۳ ـ بافت طایفه ای و مذهبی

می گویند کدخدا را ببین، ده را بچاپ. به دلیل ساختار همگنی اجتماعی و درهم تنیدگی بافت روستا که عمدتا با یکدیگر خویشاوند هستند, مردم ناچارا حفظ مناسبات اجتماعی حاکم بر روستا و رابطه با "کدخدا" یا معتمد و یا ملای روستا را به عواقب سیاسی رای دادن ترجیح می دهند. زیرا باورمند هستند تصمیم فردی و انگیزه های عقلایی و شخصی فردـ محور و مستقل از پایگاه اجتماعی فعل رای دادن یا ندادن آنها هیچگونه تاثیری بر نتایج انتخابات و یا بر سرنوشت آنها ندارد. در حالی که تیره شدن رابطه با "کدخدا" یا ملا و معتمد عواقب بسیار نامطلوب و ملموسی خواهد داشت. به همین دلیل با اطاعت از قواعد سنتی و مذهبی و در رودربایستی افتادن و نوعی ماخوذیت به لج و حیای بلوچی بملاحظه حرمت معتمد یا ملای روستا ناچارند مشارکت منفعلانه و اجباری داشته باشند؛ زیرا در بلوچستان مردم یا گول می خورند یا گلوله.

٤ ـ همزمانی انتخابات شوراها و ریاست جمهوری

ابوذرکوثری رئیس ستاد انتخابات سیستان و بلوچستان اعلام کرد بیش از ٢٠ هزار داوطلب حوزه شوراها در استان تایید صلاحیت نهایی شدند. بیش از ۸۵.۵ درصد صلاحیت داوطلبان شهری و ۹۸ درصد صلاحیت داوطلبان حوزه روستایی استان تأیید شده اند. این اعداد و ارقام هیچگونه سنخیتی با ارقام بسیار پایین تایید صلاحیت شدگان بقیه استانهای کشور ندارد. عنصر علایق خانوادگی, رقابت های طایفه ای, و وفاداری های قبیله ای نقش بسیار پر رنگی را در انتخابات شوراها بخصوص در مناطق روستایی و شهرهای کوچکتر بلوچستان ایفا می کنند. قبایل, طوایف و اقوام مختلف برای مشارکت حداکثری بسیج می شوند و برای انتخاب کاندیدای طایفه خود به پای صندوق های رای می آیند و دیگران را نیز می آورند. مهمترین پیامد فرعی یا فراورده‌ جانبی این حضور در پای صندوق های رای, یک رای دیگر به صندوق بغلی (یعنی صندوق ریاست جمهوری) می باشد. چون یکی از شروط ضمنی تایید صلاحیت شدن برای شوراها, حمایت از یکی از نامزدان ریاست جمهوری نیز می باشد. به همین دلیل ۹۸ درصد صلاحیت داوطلبان حوزه روستایی استان تایید می شوند تا "تنور بغلی یا جنبی" نیز داغ شود. این نوع تاییدها بمصداق پنیر تطمیع در تله انتخاباتی برای جلب توده های خام اندیش و مسخ شده به پای صندوق های رای است.

۵ ـ پدیده "لگوریسم"

