضه می کند، سمپاتی داشتن انسانی و غیر سیاسی نمی تواند مجزا از همنظری با حکومت اسلامی باشد.
برای من به عنوان یک ایرانی، مساله ی فلسطین ابدا مطرح نیست. مساله ی اسراییل هم مطرح نیست. این ها مساله ی فلسطینی ها و اسراییلی هاست. آن چه برای من مطرح است، کشور من ایران است. هرگاه دار و دسته ی آدم کشان بر کشور من حاکم هستند و این آدم کشان با شدت و حدت تمام سنگ فلسطین را به سینه می زنند و ثروت کشور مرا برای فلسطینی ها هزینه می کنند و به خاطر حمایت از فلسطین کشور مرا در سراسر جهان منزوی و مطرود می کنند، اینجا دیگر حمایت ایرانی ها از فلسطین معنایی ندارد جز پذیرش بلایی که ایران را به این فلاکت و نکبت کشانده است.
اگر جناب دکتر نوری زاده به این مساله توجه دارند که حتما دارند، باید اعتراض خودم را نسبت به دیدگاه ایشان با صدای بلند اعلام کنم چون این دیدگاه بر خلاف مصالح کشور ماست.
انسان دوستی در جایی که منجر به حمایت از جنایتکاران وطنی شود، دیگر نام اش انسان دوستی نیست. امیدوارم این تذکر دوستانه موجب رنجش خاطر جناب دکتر نوری زاده نشود.
