من ‌می‌ترسم، ولی باز به خود نهیب می‌زنم که نترس، خدا هست. به یاد خود می‌آورم که «ایران موجودی آسمانی است که هیچ‌کس نمی‌تواند به آن لطمه بزند.» به خود معجزه‌هائی را که دیده‌ام تذکر می‌دهم. آن سال‌ها که کشور با ۷ میلیارد دلار اداره می‌شد و از آن ۳ میلیارد به کام جنگ می‌رفت، چگونه گذشت؟ معلوم است، با همت و مدیریت میر سبز ما. ولی میر ما خودش چنین ادعایی نداشت. یا آن روز که در تابستان ۶۷ خوزستان تقریباً از دست رفت. همان جوانانی که سال‌های آخر دیگر به جبهه‌ها هجوم نمی‌بردند یکباره از کجا جوشیدند؟ اصلاً از کجا فهمیدند که خوزستان دارد سقوط می‌کند‌؟ در اخبار رسمی که اینها گفته نمی‌شد.

به خود می‌گویم این سرو ابرقو چه سیل‌ها و چه زلزله‌ها، چه طاعون‌ها و چه طاغوت‌ها که ندیده است. آیا در این هزاران سال نادانی نبود که تیزی تبرش را با تنه آن بیازماید؟ یا شروری تا با به آتش کشیدنش تفریح کند؟ یا حریصی که چوبش را بفروشد؟ یا خیره‌سری، یا ستمگری، یا موریانه‌ای، یا خشک‌سالی، یا تندبادی،...؟ ولی سرو ابرکوه باقی ماند تا نشانه‌ای باشد از آنکه خداوند هرچه را بخواهد پابرجا یا ناپدید می‌سازد‌.

بازی دارد به پایان نزدیک می‌شود، زیرا «ایران موجودی آسمانی است که هیچ‌کس نمی‌تواند به آن لطمه بزند.» آن کس که می‌خواست درخت ابرکوه را بیندازد خدا استخدامش کرد تا به دست خود خانه‌اش را خراب کند. خوب که آن را کوبید او را مامور، بلکه مجبور به ویرانی خویش کرد. بازویش را با نفرت کند و دور انداخت تا معلوم شود چه کسی قدرتمند، بلکه قادر مطلق است. با فرمایشات نسنجیده در اموری که هیچ سررشته‌ نداشت جان ملت را همراه با آخرین بقایای حیثیتش به بازی گرفت، تا معلوم شود چه کسی قدرتمند، بلکه قادر مطلق است. اصرار کرد که حساس‌ترین مذاکرات کشور باید از طریق واسطه‌هائی انجام گیرد که همه دنیا از ناامن بودن و ذینفع بودن‌شان اطلاع دارد. شما را به خدا، آیا عاقل در وصول صدهزار تومان طلبش دست به این اشتباه می‌زند؟ ولی او این کار را کرد، تا معلوم شود چه کسی قدرتمند، بلکه قادر مطلق است. میثاقی را که تنها سجل هویتش بود سوزاند و دودش را تا اقصا نقاط زندگی مردم فرستاد، تا معلوم شود چه کسی قدرتمند، بلکه قادر مطلق است. از ظلم آشکار و توهین علنی به ملت حمایت کرد تا هوادارنش هم نتیجه بگیرند که او هیچ‌وقت منصف نبود. بلکه تا معلوم شود چه کسی قدرتمند بلکه قادر مطلق است. وقتی نوبت به رئیس سه دوره مجلس استصوابی هم می‌رسد کو احمقی که پندارد نوبت او نخواهد رسید. نخیر، رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند، تا معلوم شود چه کسی قدرتمند بلکه قادر مطلق است. این او نیست که دارد پی‌درپی اشتباه می‌کند، بلکه دست قادر مطلق است که کارها را به سرانجام نزدیک می‌کند.

هرچه می‌خواست کرد ولی هیچ آبادتر نشد، بلکه هرچه گشت تیره‌روزتر از خود نیافت. خوشا چوپان دشت‌های دور، خوشا دست‌فروش قریه‌های بی‌نشان، خوشا چراغ روشن کومه‌ای، خوشا بساط اندک نان و دوغ و لبخندی،... تا معلوم شود چه کسی قدرتمند بلکه قادر مطلق است.

دیگر بس است، دیگر بازی دارد به پایان نزدیک می‌شود.

الحاقه. آن اتفاق افتادنی. ما الحاقه. چیست آن اتفاق افتادنی؟ و ما ادراک ما الحاقه. و چه دانی که چیست آن اتفاق افتادنی‌.