شعریست زیبا که می گوید: "دونان چو گليم خويش بيرون بردند / ‌گويند چه غم گر همه عالم مردند". در نظام جمهوری اسلامی بسیاری از پدیده های منسوخ و ارتجاعی دوران قاجار مجددا ظهور کرده اند. از جمله پدیده "بادمجان دور قاب چین" که در دوران ناصرالدین شاه رواج داشت. در زبان بلوچی به چنین پدیده ای "لگوری" یا "لگوریسم" می گویند که در جمهوری اسلامی که اساس و شالوده آن بر تقیه و خدعه و دورویی و تظاهر بنا شده است بوفور یافت می شود. در بلوچستان و بخصوص در مضحکه انتخابات اینگونه "کاسه داغتر از آش شدن ها" بیش از هر جای دیگر مضحک (تر) به نظر می رسد. نمونه ها فراوان هستند. از جمله دیدار اخیر بعضا خفت آور برخی از ملاهای سُنی دست دو با ابراهیم رئیسی که چاپلوسانه دانه های تسبیح ء "طناب دارگونه" او را به نخ می کشند. و یا نامه ء "فدایت شوم" چند روز پیش ٢٠٠ نفر از علمای اهل سنت برای حضور حداکثری در انتخابات همانند حمایت ٤٠٠ نفر سُنی از رئیسی در دوره قبل. آن هم علیرغم اینکه مولانا عبدالحمید چهره شاخص اهل سنت ایران و امام جمعه زاهدان در بیانیه ای به تاریخ ٢٠ خرداد ١٤٠٠تصریح کرده اند که از هیچ کاندیدایی اعلام حمایت نکرده است. البته پدیده لگوریسم (جبونی و چاپلوسی خیانت مابانه) مختص بلوچستان نیست. چون همه می دانیم هر ایرانی که بخواهد مملکتش را آباد کند، خانه‌اش خراب می‌شود و هر کسی هم که بخواهد خانه‌اش آباد باشد باید در ویرانی تدریجی کشورش شریک دزدان باشد. تاریخ این "لگورها" را شریک جرم نابودی و تکه تکه کردن بلوچستان و ویرانی ایران در دولت رئیسی ثبت خواهد کرد.

٦ ـ عارضه یا سندرُم استکهلم

با وجود رعب گسترده و جو شدید امنیتی و حضور گسترده سپاه و بسیج بخش وسیعی از مردم بلوچ از منظر روانشناختی احساس می کنند اسیر یا بعبارتی"گروگان یا زندانی" نظام هستند. عارضه یا سندرُم استکهلم پدیده ایست روانی یا نوعی مکانیزم دفاعی در ضمیر ناخودآگاه افراد که در آن گروگان یا زندانی اسیر و درمانده و نومید و ناتوان حس یکدلی و همدردی و احساس مثبت نسبت به گروگان‌گیر پیدا می کند و از روی ٤٢ سال تجربه ناکامی و استیصال به این امید واهی دل بسته اند که بقول حافظ "درد از اوست و درمان نیز هم".

