این روزها همزمان است با مراسم نگاهداری از «آتش مقدس» آتشکده‌های زرتشتی. اما امسال مراسم نگاهداری از آتشِ آتشکده یزد، که بزرگترین آتشکده کنونی ایران است، بدون حضور علاقمندان اجرا می‌شود. با این حال امسال هم موبدان همچنان آتش را زنده نگاه می‌دارند، آتش مقدسی را که ۱۵۰۰ سال است در ایران شعله می‌کشد، و یادآور زمان هایی ست که ایرانیان به آب و آتش و درخت و خاک و خورشید و روشنایی و شادمانی عشق می‌ورزیدند.
مراسم هر ساله‌ای که برای نگاهداری از این آتش برگزار می‌شود، عنوانش «تغذیه آتش» است. در این مراسم، که هر ساله عده زیادی در آن حضور دارند، آتش و آتشدان را چون موجود زنده‌ای تمیز می‌کنند و مواد خوش بوکننده‌ی گیاهی در آن می‌ریزند و چوب‌های درختان خوش بو به آن اضافه می‌کنند و موبدان که در واقع نگاهدارنده آتش هستند دسته جمعی و در تمام مدت سرودهایی زیبا و دلگرم کننده از گاتاها می‌خوانند.
امسال به دلیل کرونا (یا به هر دلیل دیگری) این مراسم فقط با حضور موبدان انجام می‌گیرد و مردمان نمی‌توانند در این مراسم حضور داشته باشند.
آتشکده‌ی یزد ۱۵۰۰ سال پیش، از آتش آتشکده کاریان در لارستان برداشته و به یزد برده شد. ۷۰۰ سال در آنجا روشن بود، سپس به اردکان برده شد، و نزدیک به ۳۰۰ سال در آنجا از آن نگاهداری شد و دوباره در سال ۸۵۲ خورشیدی، به یزد برده شد.
در تمام این ۱۵۰۰سال باورمندان به زرتشت، پیامبر دانای ایرانی، و باورمندان به فرهنگ ایرانی که آتش یکی از مهمترین عناصر آن است، گاه علنی و بیشتر در خفا از آن نگاهداری می‌کرده‌اند. تا در دوران رضاشاه، در سال ۱۳۱۳، آتشکده‌ای در یزد ساختند و آتش را که در خانه‌ی یکی از موبدان بزرگ به نام «تیراندازآذر گشسب» نگاهداری می‌شد به آنجا می‌برند تا آتش و آتشکده دوباره به صورت علنی برپا و برقرار باشد. و این آتشکده از آنزمان تا کنون در آنجا قرار دارد.
و چه زیبا و امیدآفرین است که هنوز آتش نه تنها در آتشکده‌ها، که در سینه‌ی ایرانیانی شعله می‌کشد که از تاریکی و تاریک دلان می‌گریزند و همچنان به فرهنگ روشن و خردمدار ایرانی خود عشق می‌ورزند.
شکوه میرزادگی