کالبدشکافی و کنکاشی در ارقام و اعداد معنادار

شایسته است از منظر تجزیه و تحلیل آماری برای درک گرایش واقعی "بلوچهای باسواد شهرنشین" و مشارکت آنها ارقام و اعداد را بشکافیم. لازم است برای شناخت واقع بینانه آماری مردم استان را به سه دسته مشخص تقسیم کنیم. اول بخش روستایی که بلوچ و غیربلوچ یا شیعه و سنی نمی شناسد؛ و بر طبق آمار ٩٠ درصد آنها رای می دهند. دوم بخش غیربلوچ و سیستانی و شیعه و وابستگان غیربومی حکومت. سوم بلوچ های باسواد یا به اصطلاح شهر نشین. از کل جمعیت بیش از سه میلیونی استان, ١٦٤١۳١٤ واجد شرایط رأی دادن هستند. با احتساب شهرهای بسیار کوچک روستاگونه بعلاوه روستاییان حاشیه نشین در شهرها, ۷١ درصد کل واجدین شرایط رای دهنده (یعنی ١١٦۵۳۳۳) را می توان در ردیف آماری "روستایی" طبقه بندی کرد, که از این گروه ٩٠ درصد آنها (یعنی ١٠٤٨٨٠٠ نفر) مثل هر جای دیگر کشور رای می دهند. در نتیجه حدود ٤۷۵٩٨١ نفر واجد شرایط رای دهنده شهری در استان محسوب می شوند. در مجموع حدود ۷۵ درصد واجدین شرایط کل استان (یعنی ١٢۳٠٩٨٦ نفر) رای می دهند. با احتساب ٩٠ درصد از روستائیانی که رای می دهند, بقیه رای دهندگان به اصطلاح شهرنشین (یعنی ١٨٢١٨٦ نفر) در شهرهای کلان رای می دهند. از این گروه آماری حداقل حدود صد هزار نفر رای دهنده غیربلوچ یا شیعه هستند. لذا حدود ٨٢١٨٦ بلوچ سنی مذهب که می توان آنها را بخشی از جامعه بدوی مدنی کم توسعه یافته و باسواد شهرنشین نامید, به دلایل مختلف از جمله اکراه و اجبار و منفعت طلبی و وابستگی و غیره رای می دهند. اما بهر حال صرف نظر از انگیزه, رای می دهند. یعنی ١۷ درصد "بلوچ های سنی مذهب شهرنشین و با سواد" از مجموعه کل مردم شهرنشین و باسواد استان در انتخابات مشارکت دارند, که این رقم از کلان شهرهایی مثل تهران کمتر است. مضاف بر اینکه این رقم گویا و معنادار حدود ۵ درصد کل واجدین شرایط رای دهنده استان می باشد. حال می توان درک کرد که چرا جمهوری اسلامی در طی بیش از ٤٢ سال گذشته همه تلاش وقفه ناپذیر خود را کرده است تا جامعه بلوچ, روستائی, سنتی, محروم, بیسواد, محتاج و گوش به فرمان "ملا یا کدخدای" بماند؟ زیرا اگر همانند تهران یا بقیه کلانشهرهای کشور جامعه مدنی باسوادی می داشت, مشارکت مردم در انتخابات صرفنظر از قومیت و مذهب بین ۵ تا ١۷ درصد در نوسان می بود. من از مفصل این آمار مجملی گفتم. تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل.

نتیجه گیری

همانگونه که از مستندات و متون بالا مشهود است عوامل دخیل در شکل گیری "رای رفتاری" مردم بلوچ و اهل سنت پیچیده و چند بعدی هستند که هر کدام از این ابعاد با تمسک به تحلیل تک عاملی و به تنهایی توجیه گر "رهیافت کنش غیرعقلایی" رای دهندگان بلوچ نیست. در این میان نباید پدیده علمی سندرُم استکهلم را نادیده گرفت. چون اینگونه به نظر می رسد بخشی از توده ها و دخیل بستگان به شفقت نداشته حاکمیت که آنها را طرد کرده است؛ درست مثل کودکی جبون که از جنون ناپدری سنگدل او را کتک می زند، اما او برای برانگیختن حس ترحم ناپدری بیشتر به آغوش او فرو می رود. از سوی دیگر همانگونه که با ارقام ثابت شد اگر جامعه مدنی بلوچ همانند برخی از نقاط دیگر کشور اجازه رشد می داشت مشارکت مردم در انتخابات صرفنظر از قومیت و مذهب بین ۵ تا ١۷ درصد در نوسان می بود. عکس العمل و واکنش تحریمی تعداد بیشماری از فعالان و کنشگران بلوچ در فضای مجازی موید این حقیقت انکارناپذیر است. علم حکم می کند در مقایسه تطبیقی نباید سیب را با پرتقال مقایسه کرد. روستایی بلوچ را باید با روستایی خراسان شمالی, و شهرنشین باسواد بلوچ را باید با مرکز نشین تهرانی مقایسه کرد. در این صورت نورافکن آمار و اعداد حقایقی را آشکار می کند, که اکثر هموطنان نمی دانستند و جمهوری اسلامی و عوامل آن نیز نمی خواهند دیگران بدانند تا توجیهی باشد بر تبعیض و ظلم و ستم مستمر نظام در محرومترین استان کشور. استانی که ۵٠ سال پیش از امارات و قطر و بحرین آبادتر؛ و در کشاورزی و دامداری و غیره انبار غله کشور بود. اسفاء که امروز در محرومیت مطلق برای ادامه حیات محتاج بسته های معیشتی "برادران سپاه و بسیج" شده است.

دکتر عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

خرداد ١٤٠٠